Utgåve nr.2 - Fylkesmagasinet

Fylkesmagasinet 02 / 2010
Den evige tapar
VI LIKAR ALLE å sjå at nordmenn gjer det godt i langrennssporet,
i alpin- og hoppbakken, på skøyteisen, på friidrettsarenaen
og på fotballbana. Vi likar vinnarar. Det gjer godt for sjela
når vi kan sitje i Stressless’en og sjå ein snørrete og sliten vinnar
kastar seg over målstreken, og kommentatoren ropar: «Det
vart gull! Det vart gull, alle dere der hjemme!»
I dag vert det oppretta grupper for dei som ønskjer å bli vinnarar
og komme langt med det dei ønskjer å drive med. Eit
omstridt tema. I alle fall om ein skal høyre på alle meiningane
til foreldre og forståsegpå’arar for korleis skape vinnarar. Men
det må nok til. Og er ein ikkje god nok for «eliten», så må ein
berre trene meir for å komme der. Eller sjå realitetane og finne
si gruppe.
Synd det ikkje var sånn før, for då kunne nokon ha fortalt meg
at eg burde finne på noko anna enn å drive med sport. Men eg
har gode erfaringar med det å vere blant dei dårlegaste. Og
korleis vi takla det. Den gongen vart alle samla i same gruppe.
Alle fekk trene, men berre dei beste fekk spele eller gå.
Noko stort idrettstalent har eg nok aldri vore. Skihopping vart
det dårleg med. Bror min hoppa, men eg feiga ut. Torde ikkje
setje utfor desse ovarenna og ikkje sjå meir av bakken før den
kom att langt, langt der nede – gjerne kalla flata. Men eg fekk
vere med å trakke unnarennet. Mange gonger. Både frivillig og
under tvang. Men å klage ga lite gehør.
Eg deltok på eit par langrenn, utan at det viser att på premiehylla
mi. Det vart som regel nest sist, eller sist. Det var alltid
ein som var litt småfeit eller hadde knekt eine skia som var
bak meg. Rett nok eg minnast eg at eg vart nummer tre i eit
skirenn i Haukedalen. Vi var ikkje meir enn seks i min klasse,
men eg såg no fram til i alle fall å få med meg ein liten premie.
Men nei. Premiar vart berre utdelt til ein tredjedel av deltakarane,
nr 3, 4, 5 og 6 fekk fanken ikkje eit diplom ein gong.
Hadde dette vore i dag, hadde det nok blitt tromma i hop eit
kriseteam som kunne hjelpe meg med å bearbeide sorgene
mine og hindre meg i å begå harakiri (med ein skistav av bambus).
Forresten, det var eit ultralokalt skirenn på bøane heime.
Hadde fått splitter nye Åsnes treski med glasfibersole, kjøpt
hos Rikken i Førde. Eg kosta av stad og kom inn til beste tid.
Premie? Ei appelsin. Og det fekk alle andre også.
På fotballbana gjekk det litt betre. Ikkje så mykje, men i alle
fall litt. Som smågut- og gutespelar hadde vi både A- og B-lag.
Sjølvsagt var eg oftast å finne på B-laget, men ein gong var eg
tatt ut som reserve på A-laget. Kry sat eg på benken på Florø,
og eit par minutt før slutt var det ein som fekk ein ball i trynet,
byrja å sipe, og måtte ut. Endeleg fekk eg sjansen til å spele
på A-laget. I alle fall i eit par minutt. Eg rekna med å få vist
meg fram, men utan å ha vore borti ballen ein einaste gong på
desse minutta, bles dommaren av kampen. Og reglane var
greie: Hadde du spelt A-kamp, kunne du ikkje spele B-kamp.
Fasit: Lang tur til Florø, to lag, to kampar, null ballberøringar.
Lang tur heim. Men klage? Var ikkje aktuelt. Ikkje kan eg hugse
at mor eller far ringde trenar og oppmann og skjelte dei huda
full fordi den ubrukeleg sonen av ein fotballspelar hadde fått
for lite speletid. Det gjer enkelte i dag.
