Rotterdams Onderwijs Magazine 2020-3

Aan het begin van de lockdown startten de leerlingen aan hun praktisch schoolexamen
voor tekenen. De eerste dag werkten ze in de klas, op anderhalve meter afstand van
elkaar. De volgende dag kwam het bericht dat alle examens niet doorgingen. Lex: ‘Bizar
om zo examencijfers te bepalen.’
‘Een schouderklopje,
een compliment of
een gesprekje... Hoe
lager de onderwijssoort,
hoe meer ze dat
nodig hebben’
PERSOONLIJK CONTACT
Door de coronamaatregelen hebben de Wolfert-leerlingen online les.
De leerlingen loggen in op een bepaalde tijd, krijgen een korte instructie,
horen welke opdrachten ze moeten maken en wanneer ze die moeten
inleveren. Dan loggen ze vervolgens bij het volgende vak in. ‘Ze
kunnen zelf bepalen wanneer ze aan welke opdrachten werken, als
ze die maar op tijd inleveren’, legt Lex uit. ‘Dat gaat al beter dan toen
nog werd geprobeerd om na de instructie de leerlingen meteen aan de
opdrachten te zetten. Die waren soms na tien minuten al weg.’
‘Er gebeuren allerlei dingen in huis waar wij geen weet van hebben’,
vervolgt Lex. ‘Zeker bij onze mavo-leerlingen zijn er vaak meerdere
broertjes en zusjes in een niet zo grote woning en hebben ze maar één
computer. Dus dan is aan je schoolwerk zitten wanneer de school dat
verlangt heel lastig. Dat is wel anders bij het voornamelijk autochtone
vwo of de tweetalige opleiding. Die leerlingen hebben vrijwel allemaal
een eigen kamer en een laptop.’
Lex zegt over het onderwijs-op-afstand: ‘De goede leerlingen blijven
goed presteren als ze zelfstandiger werken. De allerslechtste leerlingen
blijven ook het allerslechtste. Maar er zit een groep tussen van
zo’n vijftien à twintig procent die dat zelfstandige werken niet aankan.
Je raakt ze kwijt en kunt niet bijsturen. Dat zag je bij de Tweede
Fase*** en dat zal je nu weer zien. Voor die kinderen geldt dat goed
onderwijs valt of staat met persoonlijk contact. Kinderen lopen op positiviteit,
een aai over de bol, een klap op de schouder, een compliment
of een gesprekje tussendoor. Hoe lager de onderwijssoort, hoe meer ze
dat nodig hebben. Na de meivakantie moeten díe kinderen dus in ieder
geval weer naar school.’
MEER ONLINE
Hoopvolle managers denken dat de door de coronamaatregelen afgedwongen
onderwijs-op-afstand-periode nieuwe initiatieven doet
opbloeien in het onderwijs. ‘Ik denk wel dat wij wat meer online gaan
doen: wat meer video-vergaderen en lessen met online instructiefilmpjes
bijvoorbeeld. Dan hoef je niet de hele klas bij elkaar te roepen’,
zegt Lex. ‘De leerlingen die zelfstandig kunnen werken, gaan dan met
de opdrachten aan de slag. De andere kinderen komen de volgende
dag op school en krijgen wat meer begeleiding, dan kun je bijsturen’.
Grote veranderingen verwacht ik echter niet’, vervolgt Lex. ‘Ik heb me
opgeworpen om instructiefilmpjes te maken, slechts één collega heeft
gereageerd.’ Bij collega’s boven de 40 bemerkt hij soms gebrek aan
energie; iedereen is bezig met zijn eigen lessen. ‘En de nieuwe docenten
zijn vooral druk om het vak te leren. Door het lerarentekort hebben
wij veel aankomende leerkrachten die vaak nog in het derde jaar van
hun opleiding zitten’, verklaart Lex. Hij begeleidt als coach zo’n vijftien
onervaren collega’s en staat ze met praktische tips terzijde. ‘Maar
als straks die coronamaateregelen van de baan zijn, dan pakken onze
leerlingen de draad zo weer op. Dat weet ik zeker. Ze leren snel en halen
alles gemakkelijk in. Ik maak me daar geen zorgen over.’
bedreigingen was ik het zat. Het geeft wel aan waarom die kinderen
toen moeilijk waren.’
BUCKET LIST
Drie dingen wilde Lex Hameetman bereiken in zijn leven:
de marathon lopen, de wereld zien en in Carnegie Hall
spelen. Twee keer liep hij de marathon van Rotterdam. ‘En
ik heb inmiddels een krappe honderd landen gezien. Elke
vakantie ga ik op reis, mijn hele leven al; van Brazilië tot
China en van India tot Zuid-Afrika.’ Als zanger/gitarist
speelde hij in allerlei bandjes. ’We repeteerden in dezelfde
ruimte als het Klein Orkest, maakten al Nederlandstalige
muziek vóór Doe Maar… maar Carnegie Hall, nee, dat is
niet gelukt.’ Wanneer het met de bandjes een beetje stopt,
stort Lex zich op de kunst. ‘Ik had tentoonstellingen en
kon er zelfs aardig van leven. Maar ook dat werd op een
gegeven moment minder. De afgelopen twintig jaar heb ik
mij vooral met onderwijs bemoeid.’ Nog steeds tekent Lex
wel eens een portret voor iemand. De muziek is dagelijkse
kost: ‘Dat moet je bijhouden, dus ik oefen echt elke dag.’
*** De Tweede Fase werd ingevoerd in het vo in 1998 en richtte zich op het
vergroten van de zelfstandigheid van leerlingen.
ROM 3 / 13