In Eigen Land #1 - Voorjaar 2023 - Inkijkexemplaar

PIEKFIJNE FIETSTIPS
2
LEKKER LANGZAAM LIMBURG
Haast moet je niet willen hebben als je gaat fietsen in de heuvels van
Zuid-Limburg. Want, juist, die heuvels ... Maar ook de kroegjes nodigen uit om
het rustig aan te doen. Lekker langzaam fietsen van wijn naar vlaai naar bier.
TEKST EN FOTO’S ANNEMARIE BERGFELD
Laat één ding duidelijk zijn: het is hier geen Drenthe. Het diepste
zuiden van Zuid-Limburg is voorbehouden aan sportieve
fietsers. Of sportieve e-bikers, dat kan ook. Al binnen de eerste
drie kilometers begin ik aan een klim van twaalf procent. En dat
is pittig. Te pittig voor strooiwagens zelfs. Bij winterse gladheid
gaan de houten slagbomen aan weerszijden van het Vijlenerbos
dicht: het lukt dan niet om op de bevroren hellingen omhoog
te komen. Daarover hoef ik me geen zorgen te maken. Ik ben
vooral blij. Met z’n hellingen en lekkere bochtjes moet de
Epenerbaan de hemel voor motorrijders zijn. Ik zal ze later nog
tegenkomen. Nu deel ik het bos alleen met de reeën, wilde
zwijnen en wilde katten die er leven. Die zich trouwens net zo
min laten zien.
DRUIVEN PLAGEN
Ik kom ook niet per se voor deze dieren. Wél om me te verdiepen
in de lekkere kant van Limburg, het land waar kroegjes,
terrasjes, herbergen, brouwlokalen, cafés, bierparadijzen en
wijngoederen net zo dik gezaaid zijn als bomen in een Fins bos.
Het centrum van het piepkleine Holset staat model voor
waar het in deze streek om gaat: een flinke kerk, twee caférestaurants
en BruisendWijnHuis Domein Holset klitten rond een
hellend pleintje bij elkaar.
Om meteen in de stemming te komen begin ik met een rondleiding
en proeverij. De combinatie wijn en Limburg is er niet
een van de laatste jaren, maar Domein Holset is een nog jong
wijngoed. Pas in 2011 werden de eerste druiven geplukt op de
hellingen met uitzicht op de Vaalserberg. De mousserende
wijnen kregen namen die verwijzen naar hun karakter. Ik proef
de sprankelende Prins, de stevige Bruut en de volle, ronde Dame
en ben onder de indruk.
Buiten hangen de druiven vol en rond aan de trossen. Over
hooguit een week worden de eerste geoogst. Nicole vertelt dat
de trossen het dichtst bij de stam de beste kwaliteit hebben en
ook waarom ze de druiven plagen. ‘Onze wijngaardenier Guy
laat het onkruid onder de ranken staan. Dan moet de druif
ermee concurreren, waardoor hij alleen maar sterker wordt.’
In de afgelopen gortdroge zomers werden de struiken ook niet
bewaterd. Om toch aan vocht te komen, maken ze dan langere
wortels, op zoek naar grondwater. ‘Daar worden ze ook sterker
van,’ zegt Nicole.
MUREN VAN GROEN
Terug naar het bos. Daar zijn het de sterkste benen die het eerst
boven zijn. En die het eerst het bos weer uitkomen en bovenaan
het Geuldal staan. De dalen van de Geul en z’n onafscheidelijke
055