Teksten tentoonstelling Interieur en lifestyle op De Haar

koetsen werden hooggeplaatsten of hovelingen vervoerd. Hiervoor liepen twee potige
mannen en daarachter ook. De dragers brachten de belangrijke passagier in looppas naar de
plaats van bestemming. In deze koets zat een van de belangrijkste vrouwen van Japan, de
vrouw van de Shogun (Militaire opperbevelhebber). Zij zat, zoals alle Japanners, op haar
knieën. Vervolgens ging de koets dicht, want niemand mocht haar zien. De buitenkant van de
koets bestaat uit zwart lakwerk met inlegwerk van verguld messing; de binnenkant is van
beschilderde zijde. Buiten Japan heeft alleen het Museum of Fine Arts in Boston een
dergelijke draagkoets. De draagkoets die Hélèlen en Etienne aankochten is tijdens de
tentoonstelling opgesteld op het kleed in de Main hall waar deze oorspronkelijk te pronk
werd gezet. Ook de polychroom vergulde trom draagt het Tokugawa-embleem en werd
tegelijk met de draagkoets aangeschaft.
Verder is hier te zien: de 5-delige Imari- vazenset van Japanse makelij. Imari was een
Japanse uitvoerhaven. Imari is te herkennen aan de kleuren blauw/rood/goud. De drie
enorme Chineze famille-rose dekselvazen zijn 19 e -eeuws, van de Franse firma Samson die
specialiseerde in de betere kitsch: overigens tegewoordig weer zeer gewild! Het werk is te
herkennen aan de kleuren roze/groen. Verder zien we een powderblue soldatenvaas met
deksel uit de Kangxi periode (1654 – 1722). (De 3 blauwe dekselvazen staan volgens
oorspronkelijke indeling in de Main Hall).
De kalkstenen reliëfs langs de bovenrand van de zaal staan helemaal in het teken van muziek
en dans. Ook deze zijn ontworpen door Cuypers; ze zijn gemaakt in zijn ateliers in Roermond
en Amsterdam. Het reliëf naast de galerij is uitgehouwen uit één blok steen door een van de
meesterbeeldhouwers van Cuypers, Bernard van Binnebeke. Dit beeld van het Kasteel der
Liefde – het Château d’amour - is bekend uit de middeleeuwse iconografie en heeft een
onderliggende erotische betekenis. De jongeling die de toren van de dame belegert, staat
symbool voor een aanval op de kuisheid van zijn dame. De dame in dit tafereel staat toe dat
ze geschaakt wordt. Samen gaan ze ervan door. Het schouwspel is ook een mooie verwijzing
naar het omstreden huwelijk tussen de baron en barones.
Natuurlijk was in de balzaal levende muziek onmisbaar. Zij klonk van achter een stenen
hekwerk uit de minstreelgalerij, naast het Chateau d’Amour. De galerij is bereikbaar via een
piepklein, verborgen wenteltrapje. Boven de ramen aan twee andere muren zijn kalkstenen
friezen geplaatst met musicerende en dansende figuren uit opeenvolgende perioden, van de
Oudheid, helemaal links, tot de 18de eeuw.
Gekostumeerde bals waren geliefd in de hoogste kringen omstreeks 1900. Onherkenbaar
door hun maskers konden keurige dames en heren voor één keer de teugels laten vieren.
Hélène en Etienne van Zuylen gaven vaak gekostumeerde feesten (en de latere generaties
zetten de traditie voort). Hélène hield ervan zich in rokkostuum te steken, met snor. Etienne
verscheen soms in het ceremoniële kostuum van de Maltezer Ridderorde; daarin is hij ook
vereeuwigd door de Italiaanse society-schilder Ignace Spiridon. Het portret, gemaakt