de lezing van Bart Moeyaert

noemde. Een onverklaarbare dwang was er om het boek De Melkweg te noemen,
want zo heet de straat waar de kinderen zich graag ophouden. Dezelfde Melkweg
waarover Dante Alighieri heeft gezegd: “De Melkweg tekent zich af tussen de polen
van het heelal met zwakkere en sterkere lichtvlekken en glanst zo helder dat ze
geleerden aan het denken zet.” Dat vond ik vanaf het begin mooi en veelbetekenend,
al had ik geen idee wat het voor het boek zou betekenen. Maar die titel en de
beginscène, die eerst de sleutels van een zomers verhaal leken, bleken al op bladzijde
2 de waarheid bloot te leggen: het zou over gemis en dood gaan. Precies wat in de
allereerste zin al een beetje was aangekondigd: Wat we ook verzinnen, het is alsof er
nooit genoeg tijd voor is.
Zo gaat het creatieve proces van het schrijven. Ik ben 45, ik ken het kind dat ik
was nog steeds goed, ik herinner me de pijn van de puberteit en ik kijk en luister goed
naar de wereld. Wat ik hoor en zie, sla ik op en probeer ik niet te vergeten. En als ik
een schaap teken, vergeet ik het paaltje en het touw.
Geesje is een bloedernstig meisje. Oz is een dun jongetje.
Laat me nog eens goed naar u kijken voor ik weer ga zitten.
- 18 -