CO2 Overdrachten onder het Europese systeem van emissiehandel

DHV B.V.
7.6 Conclusies oplossingsrichtingen
Vanwege uiteenlopende belangen is het niet mogelijk gebleken om gezamenlijk, in samenspraak met de
klankbordgroep van dit project, een definitieve voorkeur te bepalen voor één van de alternatieven. Een
keuze is mede afhankelijk van de visie op de wijze waarop er in de toekomst in Nederland met sectorale
plafonds, naast het ETS, omgegaan zal worden. De drie oplossingsrichtingen hebben ieder hun eigen
voor- en nadelen die hieronder worden samengevat.
1) Producent blijft verantwoordelijk (status quo): CO2 producent levert CO2 aan tuinders, maar blijft
(binnen ETS) verantwoordelijk voor geleverde CO2 en mag deze niet aftrekken in zijn
emissierapportage (in feite voortzetting van huidige situatie in Nederland). Deze oplossingsrichting
levert een transparante, goed te monitoren situatie op die nadelig is voor de producenten die op dit
moment reeds CO2 leveren (in vergelijking met de zeer voordelige situatie vóór 2008). De bal ligt
dan bij de markt om de veranderde kostenstructuur voor de producenten ook in de prijs tot uiting te
laten komen. Van tuinderszijde is aangegeven dat daar ruimte voor is. Oplossing past in een lange
termijn visie om CO2 emissies onder te brengen in sectorale plafonds.
2) Tuinders nemen overgedragen CO2 mee in kostenvereveningssysteem. In dit alternatief wordt een
extra hoeveelheid emissies onder het emissieplafond van het kostenvereveningssysteem van de
tuinders gebracht. Deze oplossing legt de milieukosten voor de ingekochte CO2 in eerste instantie
bij de tuinders, waardoor tuinders mogelijk minder gebruik van externe CO2 zullen maken of op
zoek zullen gaan naar andere (niet-ETS) bronnen van CO2. De financiële gevolgen voor de
tuinders zijn afhankelijk van òf en hoeveel extra emissieruimte wordt gecreëerd onder het
kostenvereveningssysteem. Is dit minder dan de hoeveelheid CO2 die wordt overgedragen dan kan
dit nadelige financiële gevolgen hebben voor de tuinders (dit is echter weer afhankelijk van het
marktevenwicht dat gaat ontstaan waarbij producenten en afnemers opnieuw gaan onderhandelen
over de CO2-prijs). Het nadelig effect voor de tuinders kan worden beperkt door het emissieplafond
voor de sector op te rekken, òf door compensatieafspraken te maken tussen industrie en tuinders
over het leveren van CO2 in combinatie met emissierechten. Deze rechten kunnen de tuinders
vervolgens inleveren om overschrijding van het sectorplafond te compenseren. Deze
oplossingsrichting past in een lange termijn visie waarbij alle emissies in Nederland onder sectorale
plafonds komen (en wellicht onder ETS).
3) Afnemers van CO2 binnen het ETS brengen. Het is ook mogelijk om tuinders die CO2 afnemen van
bronnen die onder het ETS vallen, zelf ook onder het ETS te brengen. Binnen de nieuwe MRG
regels zijn afnemers van CO2 dan verplicht de overgenomen CO2 te rapporteren en er
emissierechten voor af te dragen. Ook deze oplossingsrichting legt de milieukosten voor de
ingekochte CO2 in eerste instantie bij de tuinders, waardoor tuinders mogelijk minder gebruik van
externe CO2 zullen maken of op zoek zullen gaan naar andere (niet ETS) bronnen van CO2. Door
nieuwe onderhandelingen over de CO2-prijs zal een nieuw marktevenwicht ontstaan waarbij de
producenten mogelijk een deel van deze milieukosten zullen overnemen Belangrijk nadeel is dat
hierdoor de glastuinbouwsector uit elkaar wordt getrokken tussen bedrijven die wel en niet onder
het ETS vallen. In samenhang met ideeën over het onderbrengen van alle glastuinbouw WKK’s
onder het ETS, zou het een logische ontwikkeling zijn. Deze oplossingsrichting past in een lange
termijn visie waarbij het ETS steeds meer sectoren ‘opslokt’.
15 maart 2010, versie definitief Ministerie van VROM/CO2 Overdrachten onder het Europese systeem van emissiehandel
- 38 - MD-MV20100129