Zeg gerust eens clown tegen je leerkracht in Zeveneken

More documents

Recommendations

Info

8 Aan het fornuis Patrick Neyt van De Lozen Boer Cum Laude in de GaultMillau Het fopspeen gedoopt in wijn, een kreeft als huisdier, en als kind geen stripverhalen maar kookboeken lezen. Een jongen met een gezonde Zeveneekse blos, kabbelende blonde haren zoals een deinende hollandaise, en een neus scherp als Grenouille in Parfum (‘jij wordt kok, jongen!). En niet te vergeten: een geboren verteller, die onze papillen en pupillen op hol laat slaan, zodat we watertandend gauwgauw een slabbetje om moeten binden. Jazeker, Patrick Neyt van De Lozen Boer is een echte artiest aan zijn fornuis, een poëet als hij zijn keuken aan komt prijzen, en een sommelier die in de golfslag van de wijn, moeiteloos het land van herkomst projecteert. Een halve eeuw metier, en een oase van rust in zijn keuken, zelfs op ’t meest hectische moment van de dag. En met zijn drie kinderen, is de perfecte opvolging verzekerd. Ziehier, het verhaal van koken als kunst. Maar meer nog, van een warm en teder mens. Borrel dus maar op, Patrick, die grand cru van je leven! Champagne à volonté! Santé! En proficiat! december’08 Nummer9080 Nummerdriedecembertweeduizendenacht Een handvol Lootsche restaurants scoren in de toonaangevende Franse restaurantgids: De Lozen Boer en D’Oude Pastorie: 14/20, Leys en Renard: 12/20, ‘t Hoveke van Barevelt: 11/20 Dank u. ’t Doet altijd deugd natuurlijk, en voor mijn gedreven equipe hier, al helemaal. Maar zelf blijf ik daar heel nuchter bij. De klanten komen altijd op de eerste plaats, en dat zal altijd zo blijven. Geen kapsones. Nooit. Jamais. Honkvaste Zeveneekse nuchterheid? Tja… Mogelijk, wel, ja. Ik hou van onze mentaliteit, en ’t is waar, ik heb nooit overwogen om hier weg te gaan. Niet één keer. Hier liggen mijn roots, hier ben ik geboren en getogen, hier slaat mijn hart, hier wonen onze families – het belangrijkste van allemaal! (zijn handen vallen open, om de evidentie ervan aan te tonen…) En mijn schatten van kinderen hier, nemen straks de fakkel over, en die zal ik blijven bijstaan, daar kan je van op aan. Ja, je ziet mijn hele leven, hier, bijna letterlijk in een notendop, want mijn wiegje stond hier maar goed honderd meter verder, daar op de spie aan het kruispunt (wijst naar rechts). Nog herinneringen aan? Niet echt, neen. Ik was pas een jaar toen wij naar hier verhuisden. Maar ik kan nog wel een scherp beeld oproepen van hoe het hier was, in de buurt. Eens zien (denkt even na): er was de ‘vrije’ café van Beyst (nvdr. een kroeg die niet toebehoorde aan een brouwerij), op de spie, met een ESSOtankstation, en er was ons gloednieuw restaurant, in Hollandse stijl, en ook al met een ESSO-station. Mijn broer Emile baatte dat uit… tja, die is een generatie ouder dan mij, zie je, en die had echt een
Nummer9080 Nummerdriedecembertweeduizendenacht neus voor wagens, samen met broers Gentil en Gillain. En ondertussen was grootmoe Marie en mama Rosa druk bezig met de keuken. Kranige dames, hoor, met zakeninstinct. En pa Fons, die hield café, met dancing op zondagmiddag, van twee tot zeven. Allee, dancing… zoals het toen was, hé: een kleine liveband, allen in zondagskostuum, een kaartje leggen, een gebakje, een pintje… ’t Was hier een heuse fietsenstalling voor de deur, van hier tot ginder. Echt de tijd van toen, zoals je in de oude films nog ziet. ’t Was toch niet alles rozengeur en maneschijn? Neen, neen, natuurlijk niet. We hebben het niet onder de markt gehad, hoor… Je moet weten, vlak voor mijn geboorte, heeft mijn moeder zich een jaar alleen moeten behelpen, toen mijn vader in Friesland zat, omdat hij wat beesten gesmokkeld had… in die tijd werd dat veel gedaan, hier wat boter, daar een koetje… maar ja, als je gesnapt werd, waren die Hollanders niet mals… en dus moest mijn pa in het hoge noorden voor een jaar op een open boerderij gaan werken… het is daar dat hij die prachtige houten zwaan heeft gekerfd, ginds, zie je? En precies negen maand na zijn thuiskomst ben ik geboren… Ik ben de vleesgeworden ‘blije thuiskomst’ van pa, als je mij begrijpt…Een smokkelkind, als ’t ware. Als je groot wordt in een herberg annex tankstation, kan je twee kanten op: een grote garage en wagenpark uitbouwen, zoals je broers, of een restaurant en feestzalen runnen. Lastig kiezen, zeker? Ho… maar wacht eens even… (kijkt even weg, om het zich beter voor te stellen)… ik was ook verzot op wagens hoor. Weet je, op mijn derde reed ik al met een 4x4, Land Rover… Zeg nog eens Patrick, ik heb dat jaar vast niet goed begrepen. Dertiende, bedoel je, zeker? Neen, neen, drie jaar, zeg ik je! Heus! Die Rover had zo’n veldversnelling, weet je, zoiets dat op volle kracht slecht 3 km per uur haalde, en mijn grote broers zetten mij daar alleen in, op een stel kussens, en hup, weg was ik… allee, roulez… en maar rondjes draaien… fantastisch was dat. ’t Zal je niet verbazen dat ik op mijn zevende al tegen een boom aangereden ben, zeker, met een grote Amerikaan?