Motoren & Toerisme Februari 2016

niet alleen fantastisch uit, hij klinkt ook monstreus.
Niet in het minst wanneer hij napruttelt
als je even van het gas gaat.”
STANDAARD
Uiteraard belandde niet elk origineel
onderdeel op de vuilnisbelt. Zo kreeg de nogal
uitgesproken koplampunit een plaatsje op
Rolands Raket, zij het in een RSD-behuizing
die mooi aansluit bij het aangepaste luchtfilterhuis
en de talloze bronskleurige magnesium
afdekkapjes. Hoewel Sands de swingarm
liever had ingekort in functie van de looks,
moet de standaard achterbrug helpen om
de motor bij hogere snelheden stabiel te
houden. Sands liet ook de vering ongemoeid
zodat de volledig instelbare, progressieve
Soqi monoshock achteraan en de conventionele
Soqi voorvork met stevige 52 mm
vorkpoten behouden bleven. Om de CNCgefreesde
Jugdge-velgen van Performance
Machine ligt een stel uit de kluiten gewassen
zolen: vooraan wijst een 120/70-19 Dunlop
D208 de weg, waarna een stevige 200/50-18
Dunlop Elite ER3 de eeuwige achtervolging
inzet. Om het gevaarte af te remmen zijn er
vooraan twee enorme, zwevende 330 mm
remschijven voorzien met de standaard zes
zuigers tellende klauwen. Ook achteraan zou
je aan remkracht niets tekort mogen komen:
daar kan je rekenen op 292 mm aan remijzer.
Al is dat geen overbodige luxe. Want ondanks
het bezoek aan de Weight Watchers, weegt
de RSD VMAX nog steeds ruim 255 kilogram
droog aan de haak. Verder moest het hoge
stuur plaats ruimen voor Renthal clip-ons,
krijg je een perfect afgewerkt monozitje
van Bitchin’ Seat Company onder de billen
geschoven en lijkt het prachtige, dungestreepte
verfwerk weggelopen uit de catalogus
van Versace.
GESCHROEIDE WENKBRAUWEN
Het eerste wat opvalt, is het gedonder
dat uit de RSD-uitlaat ontsnapt wanneer je de
VMAX een draai om z’n rechteroor geeft. Al
had Roland wel beter even een niet-ontvlambaar
afschermkapje voor de naverbrander
kunnen monteren: het is een kwestie van tijd
voor een nieuwsgierige kijklustige geschroeide
wenkbrauwen overhoudt aan zijn gestaar,
wanneer je bij de stoplichten even het gas
dichtschroeft. De steekvlammen schieten er
zo uit! Maar we dwalen af. De RSD VMAX
is werkelijk een heerlijk stukje tweewielig
vakmanschap, met zowel de nodige fysieke
als visuele presence. Dat gevoel neemt enkel
toe wanneer ik mij een eerste keer in caféracermodus
over de bolide drapeer – lees: het
is een héél eind om vanuit het zadel naar de
clip-ons te reiken. De gestrekte zithouding
zorgt er in combinatie met de brute kracht
voor dat rijden met de Roland Sands VMAX
ronduit beangstigend is. Bij het insturen van
een snelle bocht – na een paar voorzichtige,
experimentele kilometers op kronkelwegen
door de canyons – vertoont de RSD VMAX
acuut de neiging om in de bocht te vallen.
Nadat ik een eerste keer bijna gevloerd word
door het rijdend kunstwerk bij het induiken
van een bocht, besluit ik om elke bocht heel
voorzichtig in te steken, klaar om tegen te
sturen – zowaar een nieuw concept uitgevonden!
- als de motor weer kuren krijgt.
Hoewel de enorme remschijven en de
twee zeszuiger remklauwen schromelijk
tekort schieten bij het afremmen – laat ons
dat afschuiven op het feit dat de remmen
nooit echt deftig zijn ingereden – heeft die
vouwlust nochtans weinig met het misbaar
van het rijwielgedeelte te maken. De reden
voor het wangedrag van de VMAX is simpel:
door het hoge stuur te vervangen door
een paar leuk ogende clip-ons, hebben de
jongens van RSD de hele voortrein naar de
knoppen geholpen. Een motor met 148 mm
naloop en een balhoofdhoek van 31° laat zich
simpelweg niet in de bocht mikken met een
paar smalle en laag opgestelde clip-ons. Het
is jammer, maar voor de eerste keer in al de
jaren dat ik op zijn rijdende kunstwerken
bol, moet ik toegeven dat deze Roland Sands
creatie slechter stuurt dan de fiets waarvan
hij is afgeleid. Nooit gedacht dat één van zijn
creaties ooit het slachtoffer zou worden van
de ontwerpersziekte ‘stijl-boven-functionaliteit’…
VROEGTIJDIGE OPGAVE
Toch is dat niet de reden voor de vroegtijdige
beëindiging van mijn rit. De stevig
uitgestrekte zithouding zorgt er namelijk
ook voor dat ik het dashboard – dat in het
luchtfilterhuis ingewerkt is, op de plaats
waar normaal de tank zit – maar moeilijk kan
aflezen. Daardoor heb ik niet in de gaten dat
door mijn nogal enthousiaste manier van
rijden de motor stilaan oververhit raakt. Het
eerste signaal is een straaltje koelvloeistof
dat op de achterband terechtkomt, met een
bijna-doodervaring als gevolg. Zowel ik als
de RSD VMAX komen er gelukkig zonder
kleerscheuren vanaf, maar de speeltijd is
wel meteen over. De allereerste keer dat
ik een V-Max mochten testen – in 1985, op
precies dezelfde weg in Californië – liet ik
38 FEBRUARI 2016 MOTOREN & TOERISME