Theater Schrift Lucifer # 5

Theater Schrift Lucifer #5vast moeten liggen en de makers zouden niet moeten wordenafgerekend op vermeend succes. Elitarisme, traagheid of abstractiezouden in deze gevallen geen negatieve, verwijtbare eigenschappenmoeten zijn.Maar het zou ook mogelijk moeten zijn in te tekenen op zoiets als‘succesaanbod’. Deze theatermakers en producenten stellen zichzelften doel veel, heel veel publiek te bereiken. Zij zouden wél moetenworden beoordeeld op publieksaantallen of de samenstelling van hetpubliek. Ze zouden succesvolle stukken lang op het repertoirekunnen houden en zorgen dat deze overal in het land te zien zijn.Misschien zijn er kunstenaars die willen intekenen op een langdurigesamenwerking met één of meerdere schouwburgen in de omgeving.Zij zouden moeten worden afgerekend op hun gezamenlijkemarketingstrategieën en (kleinere of grotere) publiekstoename. Maarer zouden ook podiumkunstenaars kunnen zijn die intekenen voor deoverdracht van cultureel erfgoed, of de begeleiding van jongemakers, of cross-overs met andere kunstvormen….De publieke taakHet rijk zou moeten formuleren wat het terug wil zien van deinvestering. Het maken van ‘rendementsafspraken’ betekent nietautomatisch dat er ‘commerciëler’ moet worden gewerkt. Hetbetekent dat de huidige diffuse eisen en verwachtingen wordeningeruild voor een heldere formulering volgens welke maatstaven derijkssubsidie wordt verleend - en dus wat het rendement zou moetenzijn van de te produceren kunst.Daarnaast zouden ook de theatermakers er goed aan doen teherdefiniëren wat zij als hun taak beschouwen. En als alle makerscreëren wat de eigen artistieke gedrevenheid ingeeft, hebben we eenprobleem. Als alle makers collectief denkt te moeten maken wat hetpubliek wil zien, ook. Er moet verschil zijn. Ik denk dat we een stukopschieten als zowel de podiumkunstenaars als de rijksoverheidduidelijk uitspreken wat de gestelde doelen zijn.En als de rijksoverheid, ondersteund door de Raad voor Cultuur, wilvasthouden aan kwaliteit en vernieuwing als enige criterium voorrijkssubsidie, zou het daar de gevolgen van onder ogen moeten zien.Dan zou in mijn ogen de subsidie vooral moeten gaan naar het kleineen ‘experimentele’ aanbod en jong talent. Aanbod dat vernieuwend isen nu vooral in de kleine schouwburgzalen, op festivals en in dezogenaamde vlakke vloertheaters voor een klein publiek wordtgetoond. Bij dit aanbod zouden alle criteria ten aanzien vanpublieksbereik en eigen inkomsten moeten worden opgeschort. Hettegendeel is nu het geval. Veel subsidie gaat naar de grotegezelschappen die in de grote zalen spelen. En daar vernieuwen depodiumkunsten zich juist niet. De rijksoverheid dwingt depodiumkunstenaars in een onmogelijke spagaat door te vragentegelijk hoogstaand artistiek aanbod te maken dat ook breedinzetbaar is. En als de subsidie naar de vernieuwers gaat danzouden de grote zalen moeten worden bediend door de ‘vrije’producenten en gezelschappen. Die weten prima in samenwerkingmet de podia hoe ze de zalen vol krijgen.Lobby bij lokale politiekIk vind het opvallend dat het landelijke en regionalepodiumkunstenbeleid niet in het verlengde ligt van het lokalepodiumkunstenbeleid en vice versa. De verschillende overhedenlijken elkaar af en toe behoorlijk in de wielen te rijden. De waarde vanhet gesubsidieerde kunstaanbod waar de rijksoverheid zo ininvesteert, wordt op lokaal niveau niet ondersteund met eenafdoende subsidiebeleid. En dat zou nou juist wel moeten. Want alshet aanbod wordt geprogrammeerd dan pas vindt het echtecultuurdebat plaats op een plek waar ook de cultuurdeelnameplaatsvindt: in de theaters. De discussie moet worden gevoerd doorhet publiek en de makers op die plaats waar beiden elkaarPagina 41 van 94 Pagina 41 van 94