VVAMagazine 2022 01

VVA MAGAZINE - WINTER 2021 VVA MAGAZINE - WINTER 2021
Tiny gaat ...
Je anders
voelen
Tiny is een meisje van 60+ met ASS. Ze kreeg haar diagnose toen
ze bijna 58 was. Als er een God zou bestaan, dan zou Tiny die
dankbaar zijn voor het krijgen van woorden. Woorden, die haar
helpen om dingen te benoemen, te omvatten, te begrijpen en
te delen. Ze maakt de moeilijke evenwichtsoefening tussen het
accepteren van haar eigen-aardigheden, en het ombuigen ervan
naar een leefbare modus vivendi, zodat ze het beste uit zichzelf
en uit dit leven kan halen. Voor minder gaat ze niet.
In wat volgt wil Tiny het hebben over hoe het
voelt anders te zijn en wat dat met een mens
doet. Ze duikt even terug in de tijd en voelt het
oude zeer. Ze blikt terug op haar ervaringen
binnen de VVA en schetst haar verwachtingen
voor de toekomst. Hiermee wuift ze jullie, lezers,
allemaal uit, want dit is haar laatste Tiny-bijdrage
voor dit magazine. Het ga jullie goed!
Of ze dat dan niet begreep? sneerde Jongste
Zoon terug, toen Tiny vroeg waarom hij niet
zocht naar een bezigheid en vrienden in zijn
geboortestad.
Jongste Zoon was noodgedwongen van de studentenstad
teruggekeerd naar het mamanest,
toen het gebouw waarin hij een studio betrok
verkocht werd. Het was niet zijn keuze geweest,
ook niet die van Tiny, dat hij die beweging moest
maken. Er bleek een grote schaarste te zijn aan
studentenkoten, -studio’s of wat dan ook in de
stad waar hij nu al enige tijd zelfstandig woonde.
Er bleek bovendien een grote discrepantie te
bestaan tussen het inkomen van Jongste Zoon
en de prijzen die gevraagd werden voor een degelijke
en betaalbare woonplek. En daarbovenop
bleek het al snel bijzonder moeilijk te zijn wat
dan ook gehuurd te krijgen zonder loonbriefje te
kunnen voorleggen. Vandaar: een noodzakelijke
noodoplossing en even terug naar hotel mama,
in afwachting en op hoop van betere tijden.
Jongste Zoon was die avond ontmoedigd en
moedeloos, en zuchtte dat hij zich slecht voelde.
‘Hoe komt het?’ had Tiny voorzichtig gevraagd
(want die vraag was niet altijd welkom, maar niets
vragen was evenmin altijd de beste oplossing).
‘Ja, wat dacht je? kwam het antwoord scherp en
snel, ‘Ik ben 28, woon nog bij mijn moeder en
heb hier geen vrienden!’. Jongste Zoon gooide
het er ineens allemaal uit. Dat hij hier toch niet
kon uitgaan, of zich kon aansluiten bij een sportclub
of wat dan ook waar hij leeftijdsgenoten
kon zien. Want die zouden vragen waar hij naar
school was geweest, en hij was nergens gewoon
naar school geweest zoals de anderen, hij had
allemaal rare sprongen gemaakt tijdens zijn
schoolcarrière en was uiteindelijk met examencommissies
en tweedekansonderwijs enz aan
zijn diploma secundair geraakt. Erover liegen was
geen optie, want doen alsof hij wel naar die of
gene school was geweest zou hem al snel door
de mand laten vallen, als men bijvoorbeeld vroeg
of hij bij die of gene leerkracht had gezeten. Nee,
hij zou overal meteen herkend worden als ‘die
rare’ die niets deed zoals de anderen.
En of Tiny het begreep.
Het kwam er allemaal uit, beladen met pijn en
groot verdriet. Begreep ze dat dan niet, had
Jongste Zoon vlijmscherp teruggekaatst, waarom
hij hier geen leven kon uitbouwen?...
Ze herinnerde zich haarscherp, als was het gisteren,
hoe het voelde om in een klein stadje en een
kleine gemeenschap gekend te zijn als ‘die rare’.
Er hoefde niet eens een label gekleefd te worden
op het waarom van je anders zijn, het feit dàt
je anders was volstond om gemeden en scheef
bekeken, gepest of uitgelachen te worden.
Ook Tiny was weggetrokken uit haar geboortestad,
om elders een leven uit te bouwen.
Het was al een gigantische opgave om zelf te
leren omgaan met haar vele kwetsbaarheden
en obstakels, dan ook nog opboksen tegen de
blikken en de oordelen van de goegemeente
was er doodgewoon teveel aan.
En laten we eerlijk zijn: zo gigantisch veel is
er - wat dat betreft - niet veranderd op die
tijdspanne van 50 jaar. Akkoord, er wordt nu
veel gesproken over inclusie en diversiteit, en
akkoord, er worden heel wat serieuze inspanningen
gedaan om voor iedereen een plekje
te zoeken om een volwaardig leven te leven.
Maar of het in de beleving van een jong mens
daarom zoveel makkelijker geworden is om
zich anders te voelen, om te zien hoe iedereen
rondom je met schijnbaar gemak door het
leven dartelt en jij overal hapert? Of het rugzakje
van wie met struikelblokken door school
en werk en relaties en budgetten sukkelt nu
zoveel lichter geworden is?... Met een hoop
faalervaringen en met te weinig succeservaringen
blijft het een hindernissenparcours met
een bijzonder hoge moeilijkheidsgraad.
Tiny begreep Jongste Zoon dus pijnlijk goed, en
zijn verdriet te zien haalde de oude wonde weer
helemaal open. Toch is Tiny ondertussen wél
weer teruggekeerd naar haar geboortestad, en
loopt ze zich daar niet langer te verbergen.
Toch is Tiny ondertussen wél weer teruggekeerd
naar haar geboortestad, en loopt ze zich
daar niet langer te verbergen. En dus vroeg
ze zich af waar en wanneer en waardoor haar
gevoel over zichzelf is veranderd.
Ze is ooit getrouwd en kreeg kinderen. Maar
haar zelfwaardegevoel is hierdoor niet bepaald
verbeterd, want het huwelijk bleek geen succesverhaal,
en met de kinderen volgde ze ook
niet bepaald het gewone pad. Ze bleef toch
maar het buitenbeentje.
De grote herkenning, en hierdoor ook het zich
gesteund weten met haar anders zijn en dat
van haar kinderen kwam er toen Tiny - eerst
als mama van kinderen met ASS, later zelf als
Nu kan Tiny door
haar geboortestad
lopen met
opgeheven hoofd.
32
33