Thecla Bodewes - Niet mis te verstaan - Vno Ncw

52
Portret Tekst: Hester Jansen, foto’s: Jeroen Poortvliet
Thecla Bodewes - Niet mis te
Geboren met een natuurlijk overwicht; niemand durft
haar uit te testen. Thecla Bodewes zwaait de scepter
over twee scheepswerven en geen mens die dat
meer gek vindt.
lijken eigenlijk niet hemaal, maar ze horen hier
“Ze thuis: mijn vader en mijn grootvader.” Thecla Bodewes
zit achter een kamervullend houten bureau en op de
wand achter haar hangen twee staatsieportretten. De werf
is al generaties in de familie. Toch was het helemaal niet
vanzelfsprekend dat de derde dochter Bodewes de werf zou
overnemen.
Een medewerker loopt binnen om te vragen ‘wat of de strategie
is’ met het schip waaraan gewerkt worden. “Dat heb ik
Thom net helemaal uitgelegd dus dat komt helemaal goed!”,
antwoordt ze met een glimlach. Maar tegelijk met een stelligheid
die elke twijfel op slag wegneemt. Thecla Bodewes is
een frêle vrouw met hartelijke lach, maar ook met vuurspuwende
ogen. “Ik had een tijdje een beeldhouwer achter me
aan zitten, die wilde een bronzen portret van me maken, hij
vond me een karakteristieke uitstraling hebben of zoiets. Ik
heb hem uiteindelijk afgeschud, dat is toch meer iets voor
als je dood bent of bijna dood. Nooit meer wat van gehoord.”
U was au pair in Frankrijk, hoe past dat in het plaatje van een jongensachtig
type met een technische opleiding?
“Dat was een beetje op aandrang van mijn ouders, die het
niets vonden dat ik naar de hts wilde gaan. Ze dachten dat
een jaartje au pair me wel op andere gedachten zou brengen.
Bij het eerste gesprek met die mevrouw schrok ik wel: oei,
dat wordt alleen maar schoenenpoetsen en met de kinderen
op pad. Het was een Nederlandse vrouw met een Franse man,
ze woonden in Normandië, in de middle of nowhere. Na een
half jaar waren we beste vriendinnen geworden. Ze hadden
een paardenstoeterij, en een huishoudelijk werkster, een
paardenmeisje en vier kinderen. De ouders waren vaak op

FORUM 6 SEPTEMBER 2007 53
verstaan
In haar vrije tijd zit de
scheepswerfdirecteur liefst
ook op het water: dan in
haar sloep én met de kids
erbij.
reis. Ik was blij als ze op reis waren, dan golden mijn regels
in huis en als ze weer terug waren deed ik een hoop leuke
dingen. Het is een geweldig jaar geweest, maar daarna heb ik
me alsnog zo snel mogelijk voor de hts ingeschreven.”
Met het au pair-gezin heeft Thecla Bodewes ook nu nog contact.
“Ik heb heel veel geleerd van mijn au pair-mama. Zij hanteerde
de lijn: als ik de kinderen vertrouwen geef, dan krijgen
ze ook zelfvertrouwen.” Bodewes was achttien en moest zelf
nog helemaal niet aan kinderen denken, maar de vertrouwensstrategie
werkte goed. Nu heeft ze er drie: een zoontje
van negen en twee dochters van acht en zeven. Met haar
eigen kinderen gaat ze op dezelfde duidelijke manier om.
Bodewes: “Ben je lief voor mij, dan ben ik lief voor jou. Ben
je níet lief voor mij, dan ben ik ook niet lief voor jou. In de
praktijk hoef ik nooit mijn stem te verheffen tegen ze. Ik geef
ze vertrouwen. De meeste mensen behandelen hun kinderen
als hele kleine kindjes, of als hondjes die je kunt africhten. Je
moet ze motiveren zodat ze zichzelf kunnen ontwikkelen.”
Bodewes’ man is een totaal ander type: creatief en muzikaal.
“Hij heeft weinig met de werf.” Om bedrijf en gezin in goede
banen te leiden heeft de familie Bodewes van ‘s ochtends tot
‘s avonds een vaste oppas. “Als ik hier zit, dan denk ik helemaal
niet aan mijn kinderen. Maar andersom denk ik ook
niet aan de werf als ik bij de kinderen ben. Zolang de oppas
er is, is zíj de baas. Als een van de kinderen een been breekt,
dan bellen ze me niet eens. Nou ja… ze bellen waarschijnlijk
wel als er een gebroken been is. Ik vind dat natuurlijk wel
belangrijk om te weten”, herstelt Bodewes zich. “Ik ben toch
degene die met ze naar de dokter of de tandarts ga.”
