de lezing van Bart Moeyaert

Mijn leven, een film.
Toen ik twintig was en in Brussel woonde, is muziek — meer in het bijzonder
filmmuziek — een grotere rol in mijn leven gaan spelen. Muziek — zeker filmmuziek
— is een bron van beelden.
Het waren eenzame dagen toen, en de film The Elephant Man blies me van mijn
sokken. Om de film vast te houden, kocht ik de soundtrack. Met de muziek van John
Morris kon ik de film terugzien, of nee: herbeleven. Voor het eerst kwam filmmuziek
op me af als de kunstvorm die het is. Tot dan toe had ik de liedjes uit Chitty Chitty
Bang Bang meegebruld, en bij een poppenkaststuk dat ik als negenjarige schreef, was
ik ook eens creatief geweest met ‘The Lonely Goatherd’ uit The Sound of Music, maar
de ervaringen na The Elephant man waren totaal anders.
Die ene lp is het begin van een verzameling geworden. Op de dagelijkse
rommelmarkt en in een tweedehands platenzaak in Brussel tikte ik met mijn
studentenbudget voor heel weinig geld soundtracks op de kop. Muziek van films die
ik doorgaans niet gezien had of nooit te zien zou krijgen. Muziek die een ontdekking
was, of waar ik niks mee had. Hoe dan ook: muziek die mijn schrijversverbeelding
wakkerschudde.
U begrijpt wat ik bedoel: u mag het Neuriekoor uit Puccini’s Madama Butterfly
niet horen, of Kate Winslet begaat de moord die ze in Heavenly Creatures pleegt. Een
paar noten van Yann Tiersen, en Amélie Poulain gaat weer achter Nino Quincampoix
aan. U weet heel goed welke muziek er zal weerklinken als u door een haai wordt
aangevallen, of als u in de douche met een mes wordt neergestoken — daar hebben
John Williams en Bernard Hermann voor gezorgd. Dat krachtige gevoel, dus, dat
muziek en beeld samenhangen, maar dan net andersom: ik hoor muziek die ik nog
nooit heb gehoord, en voor ik het weet wordt ze de soundtrack van mijn boek. Blote
- 15 -