VVAMagazine 2022 01

VVA MAGAZINE - WINTER 2021 VVA MAGAZINE - WINTER 2021
Op een andere dag zag ik dat Karams gezicht
rood was. Er stonden vingers in zijn wang. Mijn
zus zei me dat Karam gevallen was. Een tweetal
weken later zag ik dat zijn billen rood waren.
Maar niet van uitslag. Ik zag de vorm van
een hand in zijn billen. Toen was het voor mij
genoeg geweest. Ik heb mijn zus gezegd dat ik
niet meer bij hen kon blijven. We hebben ruzie
gemaakt en ik ben vertrokken met Karam.
Alweer een nieuw begin
Karam was nog geen drie jaar toen hij heel
vaak ziek werd. Hij had dan koorts en gaf over.
Ik ben toen naar mijn huisarts gegaan. Zijn
probeerde te praten met Karam. Ze merkte
dat hij niet sprak, ook geen Spaans. Hij ging
naar school in het Nederlands. Maar die taal
sprak hij ook niet. De dokter zei dat dat niet
normaal was. Ik dacht dat hij gewoon laat was
met spreken. Maar de dokter heeft me doorverwezen
naar een centrum. Acht maanden
later kreeg ik een telefoontje. Karam mocht
beginnen met logopedie en kinesitherapie.
De relatie met mijn zoon was toen heel slecht.
Karam wilde niets. De hele dag riep hij alleen
maar ‘no’. Die Spaanse ‘nee’ was het enige dat
hij kon zeggen. Hij wilde me niet knuffelen, hij
wilde geen contact.
Ik voelde dat er iets was met Karam. Mijn kinesiste
zei dat ze mij zou helpen een oplossing
te zoeken. Het centrum heeft Karam toen
onderzocht. En ik ben begonnen met wekelijkse
gesprekken bij een psychologe. Zij spreekt
gelukkig goed Frans, want ik spreek niet goed
Nederlands.
Eindelijk een verklaring
Na ongeveer een maand kreeg Karam de
diagnose van autisme. Ik had er nog nooit van
gehoord. Mijn familie ook niet. Ik heb het centrum
gevraagd of er een oplossing voor was.
Ze vertelden me dat er niet zoiets bestaat als
een ‘genezing’. Ik had het heel moeilijk. Vooral
omdat ik geen band had met mijn zoon.
Sinds ik mijn psychologe zie, gaat het stapje
per stapje beter. Zowel met mij als met Karam.
Mijn psychologe geeft me goede adviezen en
motiveert me. Het is alsof ze mijn batterijen
oplaadt.
Taboe
Ik heb het gevoel dat autisme vaak taboe is in
Marokko. Ik heb medelijden met die kinderen
in Marokko. Ik heb het ook over kinderen met
andere moeilijkheden dan autisme. Want die
krijgen in hun land geen hulp. Ze worden thuis
opgesloten en mogen niet naar school gaan. Als
een kind op school rare geluiden maakt of te
moeilijk doet, moet het thuisblijven. Het enige
wat er in Marokko bestaat, zijn organisaties voor
hen. Maar hun diensten zijn erg duur. Kunnen
ouders die niet betalen? Dan is het kind verloren.
Dan kan het geen goede opleiding krijgen.
Ik heb een universitaire opleiding gevolgd,
maar toch kende ik autisme niet. Daar wordt
niet over gepraat in Marokko. Lijkt een kind
niet normaal? Dan is dat gewoon een abnormaal
kind. En dat is het. In Marokko geven
mensen hen geen diagnose. Dat vind ik jammer.
Want met een diagnose kan je de kinderen
beter begrijpen. Toen ik wist dat mijn kind
autisme had, ontdekte ik dat er veel dingen
waren die ik kon doen. En dat er nog veel was
dat mijn kind kon leren.
Blij in België
Ik ben zo blij dat ik in België woon met Karam. In
Spanje of Marokko had ik wellicht niet dezelfde
hulp gekregen als hier. In het begin vond ik het
in België helemaal niet leuk. Maar nu denk ik:
wat goed dat ik al die problemen gehad heb.
Ik geloof dat God me naar hier gestuurd heeft
omdat dit beter is voor mij en Karam. Karam zou
het in Marokko heel moeilijk gehad hebben. In
Spanje zou het misschien nog gegaan zijn. Maar
ik denk toch dat we hier het best zitten. Ik heb
wel nog altijd hulp nodig. Ik heb minstens één
keer per maand een gesprek met de psycholoog
nodig. Zij is een grote hulp geweest voor mij.
Toen Karam klein was, kende ik nog niemand
in België. Ik ging daarom vaak met hem naar
pretparken en dierenparken. Zodat Karam
toch buiten zou komen en contact zou hebben
met andere mensen.
Toen hij wat ouder was, ging hij zwemmen.
Nog wat later liet ik Karam naar de scouts
gaan. Zo had hij contact met andere kinderen.
Ik stuurde hem ook op kamp. Laatst heb ik
Karam ingeschreven voor karate en voetbal. Hij
heeft nu dus veel hobby’s. In het begin vond hij
die niet leuk en wilde hij er niet naartoe. Maar
nu gaat het veel beter met hem. Hij heeft ook
veel vrienden.
Karam zit nu in het vierde leerjaar en doet het
heel goed. Hij is zelfs de eerste van zijn klas.
Maar ik moet hem veel motiveren. Ik maak zijn
huiswerk vaak samen met hem.
Autisme is niet ‘slecht’
Ik zie nu in dat autisme niet iets slechts is,
integendeel. Karam is in sommige dingen zelfs
beter dan andere kinderen. Hij ziet meer dan
wij zien. Alsof hij een zesde zintuig heeft. Hij
ziet veel details en voelt meer. Hij heeft een
heel goed hart.
Ik wil graag nog één ding zeggen. Als je een alleenstaande
moeder ziet die het moeilijk heeft,
luister dan naar haar. Want misschien ziet ze
het leven niet meer zitten. Net zoals ik vroeger.
Ik had niemand en had erg donkere gedachten.
Probeer haar te helpen. Neem haar vast.
Laat haar niet alleen.
36
37