“De kinderen zijn heel zelfstandig. De oudste zei laatst tegen
me: ‘het enige dat je niet moet doen, is dingen beloven die je
niet waar kunt maken’. Een wijs woord.” Op het schoolplein
komt Thecla Bodewes zelden, maar ze maakte er één keer
een onvergetelijke indruk. “Ik zag al die moeders staan, met
hun neus naar hun schoenen starend, dus ik vroeg ‘jongens
is er iets ergs gebeurd?’ Er bleek niets aan de hand, maar hun
houding was gewoon helemaal verkeerd. Dus ik zei tegen ze:
‘jongens, schouders omlaag, draai die handpalmen naar voren
en kijk naar voren!’ Als ik nu binnenkom, is er af en toe
nog ééntje die stilletjes de handpalmen omdraait.” e

54
FORUM 6 SEPTEMBER 2007
Gaat u precies zo om met uw medewerkers op de werf als met uw
kinderen?
“Iedereen is natuurlijk weer anders, maar inderdaad, ik
heb ook veel vertrouwen in de jongens. Als je achterdochtig
wordt, is dat een aanslag op je eigen leven. Ze mogen van mij
alles hebben tegen kostprijs, of zelfs gratis, maar als ik zie
dat ze één stripje van tien cent jatten, dan vliegen ze eruit.”
En wat duidelijkheid betreft: één jongen kreeg klip en klaar
te horen dat hij de kantjes eraf liep. “Joh, je bent een hele
goeie lasser, maar je hebt een hele slechte mentaliteit”, aldus
Bodewes. “Hij kwam altijd te laat, ging altijd te vroeg naar
de koffie, dat soort dingen. Hij schrok er kennelijk erg van,
want ik kreeg naderhand steeds sms’jes van hem dat hij zich
toch 200 procent inzette voor het bedrijf. Al is het nog zo
moeilijk om aan goede mensen te komen; voor mijn eigen
medewerkers is het demotiverend als er klungels bij lopen.
daar moet ik scherp op zijn.” Een andere jongen híelp ze juist
om haar werf te verlaten. “Hij was een hele goeie jongen, het
was echt een aderlating voor mijn bedrijf. Maar hij wilde
graag met zeeschepen werken, hij wilde zich verder ontwikkelen.
Dat heb ik gestimuleerd. In zijn plaats zou ik ook weggegaan
zijn.”
Ook in andere opzichten vervult Bodewes een moederrol
voor ‘haar jongens’. Als er één een vuiltje in z’n oog heeft, is
zíj degene die het eruit haalt. “Je zit toch in de metaal, als ze
niet uitkijken, kunnen er makkelijk dingen misgaan.” Hoewel
ze – naar eigen zeggen – huiverig is voor bloed, heeft ze
geen moeite met ogen. “Dan komen ze naar me toe ‘Thecla,
wil je even helpen?’. Met een vloeitje haal ik die splinter er
‘Andere mensen bepalen
mijn leven niet’
dan in twee minuten uit. Dat scheelt trouwens, want dan
hoeven ze niet naar de dokter. Dan zijn ze meteen twee uur
weg en dat kan ik niet gebruiken.” Wie ziek is, ligt in bed, is
de Bodewes-filosofie. Hebben de mannen een klein kwaaltje,
dan kunnen ze nog best wat nuttigs doen op de werf. “Ze
moeten er wel bij blijven, het is niet alleen míjn bedrijf. Als
ik de tent verkoop, heb ik echt zo weer iets anders. Dat moeten
ze zich realiseren.”
Wanneer merkte u voor het eerst dat u ambitieus was?
“Het klinkt misschien gek, maar al op de kleuterschool
vroegen mijn ouders zich af: waarom kan Thecla nu wel
goed opschieten met die strenge juffrouw en de anderen
niet? Van jongs af aan weet ik gewoon heel goed hoe mensen
in elkaar zitten. Ik kan me heel snel aanpassen aan de
situatie en daar doe ik mijn voordeel mee. Daarmee heb ik
altijd een bepaalde vrijheid om me heen gecreëerd. Mensen
zullen me niet lastig vallen, andere mensen bepalen mijn
leven niet. Ik zie dat nu heel scherp omdat ik mijn jongste
kind precies hetzelfde zie doen. Een heel teer poppetje om
te zien, maar ze kan haar broer en zus heel goed aan, loopt
Vijf stellingen voor Thecla Bodewes
Kleren maken de man
“Jazeker, ik waardeer mannen die zich goed verzorgen, maar het mag geen masker zijn dat
de inhoud verbloemt!”
