MAQUETA VOCES NA GUERRA - Barbantia

BARBANTIA Epistolario de Adrián
e redito na miña anterior. Por certo, naquela carta esquecín dicirche
algo. É unha pequena ledicia. Na derradeira feira de maio, na semana
da Ascensión, lémbraste daquel serán no areal? Teus pais non che deixaron
saír á rúa en catro días e o teu avó chamoume a atención no peirao,
onde din con el, por levarte de volta á casa ás nove e media, cando
o solpor. Non me importou... aquel serán de luz e salitre foi marabilloso...
a primeira vez que palpei e biquei os teus peitos, o teu seo... Cando
penso naquela hora, traspásame o raio da testa ata os pés e venme un
bulebule que non me deixa quedo o respiro. Alaso e chego a ter cóxegas
na alma mesma. De verdade, Elvira ben amada, non hei cumprir
anos bastantes para agradecerche aquela hora.
Fóiseme a cabeza e xa esquecía o que che ía contar. Merqueiche
na feira un dengue de pano sedán, lene coma a brisa que fai camiñar as
areas na beira mar, finísimo si, e leveillo á señora Lucía para que bordara
nel o teu nome e debaixo un A. Era para regalarcho polas festas para
que o luciras no baile do vinte e nove de setembro. Vai onda ela e dille
que cho dea se non o fixo xa. Está sen pagar porque quedei de darlle os
cartos cando fose recollelo, aínda que tamén isto quedou pendurado na
romana do tempo. Coido que hei ter un permiso axiña e daquela heillo
aboar. Dillo así. Xa verás que belida has estar. Quen puidese verte o día
da estrea! Quen sabe? Quizabes todo isto remate nuns días e...
Aquí no cuartel estamos todo o día a facer instrución. Están a
aprendernos a disparar co fusil e mais coa metralladora. Dáme noxo.
Hai dúas noites espertáronnos ás catro da mañá e puxéronnos a dar
voltas por unha finca chea de silveiras que hai preto de aquí. Primeiro
paseniño, despois a todo correr. Como non se vía ren iamos ó chan de
seguido e cando saíu o sol volvemos para o cuartel, feridos, cheos de
rabuñadas das silveiras. Pareciamos almas en pena. Unha Santa
Compaña de uniforme, Deus me perdoe. A min dáme arrepío disparar
e sobre todo lanzar as granadas. Cando estoupan doume conta da desfeita
que poden facer nun corpo humano. Tamén apréndennos a facer
136