kongene av kola Bjørnebæsj og gjedde nye linjer - Øytun ...

Skiing by bike
Tekst: Johan Nordgaard Hermstad Foto: Christer T. Harnesk
Du kjenner sveitten renn ned panna.
Dråpene boltrar seg leikande nedover
i sikksakk, litt som du snart skal gjere.
Berre mykje fortare, på snø og med
lause hælar. Det er dette du skal gjere i
år. Og vi er berre i september!
- Eg kan ikkje love nokon ting. Det kan vere
snøen er hard og umogleg. Bjørn, Christer og vi
Off piste-elevane satt kring bålet inst i Nuvsvåg
saman med Veileder. Fokuset var der Veileder
kom frå. Vi ville teste i kva grad Øksfjord-jøkulen
egnar seg for ikkje berre hakkande og klatrande
vegleiarspirar, men og for stålkant, fellar og
utanforløypekøyrarar med abstinensar. Det låg
ein liten bottenbre høveleg tilgjengeleg vest for
leiren. Det var denne vi sikta på. Taktikken var å
starte grytidlig for å køyre akkurat da sola hadde
gjort jobben sin i det tronge søkket med mjuk
snø før skuggen kom.
Nokon vil hevde at Off piste slett ikkje fortente
namnet sitt dei 17 mila vi sykla ut til Nuvsvåg.
Hovudsakleg gjekk reisa langs E6 og annan
asfalt, men vi hadde innlagte toppturar på
mindre tilgjengelege, mindre fornuftige, mindre
kjedelege og langt stiligare toppar. Mellom anna
vitja vi Sukkertoppen på Halde (900 moh), og
alle dei som lét delar av sin sunne fornuft ta ferie
nedover den 9 kilometer lange hurra-bakken
fekk seg ei oppleving for livet. Dei sure
låra og frykta for å slå seg helselaus ga oss
heldigvis vit til å bruke bremsa, i alle fall
i partiet med over 20 prosent stigning og
grov anleggsveg. I botn stod vi ristande av
adrenalin, medan lærarane prisa høgare
makter for at eit par sykkelslangar var
dei einaste som ga sitt siste sukk. Enkelte
galningar lét seg sjølvsagt rive meir med
enn andre, og vi andre måtte berre stå der
og klø oss i hovudet da Hallstein sette ned
utanfor rekkverket på toppen av Helligfjell
dagen etter. Å rase ned ein så bratt bakke med
så stor fart er ei handling berre for ein downhillsyklist
og terrengsykkel av klasse.
Asfalten inn Langfjordbotn og ut Øksfjorden
kan vel neppe kallast ellevilt engasjerande, men
tapping av sykkeldekk i Tappeluft var med på å
sprite opp kvardagen. Følgjebilen plukka opp
dei til ei kvar tid skada eller sjuke off-pistarane,
og forsyna klassen med ei diggbar mengde
wienerbrød. Dei fleste var likevel godt nøgde
med slitne og stive å brette seg av sykkelen
og slå opp telta vel vitande om at skitur
og busstur heim var i vente då vi kom til
Nuvsvåg.
Tidlegare enn tidleg torsdag 11. september
sette vi ut, Off piste og nokre skigira
vegleiarar, i retning av den snødekte breen
vi alle hadde drøymt om i veker. Syklane
var framkomstmiddel eit stykke, med skia
i følgjebilen, før vi stroppa plankane på
sekken og la i veg. Vi kjempa mot store
steinrøyser og bratte bakkar opp mot
snøen, som skein salig i septembersola
der oppe. Det tok ikkje lang tid før ryggen var
blaut og låra kake. Vi veksla blikk, og slitet svann
i det vi minna oss om at dette var debutdagen.
Årsdebuten for laussnø, bratte, bratte bakkar
og skikøyring med nokre av dei mest rutinerte
skilærarane i landet.
Den ukegamle snøen låg på ein tjukk såle med
krystallar frå langt tilbake, og det verka som
han hadde festa seg godt til sålen, utan noko
lag å gli på mellom. Det hadde gått nokre små
naturleg utløyste skred eit par stader, men desse
var mange dagar gamle. Dei første stega på snø
var herlege. No var det ikkje lenge igjen. Fellene
kom på, og vi gjekk i kolonne opp til eit av dei
høgaste tilgjengelege punkta i renna vi var i.
Først ute var Bjørn, så fylgde vi andre. Eg hugsar
ikkje så mykje frå den fyrste nedkøyringa, anna
enn at den var ufatteleg, grenselaust digg. Snøen
var varma opp av morgonsola, som enda ikkje
hadde kome ned til dalen under oss, og vi kunne
køyre i mjuk, fin snø. Vi leika oss opp og ned
bakkane i fleire timar. Nokre av oss var nøgde
med å ha stått på ski, og slo seg til ro med nista
vel vitande om at teknikk og ork er noko som
kjem etter kvart, medan andre tura opp og ned
til skuggen henta oss inn.
Nedover den tekniske ura til syklane våre krinsa
tankane våre berre om ein ting: ski. Dette er
livet! Dette er Øytun!
Øytunringen 2008 Øytunringen 2008
12 13