nummer 3, april 2008

Genieten van 70° noorderbreedte
Het is 2 januari 2007 als ik voor bijna zes maanden naar Noord-
Noorwegen vertrek vanaf Schiphol. Rond middernacht land ik op 70
graden noorderbreedte en kan ik direct in een nabijgelegen hotel
de sleutel voor mijn studentenkamer ophalen. Een uur na aankomst
lig ik al op mijn steriel gemeubileerde kamertje in Kvaløysletta een
voordorpje van Tromsø.
Het nachtleven
Helaas was mijn beddengoed nog niet klaargelegd
door de universitaire verhuurder en moest ik het
doen met de gordijnen, geitenwollensokken en thermo-ondergoed.
Een zware eerste nacht in mijn kamer
waar het haast vroor en de kachel niet aan wilde (dit
doordat de stekker niet in het contact zat, bleek toen
ik wakker werd). Als ik schrijf nacht, bedoel ik hier
overigens wat wij Nederlanders nacht noemen.
Van 21 november tot 21 januari komt zo noordelijk
de zon niet boven de horizon, ik moest dus nog
bijna drie weken wachten om de zon op mijn huid
te voelen. Tijdens mijn eerste dagen, waarin perfect
georganiseerde introductiedagen voor internationale
studenten plaats hadden, was het slechts enkele uren
schemerig. Hierdoor kon ik ondanks veel gaten in
mijn rooster weinig van de omgeving ontdekken. De
donkere tijd heeft op veel
mensen het effect dat hun
lichaam denkt dat het avond
is en daarmee tijd om te slapen,
je ziet echt veel mensen
gapen. Gelukkig behoorde
ik tot de tien procent van de
mensen die tegenovergesteld
reageert op een voortdurende
nacht. Ik werd helemaal niet
geprikkeld om te slapen,
wat ’s avonds laat wel lastig
is maar overdag voordelen
biedt ten opzichte van
anderen.
Op ‘t fietsie
Als echte Hollander had ik op dag twee al een oude
mountainbike op de kop getikt bij een vuildump, op
deze fiets zou ik veel avonturen beleven. Fietsen op
sneeuw en ijs op heuvelachtig terrein is namelijk al
een avontuur op zich. Dit avontuur maakte ik groter
door goed voorbereid te zijn: geen verlichting, geen
helm en geen gereedschap voor het herstellen van
kleine ongemakken. Mijn studentenkamer lag zo’n
tien kilometer van zowel het centrum als de universiteit
en om daar te komen moest ik via een dertig
meter hoge brug een fjord oversteken en grotendeels
langs het water in de volle wind over de fietspaden
zwoegen. De universiteit en het stadscentrum lagen
ook nog aan de andere zijde van het eiland wat
betekende dat ik ook nog een flinke klim en afdaling
diende te maken. Mijn fiets was vrij ok, al kwam mijn
stuur soms los en waren niet alle versnellingen even
goed te gebruiken. Na drie weken moesten mijn remblokken
al vervangen, op dat moment kon ik bijna
niet meer stoppen als de weg daalde.
Gedurende het semester zou ik slechts vier keer vallen
en moest ik maar een enkele keer lopen. Mijn
fietsgrenzen bleken: meer dan tien centimeter verse
sneeuw, sneeuwduinen tijdens storm en een gepolijste
ijsvloer op het fietspad met bijbehorende tegenwind.
Gedurende de winter (tot 1 mei viel er sneeuw)
fietsen er overigens maar weinig studenten en als ze
dat doen is dat met spijkerbanden, maar die vond ik
te duur.
Beter een goede buurT...
De straat waar ik woonde bestond uit acht huizen
waarin zes kamers zaten, in mijn huis was ik de eerste
weken de enige bewoner. De rest van de straat was
ook bijna uitgestorven, het bleek dat de Noren bijna
allemaal een lange kerstvakantie bij hun ouders thuis
of in een buitenhuisje houden. Helaas hadden ze de
bak met organisch afval niet geleegd bij vertrek en
moest ik de paddenstoelenkwekerij opruimen. In
Tromsø scheiden ze overigens papier, karton, plastic,
groenafval, blik en glas zelfs in studentenhuizen! Elk
huis had een woonkeuken die perfect was ingericht,
Origin - Universiteit Leiden 17