Men som fast reserve, gjerne i selskap med eit TV2-anker frå
Førde, kan eg skryte på meg å ha fått sitte på fleire reservebenkar
enn dei fleste her i fylket. Veit knapt nok om ei bane eg
ikkje har fått testa benken. Med unnatak av i Bremanger. Der
hadde dei ikkje benk den gongen eg var aktiv, så eg måtte
Sånn e
da berre!
Av Tore Fossen
sitje på eit kaldt berg å sjå på. Har slite med
hemroider sidan den gong. Til gjengjeld
hadde dei mopedar der ute, men det er ei
anna historie.
Og når eg først er inne på fotballkarrieren mi,
kan eg ta med ein gong vi reiste til Sogndal
for å spele kretsfinale. Sjølvsagt var eg med
som reserve. Etter ei halv dagsreise, som det
var den gong for å komme seg til fruktbygda,
sat vi i garderoben. Trenaren las opp førsteellevaren.
Namnet mitt var sjølvsagt ikkje blant
desse.
– Faen, kom det borte frå ei krok.
– Har gløymt fotballskoa, sa Edvard’en.
Trenaren såg på meg. – Fossen, ka nummer
brukar du?
– 41!
– Edvard, ka brukar du? spurde trenaren.
– 41!
Då var det berre å knyte opp lissene og levere
frå seg skoa. Men det var heilt naturleg.
Edvard’en var betre enn meg, og eg ville at vi
skulle vinne. Skulle berre mangle.
Berre minutt etterpå var det ein som oppdaga
at han hadde gløymt leggskinnene sine.
Så sat eg der då, på benken. I gummistøvlar.
Utan leggskinner. Men det var ein fin benk.
Vi tapte! Sjølv om eg ikkje var med.
Men heilt utan premie og merittliste er eg
ikkje. Då eg avtente vernepliktstenesta mi, for
nærare ein mannsalder sidan (1984), deltok
troppen vår på stafett på Haakonsvern. Eg
vart tildelt ankeretappen. Ein 200-meter lang
spurt på løpebana. Eg mottok pinnen som
førstemann. La i veg på sjarmøretappen og
såg føre meg ein skikkeleg pokal. Vel halvvegs
rauk strikken i den utvaska treningsbuksa
som eg hadde fått utlevert. Og med
den sigande nedover låra var det vanskeleg å
halde Usain Bolt-tempo’et oppe.
Febrilsk prøvde eg å få tak i den slakke linningen
og dra den oppatt – berre med vekslande
hell, og resultatet vart sjølvsagt at dei
to som kom heseblesande bak meg greidde å
passere meg og entre målstreken med god
margin til «den evige tapar».
Likevel, ein tredjeplass og ein plakett i aluminium
på tresokkel var det synlege beviset på
at ei heller trasig idrettshistorie var over.
Premien var eg så stolt over at eg tok den
med til Førde på perm for å vise den fram. Det
vart sjølvsagt fest. Og sist eg såg den stod
den på hylla til ein kamerat. Trur det må ha
vore i 1986.
Du skulle vel ikkje ha den
enno, Hammar?
enivest.no | 57 00 91 00
Tilbodet gjeld nye DSL kundar med 12 mnd. bindingstid. Pris første år frå kr 2682,-
TING BREIBAND FRÅ
ENIVEST NO OG FÅ
3 MÅNER
UTAN KOSTNAD
SPAR INNTIL KR 1194,-
Enivest AS - Din lokale breibandsleverandør i Sogn og Fjordane rdane
34 35
ENIVEST ADSL
Enkel Pluss
1500 /350 kbit/s
pr. mnd. 298,-
ENIVEST ADSL
Standard
3000/450 kbit/s
pr. mnd. 348,-
ENIVEST ADSL
MAKS
16000 /1000 kbit/s
pr. mnd. 398,-
www.inform-media.no
Fylkesmagasinet 02 / 2010