MAQUETA VOCES NA GUERRA - Barbantia

Garrido
BARBANTIA
de feltro, tal como se fora domingo, correndo cara ó parapeto dos rojos,
berrando «adiante, adiante camaradas, eu coido de vós», e os camaradas
corrían á súa beira como faría el de pequeno, termando de non tropezar
coas grandes pernas, mentres se escoitaban os disparos certeiros,
repetitivos, que non buscaban inimigo ningún, e o estrondo asasino
dunha bomba de man.
Os tres homes quedaron en silencio. Dende a cociña chegaba o
son da radio, cos acordes dunha canción italiana, e o ruído da louza.
María a Morena, a neniña que o pai de Garrido sacara da fábrica para
servir na casa, estaba preparando a comida. Ho capito che ti amo,
quando ho visto che bastava, un tuo ritardo...
—En fin! —dixo o home alto, erguéndose con axilidade— eu tamén
penso que xa non temos moito máis que facer aquí.
O interrogador recolleu a carteira e o chapeo. Garrido, atordado
aínda polas evocacións e o medo, pousou o vaso e, apagando o puro,
dispúxose a acompañalos.
Cando estaban a piques de saír do salón, o home alto sinalou o
cadro. «Excelentes matices», dixo. Era unha augaforte da vila que
alguén lle regalara ó pai había ben de anos, un tal González del Blanco.
Homes e mulleres subindo ou baixando das sancosmeiras nun día de
festa. “Para o amigo Germán”, rezaba a dedicatoria. Garrido nunca lle
dera demasiada importancia; sempre estivera alí.
A muller saíulles ó encontro na mesma porta. Estaba podando nas
roseiras. Un pouco máis alá, o vello invidente, inmóbil, sentado na vella
cadeira de rodas, descansaba cara ó sol gozando da aparencia de luz
que acompaña ós raios mornos, como adoitan facer tódolos cegos.
Ámbolos dous homes, en ton xovial e amigable, agradeceron a un
Garrido aínda confuso e exhausto a súa atención e a súa paciencia.
Despois, despedíronse cunha cortesía demasiado afagadora. «Señora,
89