Columbus Inkijkexemplaar ed. 84

YAKUSHIMA - JAPAN
dertigduizend apen en zevenentwintigduizend
herten.
‘Bukken!’ roept Shigeru plotseling. Hij doelt
op de ‘groene tunnel’ die we inrijden: een
smalle eenbaansweg omhuld door bomen die al
het daglicht wegnemen. Aan het eind van de
tunnel wordt de weg compleet ingenomen door
een aantal families inheemse Yakushima-
makaken. De naderende auto deert hen niet, ze
kijken niet op of om. Niet veel verderop staan
wat herten te grazen langs de kant van de weg,
zij zijn iets voorzichtiger en blijven op veilige
afstand. Onderzoekers ontdekten recentelijk
per toeval dat de Yakushima-makaken een
‘bijzondere’ relatie hebben met de herten.
De arme dieren worden door de makaken
ingezet als vervoermiddel maar ook bereden op
een andere manier, als je begrijpt wat ik
bedoel. Yakushima-makaken blijken seksueel
zeer open-minded.
Onze roadtrip eindigt in Yokogawa Valley,
een van de favoriete plekken van Shigeru.
Ik kijk er mijn ogen uit. Dwars door de dicht-
begroeide vallei stroomt een glasheldere
stroom tussen gigantische granieten rotsen.
De stenen torenen een paar meter boven ons
uit maar, waarschuwt Shigeru, kunnen in een
mum van tijd compleet onder water komen te
staan na fikse regenbuien in de hooglanden.
Met dat in het achterhoofd zoek ik een plekje
op een kei iets verder van de oever en begin
aan mijn Japanse lunchbox. Mocht hier ineens
een stortvloed naar beneden komen, dan ben ik
hopelijk nog te redden.
in het bos gestuurd
De volgende dagen staan in het teken van het
zuiden van Yakushima. Al die meters neerslag
Linksboven
Lokale specialiteit
De kamenote is een zeepok
die vaste prik is op het menu
van de eilandbewoners.
Beetje creepy, maar hij
ziet eruit als een schildpaddenpootje,
en laat dat
nou ook de betekenis van het
woord kamenote zijn. Met
een prikkertje pulk je het
glibberige stukje vlees eruit.
die elk jaar in de bergen van het binnenland
ontstaan, eindigen hier in de vorm van
spectaculaire watervallen. Aan de zuidkust
trekken ook de onsens, heetwaterbronnen en
-baden waarvan sommige alleen met eb
toegankelijk zijn − met vloed worden ze
verzwolgen door de Stille Oceaan.
Na vier dagen heeft het wonderbaarlijk
genoeg nog steeds niet geregend, en besluiten
we eindelijk Shigeru’s advies in de wind te
slaan − weer of geen weer, we moeten het
natuurpark Shiratani Unsuikyo Ravine zien.
Hier, op 600-1300 meter boven zeeniveau in
het hart van Yakushima, liggen enkele van de
mooiste oerbossen. De bus ernaartoe slingert
door een landschap met vijftig tinten groen,
met zicht op bergen, dalen en de oceaan.
Gelukzalig kijk ik uit het raam, elk moment is
het uitzicht net even anders. Regelmatig stopt
de bus om een uitwijkmanoeuvre te maken
vanwege makaken die het asfalt gebruiken als
schoonheidssalon. Fotograaf Tim en ik lachen
naar elkaar − dit zijn duidelijk de koningen
van het eiland.
Bij de ingang van het park worden we
gelijk weer met de neus op de feiten gedrukt
hoe hard het hier kan regenen. Grote waarschuwingsborden
tonen foto’s van rustig
kabbelende beekjes die door buien in no time
veranderen in bulderende stromen.
We beginnen aan onze wandeling en algauw
worden we opgeslokt door het bos. Overal waar
ik kijk is het groen, overal liggen wortels van
de bomen aan de oppervlakte, alles is bezaaid
met lagen mos. Het voelt magisch, alsof alles
op elk moment tot leven kan komen. Ik waan
me helemaal in de wereld van Princess
Mononoke en snap volledig waarom dit woud
zo’n inspiratiebron is voor veel Japanners.
En inderdaad, hoe mooi zou het zijn als alles
zou glimmen. Ik begrijp waarom Shigeru ons
adviseerde te wachten op de regen.
Voor het eerst sinds onze aankomst op
Yakushima krijgen we de kans om dé grote
attractie van het eiland te zien: Japanse ceders.
Of preciezer, de lokale versie daarvan, ook wel
yakusugi genoemd. De Japanse ceder wordt
doorgaans zo’n vijfhonderd jaar oud, maar
yakusugi zijn een veel langer leven beschoren.
Door de arme granietgrond van Yakushima
groeien ze langzaam, en door de vele regen
hebben ze een hars ontwikkeld die buiten-
Hert voor de zaak
Net als de Yakushimamakaak
is het Yaku-hert
een inheemse diersoort.
Hij heeft, behalve de
mens, geen natuurlijke
vijand op het eiland.
Er wordt niet veel op
gejaagd, dus de
populatie is groot.
126
127