Mijn verhaal Wie je was, word je nooit meer Verplicht genieten daar heb ik moeite mee g JOS (SPUIT) PESCHIER (69) • BOLLENKWEKER EN BLOEMENTELER • BRANDWEERCOMMANDANT (WERKTE TOTAAL 38 JAAR BIJ DE BRANDWEER) • OUD-VOORZITTER RABOBANK NOORDWIJK • OUD-VOORZITTER SJC (1997-2008) 50
‘Toen ik thuiskwam en hem nergens zag, dacht ik in eerste instantie dat hij onder de douche stond. Ik heb nog op m’n gemak m’n jas opgehangen, tot ik de huiskamer inliep en hem op de grond zag liggen. Jos vroeg me iets, maar ik kon hem nauwelijks verstaan. Het was alsof-ie dronken was, want hij sprak met zo’n rare dubbele tong.’ Ineke TEKST CAROLINE SPAANS BEELD BURO BINNEN Foute boel Ineke Peschier (67) kan er inmiddels beter mee omgaan dan in het begin. Maar voor haar man Jos voelt het nog steeds als de dag van gisteren: 7 april 2011, drie dagen voor zijn 65ste verjaardag. ‘Het was net iets voor zessen,’ begint hij. ‘Ineke was toevallig weg en zou rond 20.00 uur weer thuis zijn. Ik zat naar het sportjournaal te kijken en voelde me ineens misselijk worden. Zo hevig dat ik dacht dat ik moest overgeven. Dus ik haastte me naar het toilet, maar zakte na een paar meter in elkaar. Ik probeerde nog om van stoelpoot naar stoelpoot kruipend de gang te bereiken, maar ik kon helemaal niets meer. Ik weet nog dat ik het koud kreeg, op die tegels. En dat ik mezelf in stabiele zijligging heb gemanoeuvreerd. Ik wist wel dat ik dacht: het is mis. Maar tegelijkertijd herinner ik me ook nog dat ik Ineke vroeg me overeind te helpen. Ik dacht: als ik eenmaal sta, dan gaat het wel weer. Tegen beter weten in natuurlijk. Hoewel ik geen pijn voelde, wist ik dat het foute boel was. Zeker toen het ambulancepersoneel binnenkwam en ik hun ongeruste blikken waarnam.’ Jos bleek een herseninfarct te hebben gehad en werd met spoed naar het LUMC gebracht. Wiebelen op de afgrond Ineke: ‘Ik ben geen moment in paniek geweest. Dat kwam pas later, in het ziekenhuis toen Jos wegviel. Ik brulde: ‘Daar gaat-ie!’ Ze hebben Jos gelijk meegenomen en de tijd die ik heb moeten wachten was ondragelijk. Ik belde direct onze drie kinderen. Onze dochter was toen zes maanden zwanger. Er werd een scan gemaakt en hij moest naar mediumcare. Ik dacht nog: medium? Dat valt mee! Het kan erger. Ja toch? Intensive care lijkt me toch even een stap verder. Maar dat bleek niet het geval.’ Jos: ‘Ik heb zo’n drie weken in het LUMC gelegen, maar van die eerste dagen weet ik niets meer, hoewel ik wel ‘bij’ was. Ik weet nog wel dat ik dacht: ik lig te wiebelen op de afgrond. Ik hoef maar een klein zetje te hebben en dan ben ik er geweest. Het voelde alsof mijn einde naderde. Een paar dagen later, om precies te zijn op mijn 65ste verjaardag op 10 april, kreeg ik er een zwelling bij. Maar als je 60 ben geweest doen ze daar niets meer aan. Door die zwelling ben ik verder achteruitgegaan en komt het met mijn linkerarm- en been niet meer goed. Ineke: ‘Op die dag CEES SPRUIJT (RECHTS) HAALT JOS EENS IN DE ZOVEEL TIJD OP OM EEN RONDJE TE FIETSEN EN DOEN ONDERWEG EEN BAKKIE. HOEWEL JOS ZELFSTANDIG DE WEG OP MAG, GAAT ER ELKE WOENSDAG OCHTEND EEN LID VAN DE ZILVERENKRUIS FIETSCLUB MEE VOOR DE GEZELLIGHEID. kreeg ik te horen dat Jos het niet zou redden. De kinderen zijn twee keer in het ziekenhuis geweest om afscheid te nemen, maar daar weet Jos niets meer van.’ Knappe man Een bizar verhaal. We hebben het hier niet over een tengere, ongezonde, futloze oude man, maar een krachtige, sportieve en gezonde Noordwijker. Knap ook. Ongetwijfeld een hartenbreker in z’n jonge jaren. Oké, hij heeft gerookt en hij is geen jonge hond meer. Maar hij oogt nog steeds sterk en gezond. Ondanks dat de linkerhelft van zijn lijf nooit meer wordt zoals het was: de rechterzijde is nog als vanouds en aan zijn gezicht zie je nagenoeg niets. Jos: ‘Ik begreep er niks van. Ik heb totdat ik het herseninfarct kreeg in vijf jaar tijd 100.000 kilometer gefietst. Dat is 20.000 kilometer per jaar; dat staat gelijk aan vijf keer de Tour de France! Een neuropsycholoog die ik later sprak in het revalidatiecentrum heeft getracht te achterhalen hoe dat nu is gekomen bij mij. Hij heeft alle scans en onderzoeken bekeken en zei een aantal weken later: je hebt pech gehad, daar komt het op neer. Maar roken en stress hebben ook meegespeeld. Op de vraag of ik nog een keer een CVA kan krijgen, krijg ik van mijn neuroloog geen concreet antwoord. ‘Het kan’, is steevast zijn repliek. ‘Maar ik heb meer kans op een CVA dan jij, omdat jij medicijnen slikt. Maar zeker is er niets.’ • CVA (CEREBRO VASCULAIR ACCIDENT) IS LETTERLIJK VERTAALD EEN ONGELUK IN DE BLOEDVATEN VAN DE HERSENEN • CVA IS EEN VERZAMELNAAM VOOR EEN HERSENINFARCT EN EEN HERSENBLOEDING • IN NEDERLAND WORDEN JAARLIJKS 41.000 MENSEN GETROFFEN DOOR EEN CVA • CVA IS DE DERDE DOODS-OORZAAK NA KANKER EN HARTZIEKTEN • EEN DERDE VAN DE CVA PATIËNTEN OVERLIJDT IN HET EERSTE JAAR. 51
Change language