Studiestrijd - Sax.nu

Collega & co
Nog meer
verhuizingen…
COLUMN
Foto: Toma Tudor
In de afgelopen zomervakantie is
er niet alleen hard gewerkt voor de
verhuizing van de van de academie
Toegepaste Kunst en Techniek (TKT)
naar het nieuwe Epy Drost-gebouw.
Ook is de academie Life Science, Engineering
and Design (LED) verhuisd
naar een andere plek binnen het Ko
Wierenga-gebouw (hoofdvestiging
Enschede). “Een grote operatie”, vertelt
betrokken manager Rene Nijssen.
Onder meer de tweede verdieping
Wolvecamp en Schierbeek op
de begane grond en op de derde en
vierde verdieping werden grondig
aangepakt. “Vele ruimten, zoals de
laboratoria, moesten heringericht
worden en aangepast aan en uitgebreid
met de nodige voorzieningen.
Zo werden onder meer de werkplekken
van life science aangepast en
Ze werd vorig jaar, net als de andere
circa dertig deelnemers, door het management
opgegeven voor het Management
Traineeship. Een jaar later
is het traject voorbij én is Lonnie Holders
inmiddels manager bij de dienst
Interne en Externe Betrekkingen.
“Voordat je mee mocht doen, moest
je eerst een assessment doen om te
kijken of je er wel geschikt voor was.
Dat vond ik al leuk en leerzaam!”,
vertelt Holders. “Het traineeship dat
volgde leek me erg interessant. Ik
had altijd al de ambitie om naar een
managementfunctie te groeien, dus
dit was een mooie kans om te kijken
of het iets voor mij was.” In het afgelopen
jaar kregen de managers in spé
een aantal modules over onderwerpen
als financiën, hrm en project- en
verandermanagement.
De deelnemers moesten verschillende
presentaties en opdrachten doen
werden de gezamenlijke ruimten,
die ook gebruikt worden door de
leerlingen van het ROC, verbouwd.
Nijssen is positief over het resultaat,
“maar nog niet alles is klaar.” De academie
heeft de toezegging gekregen
dat voor de herfstvakantie alles is afgerond.
Jan Bollen, coördinator internationalisering,
is tevreden over het
resultaat. “Ik vind het geheel nog
een beetje steriel, ik mis kleuren.
De sfeer moet er nog in komen. Fijn
vind ik de werkplekken en de open
ruimten. Hierdoor is het gemakkelijk
om contact te maken met leerlingen.”
Dat de opleiding verspreid
zit over verschillende verdiepingen,
vindt hij geen probleem. “Dan kom
je nog eens ergens anders.” (MN)
De stap richting
management
en sloten het traineeship af met een
individuele opdracht. “Tijdens het
traject kregen we handvatten om een
eventuele functie in het management
met meer bagage te kunnen starten.
Ik heb er veel van geleerd. Toen er
een functie als manager vrijkwam,
heb ik de kans gepakt en gesolliciteerd.
Ik verwachtte echter niet dat
het zo snel zou gaan.”
Ook Stef van der Woning nam deel
aan het traineeship en is er enthousiast
over. “Ik had al eens aangegeven
graag te willen doorgroeien naar een
managementfunctie en ik was kort
ervoor al begonnen als teamleider bij
de academie Mens en Maatschappij.
Eigenlijk viel dat mooi samen met
de start van het traineeship. Ik heb
het afgelopen jaar veel geleerd. Met
name over de Saxionorganisatie als
geheel en over de andere processen
in de organisatie. Omdat je als groep
samen optrekt, leer je veel van elkaar
en krijg je begrip en
inzicht in elkaars
taken en werkzaamheden.
Wellicht komen
we met de groep
nog eens bij elkaar
om hier een vervolg
aan te geven.”
Glimlachen
In ‘het afnamelab’ van het ziekenhuis liet ik bloed prikken voor onderzoek.
Achter een toonbank zat een vrouw. “U kunt zich melden aan de
lage balie”, zei ze zonder van haar computerscherm op te kijken. ‘L.N.
Meijer’ las ik op haar naambordje. Ik besloot dat ze tegen mij sprak,
omdat ik de enige was die voor haar stond. Om me heen kijkend zocht
ik een lage balie, maar de ruimte was verder gevuld met rijen stoelen
die werden ingenomen door lijdzaam wachtenden. Meijer maakte een
ongeduldig armgebaar. Gehoorzaam deed ik een stap naar links. Ik
had me per abuis vervoegd bij het hoge deel van de ronde balie die
een hoek van de wachtruimte afscheidde. ‘Uw ponskaartje’, zei Meijer
met uitgestrekte hand haar stoel naar het lage deel rollend. Terwijl ze
een afdruk van mijn gegevens maakte: “U moet straks bij de uitgang
een nieuw kaartje laten maken geboortedatum?” Mijn antwoord kwam
te traag: “Wat is uw adres?” Ik noemde mijn adres. “Geboortedatum?”
Mijn wachtplaats gaf zicht op een
rij genummerde deuren. Strenge
vrouwen in witte jassen liepen in
en uit, van 3 naar 8, van 6 naar
9, van 8 naar 1, van 7 naar 10;
ik werd er duizelig van. Degene
wiens naam werd afgeroepen werd
geacht zich naar de desbetreffende
deur te haasten, rollator of niet.
Om te voorkomen dat je naam nogmaals
door de ruimte schalde, kon
je maar beter je vinger opsteken
ten bewijze dat je je best deed. De
wachtkamer was vol en de wachtenden
muisstil; ik had alle gelegenheid
om het telefoongesprek
te volgen dat vanachter de hoge
balie werd gevoerd. Mevrouw Meijer
wilde weten of de heer J.T.M. de
Grave, geboren 16-08-1953 in Klazienaveen,
wonende Hyacintstraat
89 in Geesteren behalve op Hb en
EBV ook op TSH geprikt moest worden.
“Ja, gewoon diabetes…”.
Ik trad binnen door deur nummer 6, daartoe gesommeerd door een
laborante met knotje en modieuze bril. “Mijnheer M-! ga maar zitten,
uw geboortedatum”, gebood ze, routineus stikkers plakkend op vier
verschillende buisjes. Terwijl ze de naald onzacht in een ader duwde
en er een buisje op schoof dat onmiddellijk vol liep met mijn bloed
zei ze: “Die kan naar 2.” Ik begreep haar niet, maar dat was ook niet
nodig, want ze sprak tegen een collega achter zich. Terwijl die collega
nog wat verdere instructies kreeg die mijn zaak niet aangingen, bewoog
ze de naald gevoelig van links naar rechts, onderwijl de buisjes
wisselend. Ze trok de naald uit mijn arm, maakte de band van mijn
bovenarm los en nog steeds in gesprek met haar collega gaf ze een
tikje tegen mijn elleboog ten teken dat ik kon gaan. Ik bleef zitten,
starend naar het knotje. Het duurde even, toen viel ze stil. Verbaasd
keek ze naar me vanachter haar indigoblauwe montuur: “Het is klaar!”
Ik bewoog niet, keek haar aan. Ik glimlachte. Verlegen glimlachte ze
terug.
Nitie Mardjan is medewerker bij de academie Gezondheidszorg (AGZ)
37
Foto: Toma Tudor