You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Toelichting<br />
Wie een blik in Nas’ partituur werpt, ziet<br />
tot zijn verbazing dat daar nergens ‘piano’,<br />
‘euphonium’ of zelfs maar ‘stem’ te lezen<br />
staat, maar ‘Gerard’, ‘Merel’, ‘Rianne’. Zó op<br />
de individuen geschreven is deze partituur!<br />
De partituur is helemaal op<br />
de individuen geschreven.<br />
Het arsenaal der ongeleefde dingen, op hun<br />
initiatief ontstaan, is echt een voorstelling<br />
naar de hand van NAP. Liefst speelt men<br />
muziektheater. Violiste Hulst: ‘Mayke cast<br />
musici op hoe ze op het podium ‘werken’.<br />
Op hoe hij of zij eruit ziet tijdens het spelen,<br />
op de totale verschijning. Je bent hier als<br />
musicus zoveel méér dan iemand die zijn<br />
instrument bespeelt. Je bent onderdeel<br />
van een scène. We worden allemaal<br />
aangesproken op een zekere veelzijdigheid.<br />
Zozeer zelfs dat ik op een bepaald moment<br />
dacht: mag ik ook nog vioolspelen? Ik<br />
krijg een zingende zaag in handen, een<br />
buisklok, het is retespannend om ineens<br />
even slagwerker te moeten zijn. Het heeft<br />
allemaal iets onvoorspelbaars, maar dat<br />
past juist weer goed bij het speelse van de<br />
voorstelling. Ik weet van te voren nooit hoe<br />
mijn zaag zal klinken; de eerste noot is altijd<br />
weer een verrassing. Of dat zilverpapier<br />
tussen de vioolsnaren om het gezoem van<br />
een vlieg te imiteren: valt niet zorgvuldig te<br />
prepareren. De poging maakt echter deel uit<br />
van de charme. Het heeft iets ontroerends<br />
als een mens met al zijn concentratie iets<br />
probeert. In mislukking zit schoonheid. Iets<br />
wat ook Teun met zijn werk wil laten zien. Ik<br />
verheug me eigenlijk nu al op de eerste fout<br />
die we gaan maken en hoe we daar uit gaan<br />
komen!’<br />
Weergave van het imperfecte<br />
Waarbij het met dat ‘fouten’ maken wel<br />
zal meevallen. Er is lang en zorgvuldig<br />
nagedacht, voorbereid, overlegd,<br />
gediscussieerd. Soms hele dagen lang, zoals<br />
die dag dat de repetitie ’s morgens vroeg in<br />
Amsterdam begon en om <strong>11</strong> uur ’s avonds<br />
eindigde in Leuven, waar het de volgende<br />
dag ‘concert’ zou zijn. Tijdens de autorit<br />
gingen de besprekingen gewoon door –<br />
Het arsenaal der ongeleefde dingen, dit<br />
allemaal, ontstaan na die gedenkwaardige<br />
dag in 2015, toen Mayke Nas tijdens een<br />
overzichtstentoonstelling in CODA in<br />
Apeldoorn het werk van Hocks ‘opnieuw’<br />
zag. Ze kende zijn schilderijen al – haar<br />
tante, de kunstenares Moniek Toebosch, en<br />
Hocks waren goed bevriend – maar toen was<br />
er opeens die schok der herkenning. ‘Jemig,<br />
dit is eigenlijk wat ik óók doe. Maar dan in<br />
beeld.’ Het op het verkeerde been zetten.<br />
De tragiek achter de humor. Kunst die je<br />
aan het lachen maakt maar toch serieus is.<br />
En vooral de weergave van het imperfecte.<br />
Het niet-gelikte. Het gevoel van: uh, wat is<br />
hier gaande, maar we gaan dapper verder<br />
en doen alsof normaal is wat duidelijk niet<br />
normaal is. En ontstond de wens ooit samen<br />
te werken.<br />
Zoals Mayke Nas steeds heeft benadrukt,<br />
was Hocks’ werk het vertrekpunt van<br />
Het arsenaal. Soms was het werk zelfs<br />
7
Change language