Zilver Magazine - Herfst 2021

COLUMN. THEO DE ROOIJ
Column
Theo de Rooij
De Hel van La Fria
Trots betrad ik 24 augustus 1977 met de kleine Nederlandse wielerdelegatie
de betonnen wielerbaan van het volgepakte stadionnetje in
San Cristóbal, Venezuela. Tezamen met de andere landen werden wij als
deelnemers aan de Wereldkampioenschappen Wielrennen voorgesteld
aan hoogwaardigheidsbekleders, aangevoerd door toenmalig president
Pérez, gasten en toeschouwers. Ondertussen bestudeerde ik tijdens het
defilé aandachtig de duizenden kijkers op zoek naar het mooie gezicht van
Rosmary, van wie ik vermoedde dat zij zou komen kijken. Binnen enkele
minuten had ik haar gespot, uitbundig zwaaiden wij naar elkaar.
Speciaal voor het wielertoernooi hadden de autoriteiten een klein, stevig omheind
en beveiligd Olympisch dorp gebouwd om de renners te huisvesten. Hoogbouw
met kleine, steriele, bloedhete kamertjes, weinig afleiding. Wielrennen was in het
verre westen van Venezuela een populaire sport en ons rennersdorp was een ware
bezienswaardigheid. Gekleed in onze oranje polo’s begaf ik mij soms met mijn vijf
amateurploegmakkers voor de wegkoers na het diner buiten de omheining, namen
plaats op een muurtje en lieten ons bewonderen door de mensen uit het stadje voor
wie verder in het jaar weinig te beleven viel. Ik brabbelde als enige enkele woorden
Spaans en knoopte een praatje aan met een prachtig meisje, dat met haar moeder
en zus voor ons langs liep: Rosmary. Twee dagen later sprong op de wielerbaan de
vonk definitief over.
Rosmary ving mij enkele dagen later op aan de finish van de ploegentijdrit die
bekend zou worden als de Hel van La Fria. Met z’n viertjes moesten we 100 km
afleggen in 42 graden hitte met slechts één bidon water. Enkele zwart-wit fotootjes
vormen een dierbare herinnering. In de wegwedstrijd finishte ik op de een na
laatste plaats wegens een lekke band in de finale. Zondagavond na afloop van het
WK nam ik Rosmary mee uit eten naar het sjiekste lokale restaurant. Dankzij
steenkolenspaans, oogcontact en non-verbale communicatie werd het een
onvergetelijke avond. Beschaamd liet zij toe dat ik in het restaurant een voor haar
volledig maandsalaris afrekende: omgerekend € 12,00. Na enkele jaren over en weer
kaarten sturen, droogde het contact op. Totdat de sociale media hun intrede deden.
Een decennialange hyperinflatie heeft de economie in Venezuela totaal gesloopt.
Rosmary werkt voor een onderwijsdienst en verdient momenteel honderd miljoen
Bolivars per maand, omgerekend twintig euro. Binnenkort schrapt de regering
zes nullen weg, sinds 2007 zijn er in oktober maar liefst veertien nullen van de
nationale munt geschrapt. Haar noodkreet bereikte mij via Facebook, ze voelde
zich gegeneerd en kon niets anders bedenken. Voor mij een klein gebaar, voor
haar maakt het een artsenbezoek en medicatie mogelijk. Via een ingewikkeld
traject en de bankrekening van een nichtje in de Verenigde Staten kon ik haar aan
300.000 Colombiaanse Peso’s helpen, ongeveer € 75,00. Waarschijnlijk afkomstig
van een Colombiaanse bank net over de grens bij La Fria. Nu is het mijn beurt om
haar op te vangen.
Theo de Rooij
Voormalig profwielrenner en tot
op de dag van vandaag in geest en
activiteit overtuigd sporter. ‘Goed
voor jezelf zorgen betekent dat je
ook voor een ander het verschil
kunt maken. Verantwoordelijkheid
nemen voor jezelf is de enige manier
om de grote pro blemen van deze
tijd op te lossen. Deze filosofische
instelling komt vaak terug in mijn
columns.’
.83
ZILVER HERFST 2021