Welkom - CBF

Getraumatiseerden
Gesprekshuis voor slachtoffers van vuurwerkramp
Welkom in ‘het Huis van
verhalen’
Mevrouw Boetie Bijlsma (64) wordt nog dagelijks herinnerd aan de vuurwerkramp op 13 mei 2000. Ze is vrijwilliger
in het Huis van Verhalen. Buurtbewoners van de wijk Roombeek in Enschede - oudkomers en nieuwkomers
- kunnen naar binnen lopen om hun verhaal te doen. Niet alleen over de ramp, hoewel in de praktijk nog veel
gesprekken daarover gaan.
Resultaten
Skanfonds heeft in 2009 € 30.000,-- bijgedragen. Het
activiteitenplan is gerealiseerd en bestond uit de
voortzetting van activiteiten van 2008, met daarbij:
• Een educatief deel voor scholen;
• Een tentoonstelling van schilderijen met ‘levensteksten’
van Willem Wilmink;
• Uitbreiding van presentie naar het model van het
bolderkarproject in de wijk Mekkelholt;
• Intensiveren van presentie (boldekarproject) in de
wijk Roombeek;
• Samenwerking met de Volksuniversiteit;
• Voorbereiding van de tienjarige herdenking van de
vuurwerkramp in 2010
Meer informatie over dit project:
www.huisvanverhalenenschede.nl.
Middenin de ruimte staat de kast van verhalen. De kast
is beplakt met een luchtfoto van de wijk. In laatjes liggen
indrukwekkende herinneringen van mensen: dagboekfragmenten,
foto’s, tekeningen, knutselwerk waarmee
slachtoffers de ramp hebben verwerkt. Boetie is zelf ook
slachtoffer. Eerst wilde ze nooit meer terug naar de wijk,
maar na vier jaar vond ze er toch weer haar stekkie. Boetie:
“Ik kreeg weer contact met m’n oude buren. Bovendien
dacht ik heel praktisch: ‘Dit nooit meer! Roombeek
is straks de veiligste wijk van Enschede’ ”.
Idioten
“Toen de ramp gebeurde, kwam ik net terug van een
wandeling met mijn hond. Op een straathoek keek ik
naar de lucht, omdat er een paar vuurwerkpijlen werden
afgeschoten. Ik dacht: ‘Wat zijn dat nou voor idioten,
het is mei’, maar ik had niet direct het gevoel dat er iets
loos was. Toen ik echter thuiskwam, begonnen de grote
klappen. Ik ging direct op de keukenvloer zitten met mijn
hond, en dacht: ‘Zo voelt het dus als je gebombardeerd
wordt’. Ik zat middenin glas en water en er flitste van alles
door mijn hoofd: ‘Als er brand uitbreekt, ben ik veilig,
maar als er kortsluiting komt, dan ben ik er geweest’. Een
brandweerman hoorde mijn hulpgeroep en heeft mij uit
huis gehaald. Ik keek even achterom, alleen de cactus in
de vensterbank stond nog rechtovereind.”
Ten tijde van dit interview heeft de aardbeving in Haïti
net plaatsgevonden. “Zo’n ramp vergelijk ik continu met
de vuurwerkramp”, zegt ze. “De ramp is daar zoveel groter.
Er is geen structuur, er is gebrek aan medicijnen en
voedsel. Hier stonden hulpverleners meteen klaar en was
alles goed geregeld. Na een paar uur zat ik met een knuffel
veilig in mijn rolstoel in een ziekenhuisruimte, met
de hond aan een geïmproviseerde leiband van verband.
Mijn huis was verwoest, maar ik was niet gewond en er
werd voor me gezorgd.”
Weer verder
Boetie: “Eerst dacht ik dat ik me wel redde, maar ik trok
me steeds meer terug en kwam niet meer buiten. Om de
draad weer op te pakken, heb ik toen hele professionele
hulp gehad van het RIAGG. Toen ging het steeds beter. Met
mijn vrijwilligerswerk in het Huis van Verhalen wil ik laten
zien dat je als mens boven een ramp of nare gebeurtenis
kan uitstijgen en dat je uiteindelijk weer verder kunt. Het
is daarvoor belangrijk dat iemand zijn verhaal kan doen”.