Zeg gerust eens clown tegen je leerkracht in Zeveneken

Nummer9080
Nummerdriedecembertweeduizendenacht
Sorry, opnieuw! spurt de
gangmaker misnoegd de
set op, het mengpaneel
lag nog te slapen.
Dat eeuwig drankprobleem
ook, op de VRT,
knipoogt Tom. De tribunes
gniffelen mee. Enfin, de zesde blijkt de
goede keer.
De drie koppels worden nu voorgeleid, en onze
bevallige kandidate verschijnt als laatste met
haar pa, en wordt warempel als zoon voorgesteld,
waarop Tom zich gierend op het hoofd
slaat en in een deuk gaat, om zijn eigen flater.
Voor de rest van de avond, moet ons Neleken
voor jongen spelen. Allee, sluit de gastheer
grimassend af: Nele en Vouvou, want zo schijnt
haar pa te heten.
Heel het vak C joelt en zwaait, en werktuiglijk
Luc De Vos souffleert
zijn adamsappel tot in
zijn mond
spring ik mee op, helaas als enige, tussen een
zee van bliksemende ogen en verbolgen tronies,
als bij Jeroen Bosch.
Wat doet die onnozelaar in ónze tribune? hoor
ik een stem achter mij zeggen, en een vinger,
scherp als een breinaald, port me hard in de
zij. En vanachter één van die groene kokers, zie
ik het wit van twee gorillaogen, en een koppel
grote klauwen die een denkbeeldige hals dichtknijpen.
Best niet meer doen, besluit ik, als ik
hier levend vandaan wil komen.
Onze import-Lootsche en haar pa nemen een
trage start maar beslechten het pleit toch in hun
voordeel. Die eerste kaap is gerond. Tribune C
ontploft, en ik tokkel ongemerkt mee met mijn
kleine tenen.
De eerste kokers worden gehesen en Geert
Lambert (dertig kilo eerder) en Luc De Vos
(een Mohikanenkam later) komen tevoorschijn;
onze vijanden zijn daar heel content
mee.
En als ‘t bij jullie Peter Van de Veire is,
Nele, vraagt Tom, zou je content wezen?
Neen, bijlange niet, zegt zij ferm, want
haar is geleerd om eerlijk te zijn. Vouvou
knikt mee. Die denkt daar ook al zo over.
Tom kan zijn lach niet bedwingen, en giert het
uit: Wel, dan heb je nu precies tien minuten
om dat goed te maken, want hij is het! Beste
mensen, hier is Peter Van de Veire! Onze twee
kandidaten kleuren alle kleuren, schuifelen op
hun stoel, en druipen af naar die koker. De ex-
Stubru wriemelt in zijn kuipje als een duivel in
een wijwatervat.
Tjonge, tjonge, nog nooit meegemaakt, glundert
Lenaerts off screen, neen, bijlange niet, zegt
ze! Man, man… En dan moet je direct daarna
samen gezellig een quizje spelen…
Die groene kokers wuiven en fluisteren, en
eindelijk, tien minuten later, begint de tweede
ronde.
Het paar met Geert Lambert weegt raar genoeg
veel te licht, en valt af, met meer dan tweeduizend
punten verschil. Tribune A, uitgedost met
vijftig plastificeerborden ‘looks & brains’, laat
zijn lip hangen, en schuift onderuit. Rest er ons
alleen nog dat vijandige lerarenkoppel, dat nu
vierhonderd punten voorsprong heeft. Go, go,
go, juicht mijn hartje, maar ik klem mijn mond
dicht, bang om slaag te krijgen.
De suspens wordt ondraaglijk: de bedragen
lopen op tot om en bij de vierduizend euro, en ’t
is voortdurend haasje over. Duidelijk is wel dat
die drommelse Mohikaan uit Wippelgem heel
veel weet, en niet bang is om vóór te fluisteren.
Ik wil opspringen en reclameren, maar dan word
ik als spion gelijk gelyncht. Is ’t nu niet, dan
later. Resultaat van mijn lafheid: duizend punten
achterstand.
Alles kan nog, zegt Tom, die goed kan rekenen,
en Luc De Vos met zijn ogen corrigeert.
De beslissende 300-puntenreeks komt eraan, en
we naderen tot op honderd. Kleuterrekenen,
is nog een thema, maar stress speelt iedereen
parten. Twee tot de vierde wordt plots
Een waar verhaal
onberekenbaar, wat later neemt iemand ‘kwik’
voor oestrogeen, en bij het motief ‘disproportionele
onderrug’ en het woord Palm, springt ons
Nele zelfzeker op: Wim Opbrouck! gilt ze. Haar
mooie, grote bambi-ogen stralen! We nemen
de leiding!
Juist! juich ik al mee, want ik kan me niet
meer houden, maar mijn gil smoort in wild
geproest van Lenaerts die op de grond ligt te
krullen, en neen, neen, neen, … hinnikt. Man,
man, man… Wim Opbrouck… tja, die is ook
disproportioneel… maar over zijn hele lijf!...
neen, neen, Nele, …Brabants Trekpaard had
het moeten zijn! Onze presentator bekomt niet
meer van het lachen, dat zie je zo.
Volgt de allerlaatste vraag, en de spanning is
te snijden.
Niemand die de slotvraag goed hoort, maar ’t
is iets met een dode, en Joke van de Velde.
De biologieleraar haakt af (hoewel Gorki nu zijn
adamsappel tot in zijn mond souffleert), en Nele
krijgt de alles-of-niets vraag op haar bord. Als
ze ’t weet, zitten we in de finale. Beklemmende
seconden tikken weg.
Zelden zo spannend geweten… maar nu moet
het antwoord toch écht komen, beslist spelleider
Tom, na een halve minuut. Maar helaas,
het antwoord komt niet… en ik krul mijn tenen
van teleurstelling. Lenaerts neemt met tegenzin
afscheid van vader en zoon, want hij had ons
Neleken graag.
Wat later winnen die droge onderwijzers nog
de finale, voor 8 200 euro, samen met Luc De
Vos, die telkens fijntjes op tafel tokkelt als hij het
antwoord weet.
Als ik die Wippelgemse indiaan ooit nog eens
tegenkom, snij ik ter plekke zijn laatste haren
af, en stuur ik hem het land uit. Naar Nieuw-
Zeeland, Indonesië of Zuid-Afrika. En zijn scalp
is voor thuis, op de tv, als ik straks weer naar de
Pappenheimers kijk. (lvdv)
Preselecties
Individuele algemene test: minimum 25/50
en intakegesprek per 2.
Doel: voldoende niveau halen en vermijden
dat sterke kwissers een koppel veinzen.
Opnames: vanaf drie uur voor de kandidaten;
publiek van 19 of 21 uur, al naargelang
(twee opnames per dag).
Publiek
50 supporters per ploeg en extra vrije
plaatsen in tribune twee voor ‘onafhankelijke’
toeschouwers.
Site om in te schrijven als
deelnemer en publiek:
http://www.pappenheimers.be/Opnames.aspx
december’08 29