jg 26 jaarboek 6 - Reynaertgenootschap

TIeCelIJn 26Dans son Reinhart Fuchs de 1834, Grimm écartait les rapprochementsproposés par Eccard et Mone entre Renart et un duc lotharingienReginarius [...] Il semble qu’après lui, on ait renoncé a expliquerle nom de Renart par un personnage historique. 43In zijn Reinhart Fuchs uit 1834 wees Grimm alle verbanden tussenReynaert en Reginardus, voorgesteld door Eckhart en Mone, vande hand. Het lijkt erop dat men het, na hem, heeft opgegeven om denaam Reynaert te verklaren vanuit een historisch personage.Men verwijst hier naar Gaston Paris, die stelt dat we nooit zullen wetenwaarom een auteur een naam heeft gekozen, en dat het ook weinig uitmaakt.Maar vooral mag de volwassen mediëvistiek niet langer tevreden zijn metnaïeve overwegingen over eigennamen die een auteur heeft gekozen. De auteurvan branche XXIV zegt ons volgens Paris duidelijk dat de namen Isengrin,Renart, Hersant en Richeut ontleend zijn aan zondige personen:Nous ne saurons jamais les raisons qui ont fait choisir par un auteurtardif, il est vrai, celui de la branche XXIV, qui nous dit assez clairement,malgré son style maladroit, que les noms d’Isengrin, de Renart,d’Hersant et de Richeut, etaient ceux de personnages vicieux, etque c’est par analogie avec leurs vices que l’on a donné ces noms auloup, au goupil, et à leurs deux compagnes. 44Het is waar dat we nooit de redenen kennen die een latere auteurdeden kiezen voor deze uit de branche XXIV, die ons ondanks zijnonhandige stijl duidelijk genoeg zegt dat de namen van Isengrim,Renart, Hersant en Richeut deze waren van zondige personen, endat het naar analogie van hun zonden is dat men deze namen heeftgegeven aan de wolf, de vos, en hun twee gezellinnen.Zo zien we dat het idee van Eckhart in de tweede helft van de negentiende enin het begin van de twintigste eeuw hier en daar aarzelend terugkeert, afwisselendgepresenteerd als een evidentie, een voorzichtige aanname, of baarlijkenonsens. Maar de interpretatie van Grimm leek toch dominant te worden ensinds lang wordt de discussie als voldoende beschreven en daarmee als afgehandeldbeschouwd.Wat in het oog springt is dat Reginar enkel nog in beeld komt in de vorm vaneen verwijzing naar een (afgeschreven) hypothese. Na Mone is de historische~ 36 ~