De evolutie en toekomst van de Belgisch-Nederlandse ...

scheepswerven. De gemeenschappelijke kosten zoals de studies voor het project
werden gelijk onder de drie landen verdeeld en een 120-tal subsystemen zouden
geleverd worden door één partij voor de drie deelnemende landen. Frankrijk
was verantwoordelijk voor 60 gemeenschappelijke systemen (o.a. MCMmiddelen
met inbegrip van de sonar en de PAP’s), Nederland voor 52 (o.a.
hoofdpropulsie en radar) en België voor 18 (o.a. de bijkomende elektrische
propulsie). (Anrys 1992, 237; Guilmault 2009, 3-4; Herteleer 2011b) Vanaf
1985 kwamen de tien nieuwe Belgische CMT’s in dienst, de laatste in 1991. 7 In
1993 zouden er drie aan Frankrijk verkocht worden. (mil.be 1996; marine-mraklm.be
2010)
Voor het CMT-programma werd er ook een samenwerkingsstructuur opgezet
via het akkoord van 1975. Het hoogste orgaan was het directeurscomité met een
vertegenwoordiger van de drie Ministeries van Defensie. Dit comité moest
waken over de naleving van het akkoord en zijn goedkeuring geven aan
technische documenten, budgetten en de verdeling van de gezamenlijke
systemen per land. Onder het directeurscomité werkte een programmabureau
dat het voorbereidend werk deed voor het directeursniveau en zorgde voor de
coördinatie tussen de drie partners. Als bouwheer/aanspreekpunt voor de drie
landen voor de gezamenlijke systemen werd een directie voor het
mijnenjagersprogramma opgezet binnen een studiebureau van de Franse marine
dat werkte met nationale correspondenten voor de nationale gezamenlijke
programma’s. Deze nationale correspondenten maakten dan de band met de
nationale werven en leveranciers. De directie verantwoordelijk voor het
programma werd ontbonden bij het afwerken van het CMT-programma begin
jaren 90. (Guilmault 2009, 4-5, 28) Maar andere samenwerkingsstructuren
bleven bestaan. Het directeurscomité komt nog steeds éénmaal per jaar samen.
Er is tweemaal per jaar overleg in een logistiek consultatiecomité en de
werkplaatsen van Zeebrugge, Den Helder, Brest en de industriëlen komen
éénmaal per jaar samen gedurende een aantal dagen in verschillende
werkgroepen rond materieelsgebonden thema’s. Ook was er tot 2010 een
financieel verrekeningssysteem voor onkosten gedaan door de verschillende
partijen voor elkaar. (Coppieters 2011) Tijdens de materieelbijeenkomsten
kunnen de drie landen elkaar laten weten dat ze een adaptatie van hun
mijnenjagers willen doen. Maar er werd geen verplichting ingesteld dat de
andere landen moesten volgen of dat dit in onderling overleg diende te
gebeuren. Een echt gezamenlijk configuratiebeheer was er dus niet binnen de
trilaterale samenwerking. Dit leidde ertoe dat de configuratie van de CMT’s
tussen de landen die deelgenomen hadden aan het verwervingsprogramma, na
7 De Nederlandse en Franse mijnenjagers kwamen sneller in dienst, namelijk tussen 1984 en
1989 (Marine in Beeld 2010b; defense.gouv.fr 2010).
30