Knut Walde: - den 12. mann

Om fotballspelarar, musikk
og trav – og ein sterk mann
Fotballspelarar er ikkje
særleg smarte. Det er
berre å sjå på kva
musikk dei likar.
Nesten ingen har peiling på musikk. Har
du peiling på musikk, har du òg innsikt
på andre område. Klart det. Eg skal
vedde Elvis-samlinga mi på at cd-hylla,
ikkje hyllene, men hylla, merk det, til
Helstad og Kvisvik er fulle av Mr.Music,
Absolute Music og VG-listemusikk.
Hadde Kvisvik stått fram og sagt at, jo,
han likte best å lytte til rockemusikk frå
60- og 70-talet, og Neil Young er nok
favoritten, skulle eg tatt fleire springmarsjar
rundt Tveitevatnet enn det spelarane
har gjort til saman gjennom ein
lang vinter. Den einaste som har peiling
på musikk er Erlend Hanstveit. Men han
er i ei heilt anna klasse på det intellektuelle
nivået, ikkje sant? Han har lært seg
å stave ordet LOJALITET.
Kva er det så fotballspelarar normalt
interesserer seg for? Er det ikkje trav?
Jau, såmenn. Trav...TRAV står sterkt i
fotballmiljøet. Smak på ordet. Trav.
Traaav. Trrrav. Travvv. Det luktar lang
veg. Av Atle Hamre og andre bandittar.
Roy Wassberg er i slekt med ein travkusk.
Geddi, Peddi og Kvisvik er medeigarar
i travhestar, og er ikkje dei i ferd
med å frelse andre spelarar til å gi seg
hen til hopper med varmt og kaldt blod
om kvarandre? Jau, så menn.
Tom luft
Alle på Store Stå som synest travsport er
ein fantastisk idrett, kan rette opp
handa. Der var tom luft, ja.
Det finst få ting som er så lite inspirerande
å sjå på som trav. Ikkje går det
særleg fort. Ikkje er det forbunde med
fare (som galopp har meir enn eit sneis
av). Der er ikkje nokon variasjon over
eit løp. Ein spring rundt og rundt og
rundt til ein blir reint svimmel og øren i
hovudet. Det er som 10 000-meteren på
skøyter og femmil i Kollen.
[…]
Nei, vi må innsjå det, sjølv om vi ikkje
likar det. Fotballspelarar har ikkje snøring.
Dei er nøydde til å ha ein sterk
mann over seg som kan fortelje dei korleis
dei skal utføre tinga. Teitur
Thordarsson er ein sånn mann. Teitur er
smart.
Eg hugsar i fjor då spelarane vart sjuke,
og Brann måtte spele med u-laget sitt i
fleire månader. Teitur skjelte ut NFF,
samstundes som han oppeldna dei som
trass alt skulle representere Brann på
bana i denne trengselstida. Det skapte
ein stemning i troppen av at ein pokker
ikkje skulle la NFF få øydelegge sesongen
for oss. Om det var slik, veit eg sjølvsagt
ikkje, men det såg slik ut, og det var slik
eg følte som supportar. Brann tok poeng,
dei.
Spelarane treng ein som kan bestemme
over dei. Fotball har med andre ord ingenting
med demokrati å gjere. Det er ein
idrett kor diktatorisk makt er meir viktig
enn i nokon annan idrett. Er du ein god
diktator, er du ein god trenar.
Trudde på intelligens
Om spelarane på eit lag byrjar å leike
ego, rykker laget ned. Det var det som
skjedde under Hallvar Thoresen.
Thoresen hadde for stor tiltru til spelarane
sin intelligens. Han trudde dei var i
stand til å tenke sjølv. Med det resultatet
at spelarane begynte å bli i overkant
sjølvsikre på sine eigne evner, også utanfor
bana. Det gjekk føre seg ting den
gongen som hadde lite med fotball å
gjere. Eg har høyrt at det var kvinner
involvert. Sportsredaksjonane i BA og
BT veit alt om dette, men deira område
er jo sport, ikkje sex og samliv, så dei har
aldri skrive noko om det.
Ein kan ikkje ha det på den måten.
Involvere kvinner. Det heldt på å sende
Brann som klubb like i fortapinga.
Teiturs livsverk
Teitur derimot er diktator og Gud. Over
laget. Over byen. “Han har hele Bergen i
sin hånd, og hans navn er Teitur
Thordarsson”, syng ein på Store Stå.
Den einaste Branntrenaren i moderne
tid som faktisk har ført Brann fram til
ein seriefinale (mot RBK i 1990). Eg elskar
Teitur. Fordi Teitur elskar Brann.
Brann er livsverket hans. Teitur er ein
Absolutt Favoritt. Eg trur han har den
rette balansen mellom å vere både
bestemt og kamerat med gutane på laget.
[…]
No er vi i rute att. Teitur er komen tilbake
for å fullføre livsverket sitt.
Det er dette livsverket som no skal ut
mot Moss, i første seriekamp. Eg trur
Brann i dag kjem til å gå på ein smell.
Det er venta opp imot 20 000 tilskodarar.
Forventningane er med andre ord
normale. Brann driter lett på draget
under slike høve. Middels god motstandar
som vi bør feie av bana, og
Bergensfolk som forventar fest.
Bergensarane er glade i fest.
Værar blod
Bergensarane er òg glade i blod. Eg trur
dei værar begge delar i dag, der dei går
mot Stadionportane. Med andre ord:
ingen kjem til å gå misnøgde heim.
Sjølv sit eg på flybussen frå Gardermoen
til Rygge under kampen, kor eg bur.
Rygge ligg rett utanfor Moss. Eg veit det
ikkje då, men det å vere på reise skal
vise seg å bli ei sentral oppleving av
Brannkampane denne sesongen.
Etter rapportane skjer det ikkje mykje på
Stadion. Brann dominerer, men vinn
ikkje meir enn 1–0. Blodet rann ikkje,
men tre poeng kom inn på kontoen.
Berre det er eit godt teikn. Fleire teikn
skal det bli.
Utdrag frå kapitlet ”Ventetida er omme” frå
Jone Malmin si bok «Den brennande sitaren»
som nett er lansert. Trykt med løyve frå
forfattaren.
Den 12. mann 2/2002 Side 31