ZenR 2020 06

Tekst: Jan Mol Beeld: Shutterstock
EEN PIERCING AVANT LA LETTRE…
BLOED, ZWEET EN TRANEN IN DE
SHOWROOM, MAAR VOORAL BLOED
Wie ooit in een winkel heeft gewerkt, weet welke haat-liefdeverhouding je met klanten kunt hebben. Je hebt leuke klanten, gemakkelijke klanten,
nare klanten en nare klanten die altijd drie minuten voor sluitingstijd binnenkomen. Klanten als mevrouw Van Tuitewaal.
We schrijven nog steeds de jaren negentig, toen
ik als zonweringverkoper in dat plaatsje onder de
rook van Arnhem werkte. Vrijdagavond was onze
koopavond. De zaak was dan open tot acht uur
en aangezien er geen Arbo-regels werden toegepast,
werkten we van acht uur ’s morgens tot acht
uur ’s avonds. De deur bleef de hele dag open,
wat betekende dat je in het drukke zomerseizoen
negen van de tien keer je lunch op je buik kon
schrijven. Reikhalzend keek je dan uit naar het
moment waarop de klok acht uur sloeg…
Eindelijk opdracht voor een heel
huis aan rolgordijnen?
Helaas werd ik al weken geteisterd door een
‘drie-voor-acht’ bezoek van mevrouw Van Tuitewaal,
die dankbaar gebruik maakte van onze
bedrijfspolicy: ‘We zijn open tot de laatste
klant weg is’. Zo ook op een vrijdagavond in
augustus. De showroom was al opgeruimd en
alle stalenboeken lagen weer netjes op hun
plek. Met de sleutel in de hand stond ik bij de
deur te wachten. Het aftellen was nog maar net
begonnen, toen ik mevrouw Van Tuitewaal zag
aankomen. Gebarend dat ik de deur niet mocht
sluiten, trok ze een sprintje de portiek in. In
gedachten vloekte ik en wenste de presentator
van de workshop ‘Houd van je klant zoals je van
jezelf houdt’ allerlei naars toe. Met een zwierige
zwaai smeet ik de deur open en verwelkomde
haar. “Goedenavond mevrouw Van Tuitewaal,
fijn dat u het toch nog kon redden! Koffie?”
Natuurlijk wist ik dat zij slechts thee nuttigde,
maar het was gewoon lekker om steevast onze
‘Viezematic’ koffie aan te bieden, waarvan het
poeder afkomstig leek uit mergelgrotten. “Ik
heb met mijn man alle offertes die u heeft
gemaakt doorgenomen en we zijn tot de conclusie
gekomen dat we voor rolgordijnen gaan. Als
ik vandaag met u uit de kleur kom, dan plaats ik
meteen de order”, sprak ze nog nahijgend.
Dat was mooi. Het leed van de overuren en de
rammelende maag werd hierdoor verzacht. Het
merk wist ze ook al. Aan een grote Nederlandse
producent – ‘niet de goedkoopste, niet de duurste,
maar wel alles op kleur gecoördineerd’ – de
eer om rolgordijnen te mogen produceren voor
de twee-onder-een-kapwoning van de echtelieden
Van Tuitewaal in een lommerrijke straat in
het Gelderse Velp.
Stalenboeken van titanische omvang…
De stalenboeken van het betreffende merk logen
er niet om. Ze waren groot, extreem dik en
bijzonder onhandelbaar. Ringbandsystemen met
obesitas. Met een plof deponeerde ik het dikke
rolgordijnenboek voor haar neer. “Kunt u het
boek even openmaken, mijnheer Mol? Ik wil de
stalenkaarten even mee naar buiten nemen om
ze tegen het licht te houden.” De vier enorme
ijzeren beugels die de inhoud bij elkaar hielden
moesten open. Ik trok mijn knuisten wit aan de
middelste beugels, tegen de enorme veerkracht
in. Met een knal sprong de ringband open en
konden de bladen worden uitgenomen. Na een
kwartier op en neer lopen met stalenkaarten
was daar dan eindelijk het verlossende woord:
het moest bordeauxrood worden. Inmiddels
had ik de volledige opdrachtbon al ingevuld
en kon ik de er niet toe doende stalenbladen
weer op volgorde in de ringband steken. Op het
ene blad na waarvan ik het staalnummer nog
moest overnemen.
De opdracht liep letterlijk de deur uit
“Fijn, dat is dan geregeld. Dan mag u hier even
uw handtekening zetten”, sprak ik opgelucht en
overhandigde mevrouw Van Tuitewaal de bon
en een balpen. Schoorvoetend kwam er een
krabbeltje onder de bon. “Geen twijfel?”, vroeg
ik nog. “Nee, ik denk dat dit hem echt moet
zijn”, sprak ze, duidelijk toch nog twijfelend.
“Niets mee te maken”, dacht ik. “Die handtekening
staat er en ik ga zo meteen lekker eten.” Ik
voegde het blad met de rode stalen toe aan de
rest en was klaar om te doen wat ik altijd deed
bij het dikke boek: door met twee handen hard
tegen beide helften van de ringband te slaan,
sloot ik met een daverende klap het binnenwerk.
De knal die dat gaf was telkens weer een genot
om te horen.
Net op het moment dat mijn beide handen het
metaal raakten, probeerde mevrouw Van Tuitewaal
het sluiten te voorkomen, omdat ze toch
een andere kleur had gezien. Zij stak haar rechterhand
precies in de opening tussen de beugels
die een nanoseconde later met grote kracht
zouden sluiten, als een vers geoliede berenklem
in Alaska. Wat volgde was een ijzingwekkende
krijs, toen haar wijsvinger werd doorboord. Het
bloed spatte in het rond (zonde van de stalen,
vond de eigenaar van de zaak de volgende
dag). Het dikke boek en het fragiele handje
waren een huwelijk aangegaan. Een piercing
avant la lettre…
38 | zenronline.eu