… ik kon maar net boven ’t stuur uit kijken… en ’t zotste van al was, dat ik drie weken lang weg kon steken dat ik er ook maar iets mee te maken had… niemand die aan ons klein Patricksken dacht… heerlijk! Dan had je net zo goed bij je broers in de Fordgarage kunnen zitten? Mogelijk… maar je moet dat in zijn tijd zien, hé. Ik was de jongste van de zes, en mijn broers deden in auto’s, en mijn zussen, Elise en Rity, waren getrouwd met een bloemist. Die hadden dus allen hun handen al vol. Ik was zowat het kakkenestje, hé, dat graag rondhing in de keuken. En omdat mijn ma haar restaurant niet verloren wou laten gaan, vroeg ze aan meester Van Hooreweghe of hij geen goede kokschool kende, en zie, binnen de kortste keren, zat ik in Oostende. En weet je wie daar toen ook rondhing? Anro “Ik ben de vleesgeworden blije thuiskomst van pa, als je mij begrijpt” Hintjens, jawel! Ken je die? Ohlalala! Die van TC Matic, die zijn spaghetti tegen de muren smijt om te zien of hij al plakt… en eens in de pan spuwt om de temperatuur te controleren…? Ja, precies, die. Maar dat zijn zijn persoonlijke showtrucjes, hoor, om mee uit te pakken... nooit gezien ginds op de hotelschool!... (lacht even, en schenkt ons nog wat wijn bij)… ’t was de tijd van haren tot op de schouders, van The Doors, Led Zeppelin, Stealers Wheel, Van Morrison,… Patrick met een paardenstaart en een haarnetje in de keuken? Neen, neen, zo erg was het ook weer niet... maar muziek heeft me altijd wel wat gezegd. Nu nog, trouwens. Van Crowded House en the Nits kan ik nog altijd genieten. Maar in een restaurant is het meestal rustig klassiek van stijl. Mijn zoon Nicolas ontfermt zich daarover, en hij doet dat schitterend. Er zijn wel meer koks die zelf muziek spelen. Ooit iets geprobeerd? Pegasus bereden? Wie is er al eens niet in een bandje geweest, hé, Luc? Maar bij mij was dat maar playbacken. Wacht eens even… hoe heette ons groepje ook alweer… (fronst de wenkbrauwen, en speelt met gsm)…chante… Canteclaer, ja, dát was het. Doen alsof dus, het hele Vlaamse land rond. Met Luc Seghers van de BRT, Lodejobaas Patrick Onghena, dokter Patrick Haegens en euh, allee, … (neemt telefoon, belt iemand op, kort gesprekje en dan met de vinger omhoog:…) Jeanine Beyst! En natuurlijk Marleentje Kerckvoorde, mijn vrouw, zij was de zangeres. Met haar deed trouwens de liefde voor kunst haar intrede in mijn leven. Daarvoor had ik nog geen schilderij gezien… Ik ben er haar nog altijd dankbaar om. Kunst is de zin van het leven. Interview Favorieten? Tuurlijk wel! De Parijse artiesten van rond de eeuwwisseling, vlak na het impressionisme, en voor de art nouveau. Een Maurice Denis, bijvoorbeeld. Prachtig, en nog betaalbaar ook! En de prerafaëlieten. Schitterend. Maar mijn Belgische topdrie is gevarieerder. Hier zie, schrijf maar op: Ensor, Magritte en Broothaers. De grootste drie, zonder twijfel! Broothaers? Die van de befaamde Mosselpot? Ja, precies, die. We hebben hier toen trouwens een sponsordiner gegeven, met kunstgoeroe Jan Hoet, en honderd genodigden. Honderdduizend frank, konden we zo schenken aan het SMAK… ja, werkelijk, kunst is voor mij alles… (stralende ogen, en even walsen met de wijn)… En ik stop niet met zoeken, hoor. Ik grasduin nog dagelijks in de Vlaamse kunst: een Jef Gijs, Fred Bervoets, Berlinde De Bruycker, Fien Muller, Hannes Van Severen,… enfin, noem maar op. Fantastisch toch, die bruisende expressiviteit? Eetborden moeten ook schilderijtjes zijn? Ja, ’t moet mooi zijn, zeer zeker. Dat hebben we van de nouvelle cuisine overgehouden. Iedere stroming biedt wel iets dat de tijd overleeft. Nu is ’t de moleculaire keuken, ken je dat? Wel, in simpele woorden: de wetenschap die zijn intrede doet. Weg van sommige volkswijsheden… een dichtgeschroeid biefstuk bv. blijft even vochtdoorlatend als een rauw, zo blijkt… of neem nu duifjes. Wij bakken dat af, laten het rusten, en presenteren… Ho, ho, ho, zegt de moleculaire keuken, zo niet! Neen, duivenfilets moet je vacuüm trekken en garen op 60° gedurende een uur, dan de frigo in, en op ’t eind acht minuten op 163° in de oven, en dan behoudt december’08 9
Page 1 and 2: Fris en blij magazine voor Beerveld
Page 3 and 4: Nummer9080 Nummerdriedecembertweedu
Page 7: Nummer9080 Nummerdriedecembertweedu
Page 40: In december open op zondag van 10u

Zeg gerust eens clown tegen je leerkracht in Zeveneken

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?