MAQUETA VOCES NA GUERRA - Barbantia

Pepa
BARBANTIA
Non sabía se estaba mareada pola fame, a sede ou a calor abafante.
A lingua inflamada atrancáballe a gorxa dificultándolle o respiro, o
padal enxoito coma unha cortiza pola falla de humidade; e aínda así,
nun xesto de supervivencia, espertou lambendo os beizos agretados.
O primeiro pensamento para Xan; o último, pouco antes de ser
vencida polo sono, tamén fora para el. Que sería del? Prenderíano?
Estaríano torturando ou xa o mataran? Do peito, ou máis ben da fondura
da alma, saíu un laído cruñado de dor. Retumbando coma un lóstrego,
o berro bateu contra as paredes do cuarto, e os muros devorárono
coma se fosen monstros. Pensou que non sairía das portas para fóra. A
ningún daqueles homes, que fumaban e rían mentres facían garda,
pareceu importarlles.
A indiferenza dos demais fronte ao sufrimento deixábaa soa coa
súa dor, e así, comprendeu que ninguén percibía a súa desesperación.
Alí seguía sen a axuda de alma nacida.
Unha pequena luz no medio da escuridade apenas indicaba a chegada
do amencer, pero rachaba as tebras, axudaba a ollar. Aquel alborexar
ía transcorrendo paseniñamente, coma o que xa pasara, sen
axuda de ninguén, esquecida do mundo.
Sentíase demasiado humillada para pensar con claridade. O corpo
entumecido e insensíbel polas malleiras, dicíalle que estaba morrendo,
seguía morrendo e, aínda así, aferrábase aos recordos: o namoramento
de Xan, a voda na igrexa, o milagre dos nacementos, primeiro do fillo
e despois da filla, os traballos para saír adiante... O peito fendeuse nun
chorar contido, volveu á nenez, á rapaza orfa, pobre; lembrou as mañás
de friaxe na invernía e o caldo de unto como único xantar.
Os pensamentos brincaban dun lugar a outro. Seu pai traballando
toda a súa vida no mar ata que un vendaval afundiu a dorna e unha
masa de auga salgada levouno para sempre. Ese ano fora ano de tuberculose,
a enfermidade dos pobres, outra calamidade máis. Os enfermos
43