Zeg gerust eens clown tegen je leerkracht in Zeveneken

Nummer9080
Nummerdriedecembertweeduizendenacht
neus voor wagens, samen met broers Gentil en
Gillain. En ondertussen was grootmoe Marie en
mama Rosa druk bezig met de keuken. Kranige
dames, hoor, met zakeninstinct. En pa Fons, die
hield café, met dancing op zondagmiddag, van
twee tot zeven. Allee, dancing… zoals het toen
was, hé: een kleine liveband, allen in zondagskostuum,
een kaartje leggen, een gebakje, een
pintje… ’t Was hier een heuse fietsenstalling
voor de deur, van hier tot ginder. Echt de tijd van
toen, zoals je in de oude films nog ziet.
’t Was toch niet alles rozengeur en maneschijn?
Neen, neen, natuurlijk niet.
We hebben het niet onder
de markt gehad, hoor…
Je moet weten, vlak voor
mijn geboorte, heeft mijn
moeder zich een jaar alleen
moeten behelpen, toen mijn vader in Friesland
zat, omdat hij wat beesten gesmokkeld had…
in die tijd werd dat veel gedaan, hier wat boter,
daar een koetje… maar ja, als je gesnapt werd,
waren die Hollanders niet mals… en dus moest
mijn pa in het hoge noorden voor een jaar
op een open boerderij gaan werken… het is
daar dat hij die prachtige houten zwaan heeft
gekerfd, ginds, zie je? En precies negen maand
na zijn thuiskomst ben ik geboren… Ik ben de
vleesgeworden ‘blije thuiskomst’ van pa, als je
mij begrijpt…Een smokkelkind, als ’t ware.
Als je groot wordt in een herberg annex
tankstation, kan je twee kanten op: een grote
garage en wagenpark uitbouwen, zoals je
broers, of een restaurant en feestzalen runnen.
Lastig kiezen, zeker?
Ho… maar wacht eens even… (kijkt even weg,
om het zich beter voor te stellen)… ik was ook
verzot op wagens hoor. Weet je, op mijn derde
reed ik al met een 4x4, Land Rover…
Zeg nog eens Patrick, ik heb dat jaar vast niet
goed begrepen. Dertiende, bedoel je, zeker?
Neen, neen, drie jaar, zeg ik je! Heus! Die Rover
had zo’n veldversnelling, weet je, zoiets dat
op volle kracht slecht 3 km per uur haalde, en
mijn grote broers zetten mij daar alleen in, op
een stel kussens, en hup, weg was ik… allee,
roulez… en maar rondjes draaien… fantastisch
was dat. ’t Zal je niet verbazen dat ik op mijn
zevende al tegen een boom aangereden ben,
zeker, met een grote Amerikaan?… ik kon maar
net boven ’t stuur uit kijken… en ’t zotste van
al was, dat ik drie weken lang weg kon steken
dat ik er ook maar iets mee te maken had…
niemand die aan ons klein Patricksken dacht…
heerlijk!
Dan had je net zo goed bij je broers in de Fordgarage
kunnen zitten?
Mogelijk… maar je moet dat in zijn tijd zien, hé.
Ik was de jongste van de zes, en mijn broers
deden in auto’s, en mijn zussen, Elise en Rity,
waren getrouwd met een bloemist. Die hadden
dus allen hun handen al vol. Ik was zowat
het kakkenestje, hé, dat graag rondhing in de
keuken. En omdat mijn ma haar restaurant niet
verloren wou laten gaan, vroeg ze aan meester
Van Hooreweghe of hij geen goede kokschool
kende, en zie, binnen de kortste keren, zat
ik in Oostende. En weet je wie daar toen ook
rondhing? Anro
“Ik ben de vleesgeworden
blije thuiskomst van pa,
als je mij begrijpt”
Hintjens, jawel!
Ken je die?
Ohlalala! Die van
TC Matic, die zijn
spaghetti tegen
de muren smijt
om te zien of hij al plakt… en eens in de pan
spuwt om de temperatuur te controleren…?
