Zeg gerust eens clown tegen je leerkracht in Zeveneken

Nummer9080
Nummerdriedecembertweeduizendenacht
Doe eens een Deprez
zijn jeugdjaren,
dat zijn vader
Franske heet,
dat hij drie broers
heeft, en dat
die allen in hun
puberteit rebelleerden
tegen hun
vader. Volgt een
heerlijk moment:
Wouter neemt
met de sampler
een zinnetje op –
‘bij ja’t, pa, da’s
zeker, pa, bij
neen’t pa, da’s
wel, pa’ – en dat
toestel blijft dat
zinnetje herhalen, terwijl Deprez er een tweede,
en derde en vierde stem bij
fantaseert, die ook opgenomen
worden, en lustig verder spelen.
Een heerlijke aanzwellende polyfone
rap, die heel aanstekelijk
werkt, en iedereen in zijn stoel laat swingen en
dansen. Handgeklap alom. Dan plots pedaal uit,
spotlights aan, en de simpele woorden: ja, we
waren met z’n vieren thuis…
Even ernstig dan, met de melding dat Franske
vijf dagen zoek is. ‘Weet je,’ zegt Wouter, ‘als we
nu eens allen inbeelden dat we ons eigen vader
zijn, levend of dood, peu importe. Doen alsof,
de hele zaal. Allemaal plots twintig of dertig jaar
ouder, met onszelf als kind. Dat zou toch helpen
om hem te traceren? Als je weet hoe iemand
denkt, kan je hem makkelijker vinden…’
De eerste rijen beginnen zenuwachtig heen en
weer te schuifelen, en terecht. Ze hebben weer
prijs. De cabaretier duikt de zaal in, microfoon
in de hand, en interviewt wie bedeesd weg
durft te kijken. Passeren de revue: een Oswald
met drie kinderen (‘tiens, toch drie?, met zo’n
naam?’), een Franciscus met achttien (‘allemaal
bij dezelfde? Nergens één vergeten?’), een
Stefaan met één (‘niet content geweest van ’t
eerste, zeker?’)… Het balkon lacht zich te pletter,
want die zitten hoog en droog.
Voor de rest van de avond wordt Wouter dus
zijn vader, in heel sappig West-Vlaams. Heerlijke
Recensie
Wouter Deprez - voorstelling Eelt speldenprikken volgen op van alles en nog wat:
Wouter Deprez komt uit
een gezin van vier, heeft
noeste West-Vlaamse
roots in Dadizele, en
zijn ouders heten Frans (een meubelmaker
met eelt op zijn vingers), en Rosa (een flinke
huisvrouw die een zware ziekte overleeft).
Ziedaar het programma van zijn laatste
cabaretvoorstelling in een notendop. En
meer moet dat niet zijn om anderhalf uur
op je billen te kletsen en te grollen van het
lachen.
Of toch? Wel ja, nog één ding: ze moeten dat
spichtige ventje, dat West-Vlaams driftkikkertje,
dat Fjordisch spraakwatervalletje, daar ooit in het
beste taalbad ooit hebben gelegd, want zoals
Wouter met woorden kan jongleren, dat heeft
hier in Vlaanderen zijn gelijke niet (samen met
Wim Helsen, misschien). Smikkelen en smullen
voor wie van taal houdt, een radde tong en een
kwieke geest.
Goed, de voorstelling zelf.
Een sobere set, met een ovaal salontafeltje, een
flesje en een drankje, een floodlight achteraan,
en vooraan een sampler met pedalen. Meer niet.
De hele avond lang, want een pauze is er niet.
Wouter komt op, en zegt: ‘Wat ben ik blij voor jullie,
dat ik hier ben.’ En zie, de toon is gezet. Het
publiek is op zijn hand, van bij de eerste woorden
al. Daarna krijgen we een korte expositie, van
‘kijk, dat is nu die rare van de klas’ (over iemand
die eens geen adhd heeft), ‘Wouter is op wandel
met de koe van de boer’ (scheldproza van
vroeger, over zijn vriendin), ‘wat moet je hebben,
jongen, een kiwi, banaan, meloen, appel,
ananas, peer, kumquat, pitloze druiven? Ja?
Blauwe of witte, Spaanse of Italiaanse, Noord of
Zuid, Toscane of Ubmrië, Firenze of Pisa? (oma
aan de gsm in het grootwarenhuis, voor het
vieruurtje van het kleinkind)…
Enfin, veel te veel om op te sommen. Ad rem,
is hij zoals altijd, spits en monter. Heerlijk gevat,
en zelfs als plots alle zekeringen wegvallen in het
Capitol, praat hij doodleuk de hersteltijd vol, met
grappen en grollen. Improviseren op het hoogste
niveau. Rijmen en dichten, zonder je gat op te
lichten… (of is ook dát geënsceneerd?)
En de apotheose is natuurlijk dat Franske gevonden
wordt, en nog
“Wat ben ik blij voor
jullie, dat ik hier ben!”
wel in levende lijve.
Wouters vader
duikt plots op uit
de coulissen, en
begint ‘De lichtjes van de Schelde’ te zingen, en
verkoopt daarna zelf ook nog een grap of twee,
en sluit doodleuk af met de woorden: ‘Fijn van
Wouter dat-ie in mijn voorprogramma wil spelen’
en ‘ge moet niet alles geloven wat dat onnozel
manneken heeft gezegd’. Alles in dat koddig
West-Vlaams.
Geen enkel smetje dan, op deze fantastische
voorstelling? Hebben ze Wouter dan niet vast
moeten houden bij de hiel, toen ze hem dat taalbad
gaven, zoals bij Achilles? Toetoet. Toch wel.
Deprez gebruikt in deze voorstelling de meest
scabreuze woorden, net zolang tot onze konen
blozen, en wij rode oortjes krijgen, van hier tot in
Tokio. Niet dat wij zo preuts zijn, maar vroeger
moesten wij voor zoiets op handen en voeten
naar Compostella kruipen, heen en terug. En als
mijn gasten ooit nog maar één van die woorden
in hun mond nemen, krijgen ze gelijk een maand
huisarrest.
Ga ik dan de volgende keer niet meer? Ben je
mal? Natuurlijk wel. ’t Is lachen tot je niet meer
bekomt, en wie laat dat nu liggen? Alleen zou
het voor Wouter eens een uitdaging zijn om
een avond te vullen, zonder één enkel obsceen
woord (allee ok dan, decimeren is ook al goed).
Iemand van zijn kaliber moet dat kunnen. Heel
zeker. Dan wordt hij de allergrootste Vlaamse
cabaretier ooit.
Maar natuurlijk geven we hem nu nog graag de
absolutie, en ’t is waar, wie als Pompeschitter
geboren wordt, in Dadizele, is voorbestemd,
zeker? Ga heen, Wouter, en zondig voortaan
niet meer. (lvdv)
december’08 33