Mannelijke sekswerkers in Antwerpen - thesis - Ghapro

school en zijn nergens gegroepeerd aan te spreken. Daarom dienen preventiecampagnes
vooral dit soort groepen jongeren te beogen, die de boodschap moeilijk krijgen.
Anderzijds miskennen ze gemakkelijk het risico dat ze lopen. Vanuit hun achtergrond en
cultuur is het soms misschien beter de nadruk te leggen op de risico’s voor hun latere gezin
dan wel op de risico’s voor henzelf: een voorbeeld hiervan zijn de Roma jongeren: als er aan
hen gezegd wordt dat ze moeten opletten omdat ze anders hun vriendin of vrouw kunnen
besmetten en later fertiliteitsproblemen kunnen krijgen, heeft dit veel meer effect.
Als je als arts geconfronteerd wordt met minderjarige jongens die werken in de prostitutie,
beschouw je dit niet als ‘normaal’. Natuurlijk zou de ideale oplossing zijn om alle jongens uit
de prostitutie te krijgen, maar dat is geen realistische doelstelling. En het is niet aan ons om
hun keuze te veroordelen, maar wel om hulp te bieden. Belangrijk is dat we sekswerkers
benaderen met respect en prostitutie beschouwen als een ‘beroep’ eerder dan als een
‘gedrag’, met SOI als professionele risico’s. 7 Anderzijds is het een zeer kwetsbare groep die
extra begeleiding nodig heeft.
Uit de interviews met de betrokken instanties en de literatuur blijkt dat er wel verschillende
mogelijkheden zijn voor hulpverlening maar dat het probleem eerder is te weten waar je best
hulp kunt zoeken, de wachtlijsten en het concreet opvolgen van afspraken door de jongens.
En in eerste instantie moeten de jongens bereikt worden. Hiervoor is outreach een geschikte
manier. 27
Wat wel een probleem is, is opvolging op langere termijn. Na een periode van begeleiding, als
deze al lukt, wat gebeurt er dan met de jongens? Vaak komen ze toch terecht in delinquentie
en dergelijke. 45
Hieraan wil Boysproject in de toekomst werken, jongens een toekomst perspectief bieden,
toch zonder hun eventuele keuze voor prostitutie te veroordelen. Dit vraagt mogelijkheid tot
persoonlijke begeleiding wat zeer arbeidsintensief is, en hiervoor is personeel en budget
nodig.
Een groep die ‘een grijze zone’ vormt, zijn de jongens die via internet werken. Zij zijn nog
moeilijker te bereiken.
In het kader van jeugdgezondheidszorg is het belangrijk dat schoolartsen een notie hebben
over het bestaan van jongensprostitutie. In grootsteden komt sekswerk bij minderjarigen voor,
al is het vaak verdoken. In samenwerking met scholen moeten ogen en oren openstaan om
kleine signalen op te vangen. Eventueel zou in de opleiding dit item aan bod kunnen komen,
vb. vermelding over Belgische organisaties waarmee samengewerkt kan worden op het
moment dat een schoolarts een jongensprostitué tegenkomt.
51