MAQUETA VOCES NA GUERRA - Barbantia

BARBANTIA Amor de combate
da, ou te leve á deriva, arribarás ao meu porto seguro, para aquela ateigado
de nébedas olorosas coas que te embriagar.
158
Amar, se non foi contigo, nunca foi amar.
Agora, xa metida no profundo chanzo da vellez, comezo a notar os
síntomas dos que El se queixa no seu desvarío, cando me pregunta por
personaxes anteriores á miña chegada á súa vida, ou posteriores dos
que eu non teño constancia, e pola contra non é sabedor das falas nin
dos rostros das persoas que circundan a casa; a familiaridade desa
xente é tan só a sombra que a enfermidade está a espallar na súa cabeciña
exiliada na infancia e na súa estadía en Madrid durante a guerra.
Malia a súa loucura, é quen de atopar só en min un recuncho de lucidez
onde resgardarse dos medos e onde solaparse tralos anos de
mocidade e ledicia que vivimos xuntos, para que o presente irrecoñecible
non o eive aínda máis. As voces coas que noutros tempos fundía os
seráns en conversas, agora sonlle incómodas por non saber seguilas
con cordura; a grata inocencia de Sariña, a filla de Carlos, a nosa primeira
neta que El devecía por acariñar cando nin sequera se erguía por
si mesma e da que non se separaba despois polo pánico que lle mantiña
o corpo en alerta cando ela comezaba a descubrir os seus propios
pés e a experimentar as caídas ao botar a andar, son momentos esquecidos
e élle molesto ver esa nena correr entre as pernas do seu pai
cando nola trae para que se afaga ao noso colo e coñeza o mundo do
que provén, ou se colle os gatos e os acariña coa mesma tenrura que
El ten desprendido no seu cabelo, ou se chora porque seu pai lle berra
se fai algo mal, pois esa nena ficou morta no seu almacén da memoria,
unha nena que nin recoñece e á que lle ten medo cando lle chama avó.
A min párteme a alma vela ante El preguntándolle con esa cara de anxo
por que non se lembra dela, e noutrora case é ridícula e entrañable
unha imaxe coma esa, unha imaxe na que un ser tan pequeno é máis
consciente e esperto ca un home tan maior que ten vivido tanto e que
se mostra desconfiado e caprichoso coma un neno, coma se quixera
chamar a atención co seu finximento macabro. Sariña é unha dozura, é