Mar Adiante - Galeguizar Galicia

Baixamos ao almacén onde o meu gran amigo Didio Riobó ofrécenos non sei
cantas toneladas de polbo, saborosamente condimentado. Na miña vida vin, nin
comín, máis polbo. Dámonos o gran banquete e ímos dormir beatíficos a sesta á
sombra das dornas, no curro.
Ás cinco saímos cara Cangas. Apenas unhas brazas de navegación, e chegamos
á canle da Ouceta43 , e principiamos a sufrir os horrores dunha navegación en
serio. Mar de fondo, ceo anubrado, chubascos e vento W. Un temporal con todas
as agravantes. O noso pobre barco dá uns cabezazos preagónicos, túmbase en
todas as direccións; fai iso que, por dicírmolo dalgún xeito, chaman movemento
de culler, que é como baleirar os figados dos propios tiburóns. Eu no creo que
Vasco de Gama cruzase mar tan revolto e dubido que a famosa tempestade sufrida
por Cristóbal Colón fose nin unha caricatura desta. Isto é como para desexar
o naufraxio dunha vez, con tal de vérense libres de tanto bailoteo e balbordo.
Golpe de aquí, bandazo de alá, e agora que se afunde da popa e despois que o
botaló pica na auga, e as ondas grandes, xigantescas, coma castelos, que nos levantan
no sei ata onde e logo nos abandonan traizoeiramente deixándonos caer
de súpeto de xeito que semella que os miolos van saír polo nariz. Sen embargo,
só un “ultreia” se marea; os demais cantan e parolan como se aínda estivesemos
no inesquencible baile de Ribeira. Non sei, non sei, pero é que á meirande parte
deles isto aínda lles parece pouco. Pero que quererán estes Magallanes?
Por fin conseguimos dobrar Punta de Home, poñernos ao abeiro das Cíes e en-
fiarmos a ría de Vigo. Pasa a estribor o “Rezola número 2”, que nos saúda con tres
longos asubíos. Alcanzanos ao pouco unha parella que vén coma alguén levada do
demo e coa que competimos en velocidade e vencémola. O certo é que as nosas
velas son moitas velas para unha pobre caldeira de vapor de esas que imaxinan os
infelices enxeñeiros. As nosas velas!
Mar Adiante 176