Raak mei 2022

‘De eerste periode na mijn coma was ik aangewezen
op gebarentaal, praten kon ik nog niet’
naar de wc, dus dan kon ik toch al een
stukje stappen.”
Raak: Hoelang heb je uiteindelijk
gerevalideerd in het ziekenhuis?
Daniël: “Toen ik naar huis mocht, was het
al de eerste week van juni, maar ervoor
mocht ik af en toe al eens in het weekend
een of twee nachtjes naar huis. Makkelijk
was dat wel niet, aangezien ik nog altijd
een sonde had.”
Raak: Hoelang heb je die sonde gehad?
Daniël: “Tot twee weken voor ik naar huis
mocht, en ook de canule heeft er nog tot
half april ingezeten. Die moest ervoor zorgen
dat mijn speeksel niet in mijn luchtpijp
terechtkwam. Drie maanden lang kon
ik dus niet veel zeggen, en kon ik ook niet
eten of drinken. Alles, zelfs water, ging
via de sonde. Op de duur krijg je wel eens
goesting in een cola of pintje, jongens
toch!”
Raak: Moest je thuis dan nog verder
revalideren?
Daniël: “Ja, in het begin was dat een maand
nog veel oefeningen: trap op, trap af, tien
keer na elkaar. Dat is ook de voorwaarde
om van het ziekenhuis naar huis te mogen:
een paar verdiepingen met de trap kunnen
doen. Ook nu ga ik nog altijd naar de kinesist,
ook omdat ik zenuwuitval heb gehad
in mijn arm. Als ik geen kinebehandeling
krijg, loop ik vast."
Raak: Een lange weg dus. Heb je ook pijn
gehad?
Daniël: “Aspireren (waarbij ze speeksel uit
je luchtbuis zuigen, nvdr) is allesbehalve
aangenaam, dat kan ik je verzekeren. Dat
is eigenlijk een kleine stofzuiger die ze in
je canule steken, maar als ze hem te diep
steken, zitten ze al bijna tegen je luchtwegen.
Het lastigst was mijn maagsonde.
In het begin ging die via mijn neus, en die
moest elke twee weken eruit en terug in. En
je sinussen laten kuisen - nodig om van de
slijmen af te geraken - is ook geen pretje.
Het lijkt alsof ze tot in je hersens zitten.”
Raak: Hoe gaat het nu met jou?
Daniël: “Ik mag niet klagen. Ik rij terug met
de fiets naar het werk - 15 kilometer heen,
15 terug - al werk ik nu deeltijds, maar zo
zijn er nog. Slikken gaat wel nog altijd lastig,
en ik heb ook nog regelmatig speekselfluimen
en last van mijn sinussen.”
Raak: Je hebt tijdens je ziekenhuisverblijf
en revalidatie ook een dagboek bijgehouden.
Waarom?
Daniël: “Op aanraden van mijn vrouw. Ze
zei: schrijf het maar allemaal op, want binnen
een paar maanden ben je het allemaal
vergeten. En ’t is waar, maar nu kan ik er
nog eens op terugkijken.”
Raak: Wat doet dat met jou als je nu in je
dagboek leest?
Daniël: “Ik merk dat ik toch nog wel redelijk
wat dingen weet, maar door het dagboek
kan ik het me levendiger voorstellen.”
Raak: Wat is de boodschap die je wil
geven?
Daniël: “Ook al lijkt corona nu ver weg, er
zijn nog altijd zieken, gehospitaliseerden,
doden. Wees dus voorzichtig; mondmaskers
zijn op drukke plaatsen geen overbodige
luxe.”
11