Revista XXV Aniversario CEIP Sofía Casanova

Pero creo que ninguén se sentirá ofendido se escribo que houbo un mestre que,a pesares de ensinarme un
só ano,me marcou de forma profunda.Pola súa maneira de falar,pola súa presenza na clase,e por moitas
cousas máis.Non volvín saber del,pero nunca o esquecín;é o único mestre que tiven na miña vida acadé-
mica ao que o chamo de “Don”:el é Don Paco.Este home confiou en min para facer unha obra de teatro
cando eu lle dixera que nunca fixera teatro.Era sobre un home vello que ía por primeira vez ao médi-
co,pero o home era moi larchán.
Grazas a todos por sentar firmemente as bases do meu
coñecemento.Ata sempre.Aquí tedes a un amigo,que
nunca deixará de ser o voso alumno.
Aquí quero facer mención especial a un home que moito
nos ten chamado a atención,moitas fotocopias nos
fixo,moito nos atendeu cando estábamos
indispostos,...Grazas a ti tamén,Oubel.
Mª Consuelo Canzobre
Todos sabemos que na escola está prohibido comer chicle.Aínda
así,todos algunha vez témolo comido ás agachadas.Nós sempre
xogábamos a ver canto tempo tardaban en descubrirnos.Era un
xogo divertido,ata que un día levei un escarmento.
Foi na clase de Lingua Castelá,a nosa profesora era
Carmela.Tras varios días que me pillara comendo chicle,un día
enfadouse tanto que mandoume facer 200 copias de “Non se po-
de comer chicle na clase”.Pareceume tan mal que non as fixen(o
cal foi peor);ao día seguinte ao non facelas mandoume o dobre...e
así sucesivamente ata chegar a 2000 copias.Ao final por non
facer 200,tiven que facer 2000.De todo isto,podemos sacar unha
lección,non fagas o que non debes,e se o fas cumpre o castigo a
primeira.Porque como ben dicían os nosos avós:
“Quen non quere unha taza de caldo,dásenlle dúas”.
Diana Seijas Santos
Moitos e bos recordos viñéronseme á cabeza cando comecei a
escribir estas liñas. Acumulados durante tres cursos: 6º, 7º e 8º da EXB ( que a saber cómo se chama
agora...), fai xa 17 anos ( esto foi o único que me chafou un pouco o día!)
Aqueles momentos cercanos ás Letras Galegas en que todos faciamos poesías e contos, ansiosos
de velos publicados na revista do colexio; as competicións deportivas, incluído o brilé
( ¿Cómo se xogaría a iso?) e algún ano a chave; a preparación do Entroido, aqueles disfraces tan zurra-
dos; a mítica excursión a Asturias do último ano ( xa lle gustaría á Warner ter o seu encanto!).
Aínda que para min O RECORDO, sen dúbida, son as obras de teatro que faciamos. ¡ A de medio-
días que pasamos alí xantando o bocadillo, ensaiando, preparando vestiarios, decorados...! Extrañame
que algún non saíse actor, porque dende logo escola si que levamos.
das infancias.
Gracias por aqueles marabillosos anos. E por lembrarnos, 25 anos despois, que tivemos a mellor