Mandeguod_Februari_2018

Eigenlijk mocht en kon hij nog niet
praten maar hij keek me aan met
zijn grote bruine oogjes, schoot
overeind (ondanks alle slangetjes
etc.) en zei met een schor stemmetje:
"mama, gaan we dan nú naar
McDonalds?"
Codi is niet beter, zeker niet de
komende twee jaar, maar belofte
maakt schuld. Dus hij heeft donderdagavond
heerlijk genoten van
de beloofde kipnuggets die hij écht heeft verdiend! Onze grote kleine superheld!
Vrijdagavond 29 december mochten we eindelijk weer naar huis. Een heel erg
dubbel gevoel! Want 3,5 jaar geleden namen we Codi voor het eerst mee uit
het ziekenhuis, hadden we een kraamweek met als kraamverzorgster Marieke
Buma, die ons de kneepjes leerde als kersverse ouders.
Nu namen we Codi voor de tweede keer mee uit het ziekenhuis en begint de
thuiszorgweek om alle kneepjes te leren als "dokter". Raar gevoel! Naar het
ziekenhuis als ouders en nu thuis komen als ouders én dokters. We hebben er
een hoop verdriet van maar houden de moed erin, voor Codi en voor onszelf.
De start van ons nieuwe leven begint nu! En die zullen we met beide handen
aangrijpen!
We hebben tien dagen in het Ronald McDonaldhuis
in Groningen mogen verblijven, wat echt top
was geregeld. Dus mochten jullie bij de McDonalds
komen en aan ons denken, stop wat kleingeld in
het huisje bij de kassa. Het huis draait namelijk alleen
op vrijwilligers (die dag en nacht klaar staan),
sponsoring maar zonder bijdrage van de gemeente.
Wij hebben onze kerstdagen daar helaas moeten
doorbrengen maar er zijn ook ouders die de kerstdagen
daar al twee keer doorbrachten.
Groetjes de familie Van Wieren.
Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, kaartjes,
cadeautjes voor Codi, tekeningen gemaakt door
kindjes en de steun die we krijgen. Dat doet ons
écht goed.
Mandeguod 13