Aold Hoksebarge - Historische Kring Haaksbergen

1378
DE TAAL VAN HAAKSBERGEN (LXXIX)
BERNARD TE LINTELO (36)
Met het tweede deel van dit „krachtige" verhaal besluiten we de serie uit het
tweede boek van B. te Lintelo: „Grepen uit het Volksleven". Ik denk dat
we blij mogen zijn zo'n verteller gehad te hebben.
In deze sage komt de handeling van lopen over water voor en is de duivel als
persoon aanwezig.
Mer wat ze ok zeanen, ze konnen 't um neet oet 't zinne proaten. Jansken
ston op en zear: „Met disse koeze zak de tromme sloan op ziene rugge, zoogauw
ak urn mer zee. Loate mer kommen!"
Ze wollen um nog tegen holden, mer het heelp niks. Jansken tradde noar
boeten, de eekene koeze stevig in de haand.
Wat is dat! Wat steet doar! Doar steet wat zwarts an de kaante biej d'n kolk.
Dat liekt de duuvel wah!
„Op zied!" schreeuwt Jansken, „of ik zal oew met disse koeze es efkes op de
rugge kietelen!"
„Wat was doew kleine bleutjen tegen miej beginnen?" vroog de duuvel.
„Goai op zied!" reep Jansken nog eens „aans zak oew es krakteeren op
klappen, zoo ai ze noot ehad hebt!" En meteene doar kreeg de duuvel
n'n habbedoedas, dat um heelemoal van de kok brach. D'n zwatten begon
te springen en Jansken sloog hoo langer hoo harder en hoo joost ok sprong,
dan vuer oet, dan achter oet, 't heelp um niks, de koeze kwam aait raak an.
Hee kreeg ok gen kaans weerumme te sloan, zoo good was Jansken met zien
woapen umme te goan. De duuvel gink hoo langer hoo veerder an de kaante
totte biej d'n kolk kwam en zoo mer oaver 't water leep net of d'r ies
op was.
„Dat zal 't ok wel ewes hebben," mompelden Mans, dee d'r ok biej zat,
too de sage veteld wodden.
Verd... dach Jansken, as d'n zwatten oaver 't water kan loopen, dan woag
ik 't ok en waarachtig, hee bleef d'r ok boaven op stoan. Dat veel joost
tegen, hee hare dach. dat dörf dat kealtjen toch neet.
Doar stonnen ze noo beide op 't water. Jansken leet ziene koeze hoo langer
hoo nietser op d'n zwatten doale en den begon te karmen as n'n kater en te
jaanken as n'n hond. Eandeluk kroope mer weer noar d'n wal en Jansken um
achternoa. 't Spronk um op de rugge, greep um biej de strotte en too mosse
beloaven, datte weer noar de helle zol goan en hier nooit meer kommen
spoken. Toote dat vaste harre beloavt, leet Jansken um los en de duuvel
maakte gauw datte vod kwam. Hee zal wah woord hebben eholden, ze
hebt um d'r nooit weer ezeene.
Van of dee tied het d'n kolk d'n Duuvelskolk.
F. G. M. Gebbink-Broekhuis