06 magazine Leef!

WSN
De 83-jarige Bertie Blok-van der Voort
was een van de dertien deelnemers van
de Zeeërs en Binders Revue die eind april
dit jaar werd opgevoerd in de Muze. In
september ging theatermaakster Martine
Zeeman in opdracht van WSN met zeeërs en
binders de uitdaging aan om de verschillen
en overeenkomsten tussen bewoners
‘op zee’ en ‘binnen’ vorm te geven in een
theaterproductie. De deelnemers waren
onderdeel van het verhaal en bepaalden zelf
wat er in kwam. De verzamelde verhalen
werden door scriptschrijver Erik Went
bewerkt voor het theaterstuk dat drie keer
werd uitgevoerd op de planken van het
theater aan het Wantveld.
TEKST CAROLINE SPAANS
BEELD BURO BINNEN
<
<
Met passie op de planken
4
Enthousiast mag je Bertie niet noemen. Ze is ze veel meer dan
dat. Gedreven is een beter woord. Gedreven en gepassioneerd.
En als je met haar praat straalt ze een aanstekelijk positivisme uit.
Wat een bijzondere vrouw…op haar leeftijd, zou je er bijna aan
toe willen voegen.
Maar doe dat niet. Want als ze ergens een hekel aan heeft, is het
wel de manier waarop tegen ouderen in de maatschappij aangekeken
wordt. ‘Ik heb sociologie gestudeerd’, vertelt ze. ‘Ik was
ondermeer directeur personeelszaken bij het ministerie van
Onderwijs, heb gewerkt bij de radio en was marktonderzoeker.
Toen ik met de vut ging zei mijn man: ‘Ga alsjeblieft wat doen en
ga niet thuis zitten, want dat wordt niks.’
Dus ging Bertie weer studeren. Tja. Waarom niet? Het werd taal
en cultuur van Latijns-Amerika en tegelijkertijd zat ze in allerlei
commissies en in het bestuur van de Erasmus universiteit. Vandaag
de dag zingt ze bij een koor, is actief binnen de KBO en
doet aan Tai Chi. ‘Ik vind het heel belangrijk dat ouderen in
beweging blijven. Ik heb er de pest aan dat vaak gesproken
wordt over kwetsbare ouderen. Een geriater zei me eens: er
bestaan meer verschillen onderling tussen ouderen dan tussen
man en vrouw. De buitenwereld plakt je een etiket op dat je
senior, bejaard of hoogbejaard bent. Toen ik dat hoorde, ik was
toen zelf een jaar of 45, 50, heb ik dat altijd in m’n kop gehouden:
dat mensen mij zo’n etiket opplakken, dat laat ik niet
gebeuren.’ Toen Bertie de oproep vorig jaar september in de
krant las voor zeeërs en binders om te acteren én samen met
andere Noortukkers vanaf 60 jaar in een revue te spelen, aarzelde
ze geen moment. ‘Op de informatieavond die in oktober
volgde hebben Willem Baalbergen en ik wat voorbeelden
gegeven van anekdotes uit onze jeugd die ook anno 2015 de
mensen nog zouden aanspreken. Wij hebben daar staan improviseren:
hij als zeeër en ik als binder. Uiteindelijk zijn we met z’n
dertienen gestart en hebben samen met Martine de productie
neergezet. Al improviserend hebben we per onderwerp de
pittige en beste dingen naar boven gebracht en daaruit zijn
25 korte scènes ontstaan, afgewisseld met muziek. Humor,
drama. Een lach en een traan.’
Zelf is ze een binder op zee: haar moeder werd geboren op de
plek waar nu café Thomas staat. En als klein meisje speelde ze
zelf vaak rond het café. ‘Vroeger kon ik vanaf de zolderkamer zo
op de duinen kijken. Ik zei altijd: als ik later groot ben, ga ik op
een duin wonen. Mijn man en ik begonnen uiteindelijk – net als
zoveel andere Noordwijkers - in een zomerhuisje. En ik ben op
zee gebleven. 46 jaar lang woonde ik aan de Beethovenweg, op
een van de hoogst gelegen huizen in de Noordwijkse duinen.
Maar toen ook mijn tweede man overleed (onze vijf kinderen en
veertien kleinkinderen wonen allemaal elders) en de honden er
niet meer waren, besloot ik
kleiner te gaan wonen.
Mijn kinderen vonden het
heel fijn dat ik uiteindelijk
hier in het Huis ter Duin
complex terecht ben
gekomen. Ik woon er
nu anderhalf jaar en vind
het heerlijk. Zelfs vanuit
mijn slaapkamer kijk ik op
zee! Wat kan een mens
‘Ik heb de pest aan
die etiketten die op je
worden geplakt: kwetsbare
ouderen, senioren, (hoog)
bejaarden. Wie verzint
zoiets?’