Theater Schrift Lucifer # 5

Theater Schrift Lucifer #5de grote acts zorgt voor een impuls in het ritme en de energie van devoorstelling. Niet alleen de figuranten, ook de rest van de personagespast binnen de vervreemdende en droomachtige wereld op hettoneel. Hun uitvergrote manier van spelen, witgeschminkte gezichtenen soms nachtmerrieachtige kostuums roepen wel de associatie methet circus op, maar passen nooit helemaal bij het stereotype beelddat je er als toeschouwer van hebt. De afstand die daardoorgecreëerd wordt, leidt niet tot een actieve betrokkenheid bij deonderliggende thematiek – zoals Brecht ooit voor ogen stond met zijnvervreemdingseffecten – maar wel tot een fascinatie op een dieperniveau dan dat van het verhaal. Het tweede effect van de lengte enhet trage ritme van de voorstelling is dat je als toeschouwer in eensoort trance raakt die je meesleept naar het einde.De kooi en het einde van de creativiteitIn zijn jacht op zijn ultieme droom, het dressuurnummer met de achtwitte Lippizaners, raken de belangen van August steeds meerverstrengeld met die van de directeur. August heeft succes, zijnfantasie redt hem telkens van nieuwe vernederingen die hem bovenhet hoofd hangen. De directeur is gedwongen om steeds nieuweopdrachten en bijkomende hindernissen te verzinnen omdat hetsucces van de clown goed is voor zijn kassa. Ze zitten samen op eentrein die langzaam maar zeker op weg is naar slechts één mogelijkeinde, want nog steeds houden ze elkaar in evenwicht. Deafhankelijkheid tussen baas en knecht is een mooi thema in August,August, August, net zoals de gedachte dat beide ook niet kunnenbestaan zonder publiek. Een vergelijking met de regisseur dient zichaan, die zonder de jarenlange opkomst van zijn publiek nooit hetjubileum van De Paardenkathedraal had kunnen vieren.Gaandeweg wordt het in vervulling brengen van zijn droom voorAugust belangrijker dan zijn wens zelf. In een kooi wacht de dommeclown op zijn Lippizaners. Alle tekenen wijzen er op dat deze nietzullen komen, maar hij klampt zich vast aan zijn doel totdat het doekvalt voor August, simpel en doeltreffend verbeeld. Hij sterft samenmet zijn familie en samen met zijn droom. Het ontroerende eindemaakt veel goed na een avond waarin verschillende emoties elkaarafwisselen. Kinderlijke spanning en nieuwsgierigheid naar deenscenering van het circus, irritatie door de trage en zich herhalendestructuur van het verhaal, fascinatie voor de manier waarop DirkTanghe met weinig middelen doeltreffende beelden weet op teroepen en tot slot verwarring over wat van de voorstelling te vinden.Wanneer het applaus wegsterft en de voorstelling kan bezinken,begrijp ik steeds beter waarom Tanghe voor de tekst van Kohoutkoos. Het noodlot van de creatieve mens wordt verbeeld door eenclown die zich te veel vastklampt aan het realiseren van zijn droom.Hij laat zich het hoofd op hol brengen door zijn directeur diecreativiteit wil afmeten aan concrete resultaten. Onder druk van dezeopdrachtgever leert August dat je in de echte wereld niet met eierenkunt betalen. De fanatieke pogingen van de clown om zijn droom omte zetten in daden, leidt uiteindelijk tot zijn dood. In deze allegorie isde kunstenaar terug te zien die zich in zijn afhankelijkheid van deoverheid, zijn opdrachtgever, steeds meer gedwongen ziet zijndromen te vertalen in meetbare en tastbare resultaten. En dat, zoweet iedere kunstenaar, is dodelijk voor de creativiteit.August, August, August door De Paardenkathedraal, gezien op 17maart 2007 in Cultuurcentrum De Warande in Turnhout. (Première inUtrecht op 25 november 2006)Anna van der Plas (1976) studeerde Theaterwetenschap in Amsterdam envolgde de Master Theaterdramaturgie in Utrecht. Momenteel werkt ze alsfreelance theaterjournalist, dramaturgiedocent en programmeur voorfestival Bâtard.Pagina 77 van 94 Pagina 77 van 94