consensus diagnostiek en behandeling van het acute enkelletsel

verschillende ongevalsmechanismen beschreven met één overeenkomst: het trauma moet
met een explosieve contractie van de peroneuspezen gepaard gaan. De patiënt meldt zich
met een enkeldistorsie. Is er een peroneuspeesluxatie, dan vindt men bij het lichamelijk
onderzoek drukpijn achter de laterale malleolus en soms kan men de luxatie provoceren.
Standaard-röntgenopnames geven geen aanvullende informatie. Andere beeldvormende
technieken kunnen een peroneuspeesluxatie aantonen. Hier is geen gouden standaard voor.
Eenvoudig aanvullend onderzoek met een drievierde-opname bij endorotatie kan een avulsiefractuur
aan de achterzijde van de distale fibula aantonen.
De conservatieve behandeling van de peroneuspeesluxatie is controversieel. In ieder geval
wordt er (partieel) geïmmobiliseerd door middel van een tapebandage of gips, met of zonder
pelotte; meestal 6-8 weken. Een operatie wordt bij de chronische vorm van de
peroneuspeesluxatie zonder uitzondering als superieure behandeling aangegeven. Er zijn
verschillende plastieken beschreven. Complicaties zijn zeldzaam. De operatieve therapie bij
de acute peroneuspeesluxatie geeft minstens dezelfde goede resultaten en zou technisch iets
gemakkelijker zijn.
Literatuur
1. Arrowsmith SR, Fleming LL, Allman FL. Traumatic dislocations of the peroneal
tendons. Am J Sports Med 1983; 11: 142-6.
2. Brage ME, Hansen ST Jr. Traumatic subluxation/dislocation of the peroneal tendons.
Foot Ankle 1992; 13: 423-31.
3. Church CC. Radiographic diagnosis of acute peroneal tendon dislocation. Am J
Roentgenol 1977; 129: 1065-8.
4. Earle AS, Moritz JR, Tapper EM. Dislocation of the peroneal tendons at the ankle: an
analysis of 25 ski injuries. Northwest Med 1972; 71: 108-10.
5. McLennan JG. Treatment of acute and chronic luxations of the peroneal tendons. Am J
Sports Med 1980; 8: 432-6.
6. Orthner E, Schabus R. Die Tenographie der Peroneussehnenscheide. Ein weg zur
Diagnose der Peroneussehnenluxation. Aktuelle Traumatol 1987; 17: 38-40.
7. Sammarco GJ. Peroneal tendon injuries. Orthop Clin North Am 1994; 25: 135-45.
8. Indien bij een inversietrauma naast een laterale enkelbandruptuur een mediale
bandruptuur optreedt, heeft deze laatste voor de diagnostiek en behandeling geen
verdere consequentie. Behandeling van begeleidende laterale enkelbandruptuur
volstaat.
Dit grootste ligament van het bovenste spronggewricht bestaat uit verschillende delen: het
pars tibionavicularis (naar os naviculare), pars tibiocalcanea (naar sustentaculum tali), pars
tibiotalaris anterior (collum tali) en het pars tibiotalaris posterior (naar proc. posterior tali); ook
wel onderverdeeld in oppervlakkige en dieper gelegen componenten. Tussen deze laatste
7