consensus diagnostiek en behandeling van het acute enkelletsel

Uit experimenteel onderzoek is gebleken dat bij een inversietrauma het ligamentum
talofibulare anterius als eerste ruptureert. Bij grotere krachtinwerking kan een combinatie
optreden van een ruptuur van het ligamentum talofibulare anterius, het ligamentum calcaneofibulare
en/of het ligamentum talofibulare posterius. 1,2 Ook in prospectieve studies met
chirurgische behandeling wordt bevestigd dat peroperatief het ligamentum talofibulare anterius
praktisch altijd geruptureerd is wanneer ook het ligamentum calcaneofibulare en/of het
ligamentum talofibulare posterius geruptureerd zijn. 3,4 Er kan derhalve sprake zijn van een
enkelvoudig letsel, waarbij dan uitsluitend het ligamentum talofibulare anterius betrokken is, of
een meervoudige bandruptuur, waarbij tevens het ligamentum calcaneofibulare en/of het
ligamentum talofibulare posterius betrokken zijn.
Er is een aantal prospectieve studies waarin het behandelresultaat van enkel- en meervoudige
enkelbandrupturen systematisch zijn onderzocht. Broström vergeleek een grote groep
patiënten en verdeelde de enkel- en meervoudige rupturen at random over verschillende
behandelgroepen. 5 Hij vond in de door hem getoetste parameters geen verschillen tussen de
patinten met enkel- en meervoudige rupturen.
Het is derhalve niet zinvol onderscheid te maken tussen een enkel- of meervoudige
bandruptuur. Aangezien er geen verschil bestaat in behandelingsresultaat tussen patiënten
met een geïsoleerde ruptuur van het ligamentum fibulotalare anterius en patiënten met een
meervoudige bandruptuur, dient de diagnostiek er slechts op gericht te zijn onderscheid te
maken tussen een enkelbanddistorsie enerzijds (intact kapselbandapparaat) en een enkelbandruptuur
anderzijds.
Literatuur
1. Rasmussen O, Kromann-Andersen C. Experimental ankle injuries. Analysis of the
traumatology of the ankle ligaments. Acta Orthop Scand 1983; 54: 356-62.
2. Padovani JP. Rappel anatomique et physiologique des ligaments lateraux de l'articulation
tibio-tarsienne et des ligaments peroneo-tibiaux inferieurs. Rev Chir Orthop 1875;
11: 124-7.
3. Prins JG. Diagnosis and treatment of injury tot the lateral ligaments of the ankle. Acta
Chir Scand 1978; Suppl: 486.
4. Ent FWC van der. Lateral ankle ligament injury. Thesis Rotterdam. Utrecht: Elinkwijk,
1984.
5. Broström L. Sprained ankles. V. Treatment and prognosis in recent ligament ruptures.
Acta Chir Scand 1966b; 132: 537-550.
4. De belastbaarheid, de aard en tijdsduur zwelling, het recidiverende of preëxistente
karakter van de instabiele enkel en de aard van het energetisch letsel zijn als
anamnestische gegevens van belang voor het bepalen van de ernst, de prognose en
het beleid.
3