Kwetsbaar

Een potentieel levensbedreigende
aandoening
Emily is 34 weken zwanger van haar
tweede kind. Net zoals bij haar eerste
zwangerschap verloopt alles goed en
heeft ze weinig last van ‘kwaaltjes’.
Ze zit dus hoog op haar roze wolk,
totdat…
Mijn verhaal over het HELLP
syndroom
Maandagmorgen meld ik me bij de
verloskundige. Vandaag is de dag
waarop mijn zwangerschapsverlof
in gaat en waarop er weer een echo
gemaakt wordt van mijn baby. Al
met al een leuke dag, toch voel ik
me vandaag niet zo opgewekt. Als
de verloskundige mijn bloeddruk
opneemt geeft ze aan dat deze hoog
is en vraagt ze hoe ik me voel. Ik
geef aan dat ik me de laatste weken
erg moe en duizelig voel. Maar ik
verklaar dat door de ‘laatste loodjes’
op mijn werk, de drukte van het
huishouden en de zorg voor mijn
zoontje van twee jaar. Ook houd ik
veel vocht vast en ben de afgelopen
drie weken 17 kilo aangekomen. Al
met al, meteen reden tot zorg voor de
verloskundige.
Ik viel keihard van mijn roze wolk
Ik kom in een stroomversnelling
van onderzoeken terecht en zie de
ongeruste blik van gynaecoloog
in het ziekenhuis. ‘Het gaat slecht
Kwetsbare zwangerschap
HELLP!!
Auteur: Thera Schilperoord
met u en de baby’ zegt hij en gaat
naast mij en mijn man zitten. Ik
schrik van zijn boodschap. Ik blijk
het hellp syndroom te hebben, een
aandoening die levensbedreigend is
voor zowel mijn baby als voor mijzelf.
Ook een aandoening waardoor er
niet meer afgewacht kan worden op
een spontane bevalling, maar een die
ingeleid moet worden…en wel nu!
De bevalling
De bevalling wordt ingeleid en ik
krijg weeën opwekkers. Eva komt
mijn kamer oplopen, ze is zojuist
haar dienst als verpleegkundige
begonnen en vertelt me dat ze me
begeleid tot na de bevalling. Ik merk
dat ik meteen een klik heb met haar
en dat stelt me gerust. Terwijl de
weeën komen en gaan merkt Eva
op dat het hartje van mijn baby
stopt tijdens de een wee. Ze piept
de gynaecoloog op die me verteld
dat ik voor een spoedkeizersnede
moet. Eva pakt mijn hand vast, ik
ben volledig in paniek en kan alleen
maar huilen. Snikkend probeer ik
duidelijk te maken dat ik het allemaal
niet begrijp, het gaat zo snel ineens.
Ik ben bang, echt doodsbang. Eva
pakt een stoel en komt naast me
zitten. ‘Vertel me maar waar je bang
voor bent’, zegt ze. ‘We hebben
echt nog wel even tijd om te praten
en om wat rustiger te worden en
ik ga niet weg’. Wat is het fijn om
een verpleegkundige naast me te
hebben, die haar werk met liefde en
Kwetsbaar
passie uitvoert. En de tijd voor me
neemt ondanks de tijdsdruk. Op dat
moment dringt dat niet tot me door,
maar achteraf gezien was ik enorm
kwetsbaar en zij wist precies hoe ze
daarmee om moest gaan.
Na de bevalling
Het doormaken van het hellp
syndroom was niet alleen heel zwaar
voor mijn lichaam. Het was ook een
hele emotionele periode. Want van
blijde verwachting naar vechten
voor mijn eigen leven en dat van
mijn ongeboren kindje is een heftige
ervaring.
Door het hellp syndroom ben ik
nog niet de oude. Ik heb snel
concentratieverlies en hoofdpijn.
Ook voel ik me sneller labiel. Ik
merkte dat mijn omgeving hier steeds
minder begrip voor had. Via de hellp
stichting (2006) ben ik in contact
gekomen met lotgenoten en heb
ik verhalen gelezen over moeders
die hetzelfde hebben meegemaakt.
Ook het boek; ‘Geen roze wolk’
(stichting hellp syndroom) heeft
bevestigd hoe belangrijk de rol van
de zorgverlener is in deze moeilijke
periode. De verloskundige en Eva
hebben aangeraden te praten met
een psycholoog omdat de kans
op een post traumatische stress
stoornis verhoogd is na deze heftige
gebeurtenis. Ik praat veel met de
psycholoog over wat me overkomen
is, ze toont begrip en helpt me
dingen in juist perspectief te zien.
Praten op gelijkwaardig niveau en
niet als slachtoffer is precies wat ik
nodig heb. Het is niet altijd advies
wat je nodig hebt, soms is een
luisterend oor genoeg. Samen met
de zorgprofessionals heb ik deze
heftige ervaring een plaats in mijn
leven kunnen geven.
7