Caderno de Consulta - Meniños

5. Acollementos e Adopcións Especiais: Algúns nenos,
nenas e adolescentes en disposición de ser acollidos ou
adoptados, dificilmente atoparán unha familia acolledora
ou adoptiva por diversos motivos: porque teñen
máis de 8 anos, porque son varios irmáns, porque padecen
algunha enfermidade ou discapacidade, porque
pertencen a minorías étnico - culturais,… Formamos e
acompañamos ás familias durante todo o proceso.
6. Acollementos Temporais: Moitos nenos, nenas e adolescentes
teñen que separarse temporalmente da súa familia
de orixe. Mediante este servizo formamos e acompañamos
a familias dispostas a acoller temporalmente a
nenos, nenas e adolescentes, coma unha alternativa ao
internamento en centros de protección de menores.
7. Implicación Familiar: Hoxe en día existen situacións
familiares multiproblemáticas, por factores sociais,
económicos, de saúde..., nas que os menores ao seu
cargo se atopan en situación de risco. Ofrecemos un
apoio intensivo para implicar ás familias na construción
dun ambiente de protección.
8. Apoio ao Acollemento en Familia Extensa: Moitos
nenos, nenas e adolescentes teñen aos seus avós ou
a outros familiares coma coidadores. Cada vez son
máis e necesitan axuda, especialmente cando chega o
momento da adolescencia. Apoiamos a estas familias
para facilitar o acollemento.
Os servizos 1 a 4 lévanse a cabo en Galicia, mentres que
os demais teñen a súa sede en Madrid e Asturias.
Para rematar, ofrecemos unha breve descrición do marco
teórico e conceptual no que se basea o modelo de intervención
que segue Meniños (DXASMF, 2001:9-12)
O modelo teórico que marca a actuación dos equipos segue
un enfoque relacional, tratando de entender ao individuo
dentro do seu sistema familiar, e este dentro do
contexto social que lle rodea.
Algunha das grandes premisas teóricas que definen o modelo
son:
• A familia concíbese como un sistema aberto, dinámico
e en continuo proceso de cambio: posúe unha
estrutura, unha orde, unhas regras, un modo de funcionar
propio e necesariamente cambiante en función
de cambios externos ou cambios evolutivos.
• As familias presentan un ciclo evolutivo propio. Pasa
por diferentes etapas: Formación da parella; relación
de convivencia; fillos; escolarización dos nenos; emancipación
dos fillos; xubilación; perdas afectivas.
Os momentos de transición dunha etapa a outra son
os de maior risco polas readaptacións de funcións e de
relacións que implican. Polo que a clave da intervención
xirará en todo momento ao redor da creación de
estruturas e dinámicas de relación flexibles que posibiliten
a adecuación aos diferentes momentos evolutivos
do ciclo da vida familiar.
• A estrutura familiar precede ao xurdimento de patoloxías
nos seus membros.
• O modelo céntrase na análise das relacións entre as persoas
(máis que na análise individual, intra-psíquica).
• Analízanse ás familias nos seus contextos. A conduta
de cada un dos membros enténdese en función do
contexto no que se enmarcan. Nas familias, os contextos
son os outros, nunha organización previsible.
• A competencia familiar distribúese nun continuo. Non
existen divisións absolutamente categóricas competente/incompetente.
• Existe un potencial de crecemento e adaptación en todas
as familias.
• Nos sistemas de relacións humanas, os conflitos son
algo natural e inevitable.
• Non culpabilizar e despatoloxizar. En situacións de crises
as persoas reaccionan máis que accionan. Tense
que intentar que accionen máis e reaccionen menos.
• Se unha persoa alcanzou o estatus de culpable ou de
paciente, o obxectivo da intervención céntrase nas
consecuencias, nas reaccións que esas condutas provocan
nos outros membros do sistema. Se aceptamos
a definición do problema que nos dan outros, atopámonos
con culpables e vítimas.
• Distinguir entre queixa e problema:
Queixa: é a visión persoal, experiencial, do cliente
acerca da situación que lle provoca malestar ou sufrimento.
Informa acerca de condutas.
Problema: depende dos postulados teóricos do profesional,
da súa experiencia e da súa visión do mundo.
Converte as condutas en síntomas. Os síntomas son
involuntarios, escapan ao control do suxeito que os
padece. A conduta presenta maiores connotacións de
voluntariedade.
Dende un enfoque comunicacional, todo comportamento
(incluído o englobado na queixa) é considerado
como unha forma de comunicación, que analoxicamente
podería ser interpretado como un intento de modificar
unha determinada situación. Cando o individuo non
se pode facer escoitar, o síntoma constitúe unha acción
bastante definitiva para que a súa mensaxe sexa oída,
e que ten o efecto de mobilizar á contorna, o contexto,
ás outras persoas. A intervención debe atopar métodos
que eviten modelos sintomáticos de comunicarse.
• Fomentar axentes de cambio, más que pacientes: darlles
poder para que se convertan nos principais coidadores
da súa propia conduta; activalos, devolverlles
funcións (“faremos todo o posible para chegar a facer
o menos posible”). Os membros da familia teñen
capacidade para demostrar que son capaces. Cómpre
fuxir de paternalismos, fomentar a autonomía e a responsabilización.
facendo familias | 25