Classic & Retro - editie14

EINDSPRINT
Mijn mond valt nog altijd open als ik zie hoe sommige mensen
hun klassieker vertroetelen: dagelijkse poetsbeurten, dikke
waslagen, warme dekentjes. Zelf ben ik niet zo’n poetser. Ik
verstop me achter het (goedkope) excuus dat ik een doorrijder
ben. Iedereen die wel eens een winter doorreed met een
betaalbare Japanner weet dat daar niet tegenop te poetsen
valt. Bloemkoolboutjes en afgebladderde velgen zijn het
trieste resultaat.
Omdat we weten hoe voorzichtig eigenaren met hun geliefde
motorfiets omgaan, zijn we met een eindsprint bezig. Voor
mooie klassiekers komen we altijd weer terecht bij trotse
particulieren voor wie hun motorfiets alles betekent. Pis
gerust door de brievenbus en ploeg de voortuin om, maar rij
geen meter door de regen op hun motorfiets. In de winter
komt hun motor helemaal niet onder zijn dekentje in de
verwarmde schuur vandaan.
Het maakt een eindsprint noodzakelijk. Om ook in de winter
verhalen over klassiekers en youngtimers te hebben, rijden en
fotograferen we ons nu suf. Dagelijks bekijken we de weers-
We bewonderen, genieten en
ouwehoeren over de techniek
en de schoonheid.
verwachting en smeken om zon. We scheuren van oost naar
west met een fotograaf in ons kielzog. We bewonderen,
genieten, ouwehoeren en verbazen ons over de techniek en
de schoonheid van klassieke motoren, met als kers op de taart
het stukje dat we erop mogen rijden.
Een eindsprint van een totaal ander kaliber zette Theo Bult in
1971 in. De inwoner van Lonneker reed in 1970 en 1971 de sterren
van de hemel in de 250cc- en 350cc-klasse en ging een
briljante toekomst tegemoet. Hoeveel coureurs kunnen zeggen
dat ze het achterwiel van Jarno Saarinen hielden? Een
fabriekscontract was een kwestie van tijd, maar een valpartij
deed Bult beslissen om te stoppen. Kappen op het hoogtepunt
van je carrière is een ultieme droom, maar Bult zette de
eindsprint al eerder in. Waarom? Dat lees je vanaf pagina 54.
Norton deed het met de legendarische Manx compleet anders.
De succesvolle eencilinder verlangde al jaren naar de geblokte
vlag, maar de Britse motorconstructeur had niet direct de
middelen om competitieve meercilinders te bouwen. De Manx
stopte dus niet op zijn hoogtepunt, maar er ver overheen. Toch
blijft het motorblok machtig mooi en technisch interessant.
Op pagina 66 trekken we de eencilinder open.
Zo staat dit nummer weer helemaal vol met motoren en
coureurs die te vroeg of te laat aan de eindsprint begonnen.
Veel plezier, hopelijk ben je niet te snel bij de laatste pagina.
Ad van de Wiel
Redacteur
14 | 2018
7