Ja, precies, die. Maar dat zijn zijn persoonlijke
showtrucjes, hoor, om mee uit te pakken... nooit
gezien ginds op de hotelschool!... (lacht even,
en schenkt ons nog wat wijn bij)… ’t was de tijd
van haren tot op de schouders, van The Doors,
Led Zeppelin, Stealers Wheel, Van Morrison,…
Patrick met een paardenstaart en een haarnetje
in de keuken?
Neen, neen, zo erg was het ook weer niet...
maar muziek heeft me altijd wel wat gezegd. Nu
nog, trouwens. Van Crowded House en the Nits
kan ik nog altijd genieten. Maar in een restaurant
is het meestal rustig klassiek van stijl. Mijn
zoon Nicolas ontfermt zich daarover, en hij doet
dat schitterend.
Er zijn wel meer koks die zelf muziek spelen.
Ooit iets geprobeerd? Pegasus bereden?
Wie is er al eens niet in een bandje geweest,
hé, Luc? Maar bij mij was dat maar playbacken.
Wacht eens even… hoe heette ons groepje
ook alweer… (fronst de wenkbrauwen, en
speelt met gsm)…chante… Canteclaer, ja,
dát was het. Doen alsof dus, het hele Vlaamse
land rond. Met Luc Seghers van de BRT,
Lodejobaas Patrick Onghena, dokter Patrick
Haegens en euh, allee, … (neemt telefoon,
belt iemand op, kort gesprekje en dan met de
vinger omhoog:…) Jeanine Beyst! En natuurlijk
Marleentje Kerckvoorde, mijn vrouw, zij was de
zangeres. Met haar deed trouwens de liefde
voor kunst haar intrede in mijn leven. Daarvoor
had ik nog geen schilderij gezien… Ik ben er
haar nog altijd dankbaar om. Kunst is de zin
van het leven.
Interview
Favorieten?
Tuurlijk wel! De Parijse artiesten van rond de
eeuwwisseling, vlak na het impressionisme,
en voor de art nouveau. Een Maurice Denis,
bijvoorbeeld. Prachtig, en nog betaalbaar ook!
En de prerafaëlieten. Schitterend. Maar mijn
Belgische topdrie is gevarieerder. Hier zie,
schrijf maar op: Ensor, Magritte en Broothaers.
De grootste drie, zonder twijfel!
Broothaers? Die van de befaamde Mosselpot?
Ja, precies, die. We hebben hier toen trouwens
een sponsordiner gegeven, met kunstgoeroe
Jan Hoet, en honderd genodigden.
Honderdduizend frank, konden we zo schenken
aan het SMAK… ja, werkelijk, kunst is voor mij
alles… (stralende ogen, en even walsen met
de wijn)… En ik stop niet met zoeken, hoor. Ik
grasduin nog dagelijks in de Vlaamse kunst: een
Jef Gijs, Fred Bervoets, Berlinde De Bruycker,
Fien Muller, Hannes Van Severen,… enfin,
noem maar op. Fantastisch toch, die bruisende
expressiviteit?
Eetborden moeten ook schilderijtjes zijn?
Ja, ’t moet mooi zijn, zeer zeker. Dat hebben we
van de nouvelle cuisine overgehouden. Iedere
stroming biedt wel iets dat de tijd overleeft. Nu
is ’t de moleculaire keuken, ken je dat? Wel,
in simpele woorden: de wetenschap die zijn
intrede doet. Weg van sommige volkswijsheden…
een dichtgeschroeid biefstuk bv. blijft
even vochtdoorlatend als een rauw, zo blijkt…
of neem nu duifjes. Wij bakken dat af, laten het
rusten, en presenteren… Ho, ho, ho, zegt de
moleculaire keuken, zo niet! Neen, duivenfilets
moet je vacuüm trekken en garen op 60° gedurende
een uur, dan de frigo in, en op ’t eind acht
minuten op 163° in de oven, en dan behoudt
december’08 9