C linguaxe admin Fut - Xunta de Galicia

cunhas marxes de: 30 a 35 mm na esquerda e de 10 mm á dereita. Hai que deixar desde o encabezado
ata o corpo textual 5 mm, de mínimo, e de 40 a 45 mm se o texto non leva cabeceira. A antefirma
e a sinatura van a continuación do escrito, a uns 5 mm, e é mester deixar polo menos 10 mm no fondo.
Disposición do texto: é a organización do texto (marxes, separacións entre parágrafos, distribución
dos apartados...)
A escritura comézase desde a esquerda ata a dereita, en liñas rectas e seguidas na páxina. Úsanse encabezados
que describan o contido e o propósito da sección; deben ser precisos, claros e consistentes.
As seccións extensas subdivídense en subseccións e a estas pónselles cadanseu encabezado.
Os espazos: ocos brancos que aparecen entre as palabras, tamén os que figuran entre as liñas. Entre
o título ou epígrafe e o texto debemos deixar un espazo superior ao entreliñado normal. Antes os parágrafos
marcábanse cun sangrado na primeira liña, unha tabulación; pola contra, agora, prefírese introducir
unha liña en branco ou outro espazo interlineal adicional.
Tipografía: os procesadores de texto permiten escoller distintos tipos de letra para redactar os escritos.
Cómpre un uso racionalizado das maiúsculas, acomodado ás normas ortográficas e aos usos denotativos
precisos. A letra debe ser lexible e precísase harmonizar para salientar certos apartados (cursiva, negra,
versal, subliñado...). O texto tamén pode ir distribuído ou acompañado de elementos gráficos: columnas,
táboas, gráficos...
Uso de certos recursos tipográficos:
• a cursiva úsase para indicar os nomes latinos de plantas, de animais, os obxectos creados polo
home; os nomes de animais e os pseudónimos; os estranxeirismos e os latinismos; os títulos de
publicacións, de obras de arte, de películas, de programas de radio e de televisión; poñer de relevo
certas letras ou palabras no interior do texto...
• a negra ou a grosa emprégase para distinguir ou salientar algo; pódese utilizar soa ou acursivada.
• a versal consiste no uso dunha letra maiúscula pero con tamaño de minúscula. Utilízase nas sinaturas
(nos apelidos e en todo o nome, agás as letras iniciais que van en maiúscula), nos nomes dos
autores nas citas bibliográficas, nos nomes de personaxes literarios, nos números romanos de textos
en minúscula para nivelar a altura, nos títulos de: ilustracións, táboas, figuras, cadros... que se citan
a si mesmos e coa finalidade de destacar elementos nos textos grafados totalmente en maiúscula.
• subliñado defínese como unha raia que se coloca debaixo dunha palabra co fin de salientala.
• Existen tres tipos de comiñas: latinas (>), inglesas (“ “) e simples (‘ ‘) que se abren e se cerran
no mesmo texto.
As comiñas latinas e inglesas empréganse nas citas directas, nos títulos de artigos de leis, de capítulos
de obras, de traballos de investigación, de conferencias. Úsanse para destacar algo, expresar
matices ou enmarcar pensamentos ou palabras de alguén.
As comiñas simples marcan unha palabra ou un sintagma que está definido por outros elementos
xa expresados; como alternativa a estas, emprégase a cursiva. Pódense usar nos nomes de dicionarios,
enciclopedias, obras didácticas, títulos de libros...
30 Linguaxe administrativa