MAQUETA VOCES NA GUERRA - Barbantia

O pesadelo
BARBANTIA
ta na imaxe que tanto temeu, a única cousa que o acovardou e contra
quen non puido nin soubo loitar en toda a vida. Quere ter diante de si
ese corpo aldraxado por non medir nin calcular fría e acertadamente as
consecuencias da fuxida; por non saber nin intuír ata onde era capaz de
chegar o odio duns inimigos famentos de sangue, por non saber que
aqueles, amparados na brutalidade daquel tempo de vinganzas, a falta
dun corpo que machucar, buscaron o máis próximo pola vía da debilidade.
Quere que volva esa sombra para mirala cara a cara, para ver ese
rostro luxado. Quere que volva a súa compañeira de insomnios. Xa
sente os seus pasos achegándose á porta do cuarto, e o seu corazón
latexando con forza; xa escoita os ais dese corpo doído de inhumanidade,
xa oe a alguén que chama á porta, e el quere, desde o seu leito
de moribundo, abrirlle paso para mirala fite a fite e pedirlle perdón pola
culpa doutros, que el non aldraxou, nin maltratou, nin matou, pero fuxiu
da morte, da aldraxe e do maltrato, fuxiu deixando atrás o que máis quería
e o que máis lle doe; quere confirmar a realidade que intúe e por
quen non puido facer nada, esa pantasma que el viu tantas veces sen
rostro, sen o atributo principal que confirme a súa identidade, pero o
pesadelo non dá entrado, chama por ela coas poucas forzas que conserva
no peito, para que traia a cativa que nunca acariñou, pero esa
presenza non dá entrado, e Ferreirós, moi canso, sabe que o están
agardando ó outro lado da porta, ó outro lado da vida, para acompañalo
polos tortuosos labirintos do Máis Alá.
193