MAQUETA VOCES NA GUERRA - Barbantia

Amor de combate
BARBANTIA
un fedello de enormes ollos negros que ten que interrogar ao ceo para
que lle resolva a dúbida de por que o seu avó é tan grande e tan meniño
á vez, por que ese proverbio non se equivoca. En realidade se algo
aprendín co paso dos anos, é que nunca se volta á infancia, senón que
xamais se sae dela, é dicir, en nós sempre sobrevive o espírito inocente
e carismático do neno que fomos, e toda aquela etapa sobrevive por
riba das loitas e dos fracasos, das rifas e as reconciliacións, mesmo
trala guerra seguimos a pensar nos mundos que foron posibles e a
maquinar ilusións e soños que nos permiten saír a flote a pesar de
todas as desgrazas. A miña infancia foi coma a de todo cativo por aquela,
e non me podo queixar porque na miña casa nunca faltou nada, tanto
no material coma no plano afectivo, en boa parte grazas aos coidados
dos meus avós. Pola contra, sei que a infancia de El non foi boa de levar,
e por iso me ven sempre ao sentido a imposibilidade de cambiar o comportamento
del cara a Sariña, pois quixera que non lle faltase de nada,
nin sequera o cariño que un avó profesa na neta. Se seguira a ser o
home que eu coñecín, había estar de acordo comigo. El tenme confesado
que comezou a se sentir feliz no momento en que me coñeceu e
puido formar unha verdadeira familia, pois antes a vida non lle tiña
demasiada importancia por banal, sempre ás ordes dun pai pouco transixente
e irrespectuoso. Pasou traballando no mar dende os dez anos e
xa de máis mozo embarcou e pasaba mareas moi longas, nas que
invertía a maior parte do ano, mentres que os poucos días que viña
pasar a terra se tornaban un inferno. Mesmo fóra se atopaba mellor,
máis tranquilo ao non ter que enfrontarse con aquel pai autoritario, que
collía a lei pola súa man. Acórdome de historias que me ten relatado
baixo a confianza fiel que moi temperá collemos o un no outro, historias
míseras, historias de soidade e incomprensión, como aquela cando
regresou de navegar e todos os aforros que enviara a súa nai para manter
aos seus irmáns pequenos foran malgastados polo seu pai, ou aqueloutro
suceso cando aos dezasete anos tivo que marchar da casa tras
recibir a última malleira que lle seccionou o tímpano esquerdo en dous,
unha ferida que foi tornando nun tumor ulceroso na madurez, o mesmo
159