Coedijckerban nr 59 - januari 2019

De moeite waard
Deer ginge de manne, maar ze ware intussen al in
’n wat lacherige bûi komen. In ik vertelde al, dat
ze efkies vergeten ware, hoe of je zô’n patiënt ok al
weer vervoere moete, dat........ moin kop hing OM-
LEIG!!!!!
E.H.B.O.
In Opperdoes was d’r, samen mit Twisk, ’n E.H.B.O.
verenegen. Misskien is dat opheden nag wel ‘t geval.
Voor zô veer as ik weet, is’t altoid ien verenegen weest,
in we oefende in de reitzaâl van Opperdoes. Voor
de mêse, die dat nag wete: Je moste ’n trapke op nei
’t reithuis, in din binnen in de hal, nei de reitzaâl toe,
most je ok nag ’n paar trappe op loupe.
Dokter Bos uit Twisk had toendertoid de loiding
in we hâwe ’n zoôt van ‘m leerd: Stabiele zaileggen,
mond op mond beademe (maar wel mit ’n zaddoek
d’r tussen, vezelf), in verbande legge, spuite op ’n
appelsien geve, spalke in zô nag veul meer.
We hâwe ok nag op ’n eivend, ik mien uit Alkmaar,
’n zoôtje Lôtus-patiënte had, in die hadde
de meist vreiselijke in broederige wonde bei hullie
oigen maakt, in die moste wei din weer verzurge,
vezelf. Op de are, de gewône eivende moste wai
meistens zelf voor slachtoffer spêule, in ja oor! …
Ik was zôwat altoid de pineut! Deuze keer was ik
ok weer an de beurt in nou was zôgenaamd moin
rechter bien broken. Dat dat most spalkt worre, vezelf!
Nôh…dat spalken ging nag wel pittig. Deer
hadde we al ofteg op oefend, maar de vier manne,
die moin helpe moste, moste ok weer d’r ‘s efkies
oefene, hoe of je ok al weer ’n brancard nei beneden
sjouwe moste. Nôh, dat zouwe de manne wel efkies
regele, vezelf!
Maar ja……..! Toevallig.... ware ze wel nét toen
op die eivend vergeten, dat je ’n slachtoffer altoid
(Lees: ALTOID!!!!!!) mit zoin of heur houfd nei
boven vervoere moete, as je ’n trap of gane.
Goed: Dat, die eivend werd ik op de brancard neerlaid
in mit van die leren rieme vastbonden.
Moin kop het pittig bonkt teugen de traptrede van
de trappe van ’t reithuis.
Bloikbaar hadde de manne net niet hard genog
an de rieme sjord in deur al ‘t gezêul…. in ok nag
….deur moin oigen kilo’s, die zatte d’r toen ok al
pittig an, was ik nag al purig van die brancard nei
beneden zakt.
Maar...die manne hâwe NOOIT wat in de gate had.
Ze ware ammaar, maar an ’t gekkenthoid maken.
Ze dochte mit mekaar wél, dat ze ’t karwoitje ofmake
moste, vezelf, in dat hâwe ze din dein ok, oor.
Ze sjouwde maar deur, hêlegaar tot middend op de
Gouw, oôs durpsploin Ze zette moin deer neer op
de grond, mit brancard in al!
Maar toen…..in dêer konne die manne ok hêlegaar
niks an doen, vezelf, beurde d’r heêl wat onverwachts:…….
As donderslag bai held’re hemel,
begon te gieten. ’t Was ‘n wolkbreuk!
‘t Klapte van de lucht, dat de manne, vluchtte
mettien nei binnen, nei de hal. In deer lag ik: In
m’n dooie ientje, vastbonden op ‘n brancard, in de
stromende regen te gieren van ’t lachen. (Ik kon aigenluk
niet veul aars doen as lache, maar bloid was
ik d’r hêlegaar niet mee, vezelf!)
Ik dink dat alle are E.H.B.O.-lede op dat moment,
puur gelukkiger ware as ik. Zai stonde allegaar
houg in droug te koiken in…….te gloimen, achter
de rame van de reitzaâl, vezelf!
In de vier manne?De HELDE(!) stonde beneden in
de hal te lachen. De rotzakke.
Poeh…mooie E.H.B.O.-ers ware ‘t!!!! Verdikkeme!
17