VVAMagazine 2022 01

VVA MAGAZINE - WINTER 2021 VVA MAGAZINE - WINTER 2021
persoon met ASS - in contact kwam met de VVA.
Stel je voor: eindelijk mensen die je begrijpen,
zelfs zonder dat je je hele verhaal vertelt. Mensen
in hetzelfde schuitje, die óók weten hoe lastig
het roeien is in deze woelige waters. Mensen
die zich inzetten voor hetzelfde doel. De solidariteit.
Het zich gedragen weten. Het vangnet. Het
gewoon mogen zijn wie je bent. Geen oordelen,
geen scheve blikken. Herkenning en erkenning.
Man man man, wat deed dàt deugd.
Tiny ging al snel aan de slag als vrijwilligster,
want ze wou met haar eigen nare ervaringen
proberen iets positiefs te doen voor al wie hetzelfde
parcours te bewandelen had. Ze luisterde
in het infohuis naar vele anderen. Ze ging
praten op vele plekken, over hoe het is anders
te zijn. Dankzij de VVA kon ze deelnemen aan
focusgroepen, congressen, werkgroepen, waar
haar stem welkom was. Stel je voor, nu vroég
men om haar stem. En dat alles niet dankzij of
ondanks haar kwetsbaarheden, maar gewoon
met alles van zichzelf erop en eraan. Er was
altijd plaats en begrip voor haar grenzen, maar
ook haar sterke kanten werden gezien en
gewaardeerd en kregen ruimte.
Zo zou het altijd en
overal voor iedereen
moeten zijn.
Tegelijk was de VVA ook de spreekbuis, die tot
op beleidsniveau ging ijveren voor een autismevriendelijke
wereld. Tiny denkt met een bijzonder
warm gevoel terug aan de beelden van in
het Vlaams Parlement, waar een boegbeeld van
de VVA (en ze weet over wie ik het hier heb) vertelde
waar de VVA voor stond: wij, met het team,
zei ze, zorgen ervoor dat de mensen met ASS
hun ding kunnen doen. Dat ‘zorgen voor’ behelst
het aanbieden van een plek waar je erkenning
en herkenning biedt, maar OOK en niet minder
belangrijk in het ijveren tot op het hoogst mogelijke
niveau voor die erkenning en de daartoe
nodige maatregelen. Want met gezellig keuvelen
onder elkaar alléén verander je niets.
Een stevige organisatie vereist een doordachte
structuur, een goed participatief beleid, een gedeeld
plan, een visie en een uitgewerkte missie.
De neuzen moeten in dezelfde richting kunnen
blijven staan, of er moet gekeken worden naar
het omslaan van het roer: ook dat moet kunnen.
Een stevige organisatie is zoals elk levend
wezen: het moet zich aanpassen aan veranderende
omstandigheden en noden, zonder
daarom zijn identiteit te verliezen. Vinger aan de
pols, het hart op de juiste plek, nooit vergeten
welk doel de organisatie moet dienen.
Zich voor deze VVA te kunnen inzetten heeft Tiny
het gevoel gegeven eindelijk een job te kunnen
doen, die voor haar passend was. Het doet er
niet toe of dat voor een regulier loon was of niet:
haar taak voelde er niet minder om, omdat het
‘slechts’ als vrijwilligster was. Ze kreeg hierdoor
het gevoel dat het van belang was wat ze deed.
Je maatschappelijke betekenis geeft je mee een
identiteit. Het hebben van een job waardoor je
groeit en bloeit, binnen een werkveld waarin je
je gedragen en gesteund weet, kan hét verschil
maken tussen wegkruipen en openbloeien.
Nu kan Tiny door haar geboortestad lopen met
opgeheven hoofd. Ze verbergt zich niet langer. Ze
vertelt zelfs al eens over haar kwetsbaarheden.
Tiny is er zich goed en wel van bewust dat het
vanuit hààr positie veel makkelijker spreken is, dan
vanuit de positie van Jongste Zoon. Maar misschien
maakt haar inzet, en die van de vele andere
bondgenoten, toch dat ietsje verschil, waardoor
het ooit, in het Land van Morgen, beter wordt.
Als de brief in de brievenbus valt waarin de
vraag gesteld wordt of ze lid wil blijven van de
VVA, dan is het antwoord volmondig JA, zolang
de VVA in essentie blijft zoals Tiny die heeft gekend:
een net van mensen, met wortels tot in
de diepste en breedste lagen, en vertakkingen
tot zo ver en hoog mogelijk.
Voor minder gaat ze niet.
“Ik had nog
nooit gehoord
van autisme”
door Lynn Claerhout
Siham (44 jaar) is geboren in Marokko. Op haar 24ste verhuisde
ze naar Spanje. Daar is haar zoon Karam geboren. Twee jaar later
kwamen ze naar België. Karam is nu 9 jaar. Hij heeft autisme. Siham
vertelde haar verhaal in het Spaans aan vrijwilligster Lynn.
‘Moeilijk kind’?
Toen ik nog in Spanje woonde, dacht ik dat ik
gewoon een moeilijk kind had. Toen ik naar
België kwam, woonde ik met Karam bij mijn
zus. Zij was getrouwd en had een zoon van
dezelfde leeftijd als Karam. Ik zag dat die jongen
reageerde en zijn moeder aankeek. Karam
deed dat niet. Dus ik dacht dat mijn zoon
gewoon niet wilde luisteren. En de andere
jongen konden we makkelijk vastmaken in de
kinderwagen. Karam niet. Die begon dan te
schreeuwen.
Ook reizen was een hel. Als we met het vliegtuig
naar Spanje gaan, zelfs op de luchthaven
al, is Karam niet rustig. Op een dag wilde Karam
daar alleen maar de roltrappen op en af.
Mijn zus zei dat ik mijn zoon slecht opvoedde.
Ze zei dat ik hem moest slaan. Maar dat doe ik
echt niet.
Fysieke pijn
Toen we nog maar net in België woonden,
bleef Karam overdag thuis bij mijn zus en
haar man. Ik werkte veel. Op een dag kwam ik
thuis. Karam pakte me vast en duwde mij onze
kamer binnen. Hij deed de deur dicht. Hij zei
tegen mij: “Ik vind deze mensen niet leuk. Ik wil
alleen blijven met jou. Jij en ik.”
Op een andere avond kwam de man van mijn
zus thuis. Wanneer Karam hoorde dat de deur
openging, liet hij zijn speelgoed vallen en kwam
hij snel naar mij. Ik zag dat hij heel bang was
van die man. Toen wist ik het. Die man deed
mijn zoon pijn.
34
35