Door Geert Wilders heeft een grote bevolkingsgroep eindelijk een stem gekregen.
“Te veel eer voor deze man die denkt Fortuyn te kunnen evenaren. Hoewel ik geen Fortuyn-fan
was, was hij wel een intelligente charismatische man.”
Wanneer de goden ons willen straffen verhoren ze onze gebeden.
“Hoezo goden straffen, ik geloof niet dat goden straffen. We bepalen allemaal onze eigen
lotsbestemming en zijn verantwoordelijk voor onze eigen daden.”
Ik houd niet van extremen.
“Zolang extremen een positief gevolg hebben, houd ik er wel van. Anders zouden we niet
kunnen genieten van extreem mooie werken van grote componisten, schilders of beeldhouwers.
Extremiteit is noodzakelijk om te voorkomen dat we één grote éénheidsworst
worden. Maar extremen met een negatief gevolg, waarbij respectloos wordt omgegaan
met de omgeving of de rest van de wereld zijn misselijkmakend.”
Tussen Hasselt en Meppel sta ik nooit in de file.
“Het is een korte reis tussen twee provincies die meer zouden moeten samenwerken
om de wegen beter op elkaar aan te laten sluiten. De A28 is op het grensgebied een
ramp. Maar ik geniet van iedere file die er staat, want die bevordert het vervoer over het
water!”

FORUM 6 SEPTEMBER 2007 55
het hardste, hockeyt het snelste en windt de juffrouw om
haar vinger. Laatst heb ik de juffrouw apart genomen en haar
gewaarschuwd: ‘je moet oppassen want ze speelt een spel en
doet precies waar ze zin in heeft’.” Thuis was Thecla Bodewes
de meest jongensachtige van vier dochters, degene die het
avontuur zocht. “Toen ik tien was heb ik samen met mijn
zusje een boot naar Blokzijl gevaren. Mijn zusje zat op de
boot, en ik voer. En ik heb ook altijd bijbaantjes gehad, ook in
mijn hts-tijd. Deed ik de financiële administratie van Volvo
Penta in Amsterdam, een bedrijf dat motoren repareert. De
administratie was een enorme zooi. Ik werd alleen betaald
als daar geld voor was, dus ik zat aardig achter de debiteuren
aan.”
Uw ouders wilden niet dat u de scheepsbouw in ging, is het moeilijk
geweest om daar weerstand aan te bieden?
“Mijn ouders vonden het aan het eind pas leuk, toen ik de
hts af had gemaakt en bij Bureau Veritas ging werken. Het
was vooral de werf waar mijn vader moeite mee had. Bij dat
bureau kon ik ‘s avonds de deur achter me dicht trekken. In
de scheepsbouw heb je goede tijden, maar heb je ook heel
slechte tijden. Mijn vader wilde me dat besparen. Verder was
hij bang dat ik als vrouw niet geaccepteerd zou worden in de
sector. Hij heeft zelfs via mijn docent op de hts geprobeerd
mijn cijfers te manipuleren zodat ik ermee zou stoppen –
het is een heel klein wereldje de scheepsbouw, iedereen kent
iedereen – maar de docent heeft dat natuurlijk niet gedaan.”
Het feit dat Bodewes vaak de enige vrouw tussen ‘de jongens’
is, heeft haar nooit gestoord. Het was eerder zo dat ze als
vrouw een beetje werd voorgetrokken door de kerels. Kwam
ze een schip controleren voor Bureau Veritas, dan hoefde ze
niet via het glibberige trapje, maar vingen ze haar netjes op.
Eén keer kwam ze een man tegen die er moeite mee had dat
zij anders was. “Ik liep stage bij Huisman om te leren hoe
ik met aluminium moest werken. Daar was een jongen die
begon te trillen zodra hij mij zag. ‘Ik heb nog nooit met een
vrouw gewerkt’, zei-ie. En ik: ‘Maar ik heb alléén maar met
mannen gewerkt, dus dat komt wel goed’. Een tijdje later
nam hij me in de pauze mee om z’n Open Manta te laten
zien, zo eentje met allemaal kerstverlichting en een hele
heftige geluidsinstallatie erin. Achteraf denk ik dat hij bang
was om uitgelachen te worden. Maar niemand heeft me ooit
uitgetest.” y
Curriculum Vitae
1967 Geboren te Zwolle
1986 Au pair in Frankrijk
1987 HTS Scheepsbouwkunde in Haarlem
1991 Werkzaam voor Bureau Veritas
1998 Directeur Scheepswerven Bodewes Hasselt
2003 Overname Scheepswerf De Kaap Meppel